Galactica actual, Out

Τέλος εποχής για την SciFi σειρά Battlestar Galactica. Μετά από 4 σεζόν(ουσιαστικά 5 τηλεοπτικές σεζόν λόγω της απεργίας των σεναριογράφων πρίν από 1 χρόνο) η, εξαιρετική αυτή σειρά έλαβε τέλος. Η σειρά είναι μεταφορά της ομόνυμης σειράς του 1978 αλλά οι σεναριογράφοι αντί να κάνουν απλώς μία ακριβής μεταφορά με καλύτερα εφέ, κράτησαν την βασική ιδέα και της έδωσαν μία νέα τροπή. Δυστηχώς δεν έχω καταφέρει, ακόμη, να δώ την παλιά σειρά αλλά είναι στα άμεσα μου σχέδια.
Αυτό το οποίο άρεσε στην συγκεκριμένη σειρά ήταν το γεγονός πως δεν είχαμε να κάνουμε απλά με άλλη μία σειρά με διαστημικά πιστολίδια και ακριβωπληρωμένα εφέ, αλλά με ένα πολύ σφιχτό σενάριο, με πολύ καλή πλοκή και κλιμάκωση, χωρίς σεναριακά ή σκηνοθετικά κενά και το οποίο έδινε πολύ μεγάλη βάση στους χαρακτήρες και στις σχέσεις μεταξύ τους. Έρωτας, φιλία, οικογένεια, καθήκον, πίστη, όλα αυτά θα κριθούν και θα έρθουν σε σύγκρουση κατά την διάρκεια της σειράς, και οι συγκρούσεις αυτές είναι που θα εξελίσουν την ιστορία σε κάτι παραπάνω από μία απλή SciFi σειρά. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την σειρά δυνατή να την δούν ακόμη και όσοι δεν είναι fan των SciFi σειρών.
Το όλο διαστημικό πλαίσιο είναι εκεί για να μας δίνει μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Πρωσοπικά ήταν από τις πιό απολαυστικές σειρές που έχω παρακολουθήσει και την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Κάτι το οποίο έκανε το σενάριο καλό ήταν πως είχε ημερομηνία τέλους. Η παραγωγή είχε δηλώσει από την αρχή πως η σειρά θα κρατήσει 4 χρόνια. Αυτό αυτομάτως μας γλιτώνει από ανούσιες και τραβηγμένες από τα μαλλιά συνεχώμενες σεζόν στην περίπτωση που τα νούμερα πήγαιναν καλά. Είναι μία πολυ ωραία δωσμένη ιστορία με αρχή και τέλος. Και οφείλω να πώς πως το τέλος μου άρεσε.

Εδώ θα κλείσω λέγοντας πως όσοι περιμένατε κάποιο spoiler από την ιστορία, κάνατε λάθος...
Θα σας αφήσω να απολαύσετε την σειρά μόνοι σας και να αποκτήσετε τις δικές απορίες, να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

So say we all.

Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης...

Πρίν ξεκινήσω να αναφέρω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους διάφορους ένστολους της Δημοσίας Τάξης, αλλά υπάρχουν πάντα αυτοί οι οποίοι φροντίζουν να μας ωθούν πρός τα εκεί...

Πιστεύω πως όλοι μας θυμόμαστε τα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας προ τριμήνου. Εγώ τότε έτυχε να εργάζομαι με την μηχανή, κάτι το οποίο σήμαίνει πως, λόγω καιρού, ντύνομαι πάρα πολύ καλά, με μπουφάν μηχανής, γάντια, κράνος και μέσα από το κράνος, μπαλακλάβα, χρώματος μαύρου.
Για τους μή γνώστες η μπαλακλάβα είναι το full face το οποίο φοράνε οι μοτοσυκλετιστές μέσα από το κράνος, για προστασία του λαιμού από το κρύο κατα κύριο λόγο.
Πηγαίνω λοιπόν με τη μηχανή για δουλειές και λόγω κρύου έχω ντυθεί όπως προανέφερα. Μπροστά μου βλέπω ένα μπλόκο αστυνομικών, όπου και με σταματάνε για έναν τυπικό έλεγχο(όταν τρώς τόσες ώρες στον δρόμο δεν σου κάνει αίσθηση πλέον).
Βγάζω φλάς, κάνω δεξιά, σταματάω, σβήνω μηχανή, καλησπερίζω και βγάζω χαρτιά. Μόλις ο ένστολος μας συμπρωταγωνιστής παίρνει τα χαρτιά μου ανοίγω το κράνος μου και φαίνεται η μπαλακλάβα...Βλέπω τον αστυνομικό να πέρνει μία έκφραση σε κάτι μεταξύ δυσφορίας και "τώρα θα σε σκίσω κωλόπαιδο". Μην θέλοντας να με αφήσει από τα μάτια του δίνει τα χαρτιά μου σε έναν συνάδελφο του, φρέσκο από την σχολή(βγάζουν μάτι), λέγοντας τουμε ψαρωτικό ύφος "τσέκαρε τα χαρτιά του". Αφού τα δίνει με πλησιάζει, και με τρόπο ακουμπάει το όπλο του και ξεκινάει τις ερωτήσεις, με πρώτη πρώτη την προφανέστατη...
"Γιατί φοράς κουκούλα;"
"Κάνει κρύο και πάνω στην μηχανή ακόμη περισσότερο."
"Ναι...Σε βλέπω καλά εξοπλισμένο...(κοιτώντας κράνος, μπουφάν κλπ) Θα πρέπει να αντέχεις σε χτυπήματα, ε;"
"Οι διαδρομές πάνω στη μηχανή είναι επικίνδυνες, πρέπει να προσέχουμε."(αλλού ήθελε να το πάει αλλά δεν του έκατσε...)
"Ναι...Και στο σακίδιο τί έχεις;(αναφερόμενος σε ένα σακίδιο πλάτης που έχω)"
"Αυτή τη στιγμή, τίποτα."Το ύφος του δείχνει πως δεν του άρεσε η απάντηση μου...
"Άνοιξε το σε παρακαλώ..."(Βλέπει πως είναι όντως άδειο)
"Και τί το κάνεις ένα άδειο σακίδιο;..."(με ποιό σοβαρό ύφος)
"Σε δουλειά πάω."(ήμουν ήδη αργοπορημένος και η όλη κουβέντα είχε αρχίσει να γίνετε κουραστική και ανούσια)
"Βιάζεσαι να πάς κάπου;..."
"Σας είπα πως δουλεύω και έχω ήδη αργήσει."
"Ένας τυπικός έλεγχος είναι, δεν χρειάζεται να ανυσηχείς..."(Με υφάκι "ξέρω πως με δουλεύεις...")
"Δεν ανυσηχώ, απλά βιάζομαι."
"Και πού πάς τώρα;..."
"Στο κέντρο."
"Και ΤΙ πάς να κάνεις στο κέντρο;;;...Δεν ξέρεις τί γίνετε εκεί κάτω;;;..."
"Ξέρω αλλά η δουλειά είναι δουλειά, και βιάζομαι για να προλάβω τις φασαρίες."
"Και πού ξέρεις πως θα γίνουν φασαρίες;;;"
"Έτσι γίνετε εδώ και πάνω από 1 βδομάδα, δεν σκοπεύω να περιμένω και να το ρισκάρω."
"Και τί δουλειά είπαμε πως έχεις στο κέντρο, με μηχανή, κουκούλα και άδεια τσάντα;;;...."
"Πάω να παραλάβω λαχεία για το πρακτορείο στην γειτονιά μου."
"Θέλείς να μου πείς πως είσαι λαχειοπώλης;;;..."
"Όχι, εγώ απλά τα παίρνω από τα κεντρικά και τα πάω στο πρακτορείο για να τα πουλήσει, αν θέλετε να πάρουμε ένα τηλέφωνο να ρωτήσετε, να σας δώσω την διεύθυνση να το ελέγξετε."
"Δεν είναι απαραίτητο.(με υπεροπτικό ύφος...)"
Κάπου εκεί προσέχει τον πιτσιρίκο ο οποίος εδώ και 20 λεπτά(!!!) περιμένει υπομονετικά, με τα(ελεγμένα) χαρτιά μου στο χέρι, να τελειώσει η "ανάκριση του τρομοκράτη" για να μου τα δώσει...
"'Ολα καλά(σιγά να μην ρωτούσε...)"
"Μάλιστα κύριε..."
Παίρνει τα χαρτιά μου, τα κοιτάει και ο ίδιος, και αφού δεν βρίσκει κάτι καινούργιο πρός ανάκριση μου τα δίνει και με ύφος Judge Dread μου λέει:
"Λοιπόν, φύγε και μήν μάθω τίποτα, έτσι...Σε έχουμε περασμένο τώρα."
...
Δεν ασχολήθηκα κάν να του απαντήσω. Μάζεψα τα χαρτιά μου, τα οποία παρακαλώ ήταν νόμιμα μέχρι την τελευταία τους σφραγίδα, έβαλα μπροστά και έφυγα.

Όπως λέει και ένας γνωστός πειρατής
O tempora, o mores...

Ο καθένας έχει την Ιθάκη του...

Την παρακάτω ιστορία την δημοσίευσα αρχικά στο Facebook, αλλά σκέφτηκα πως ένα τέτοιο μαργαριτάρι δεν θα μπορούσε να λείπει από το blog μου...

Πρίν ξεκινήσω την ιστορία να αναφέρω πως ήταν την περίοδο που είχα πρωτοπάρει το δίπλωμα μου και δεν ήξερα τους δρόμους αρκετά καλά. Όλους τους δρόμους που αναφέρω πλέον τους γνωρίζω σαν το σπίτι μου αλλά τότε απλά ακολουθούσα το μπροστά αυτοκίνητο. Πλέον δεν πρόκειτε να ξανακάνω το ίδιο λάθος...

Χειμώνας 2003, Σταθμός Κατεχάκη.
5 άτομα μέσα σε ένα αυτοκίνητο περιμένουμε το έτερων ήμιση της μίας κοπέλας με το 2ο αυτοκίνητο. Έχει αργήσει ήδη 1 ώρα αλλά τελικά, αν και αργοπορημένος, καταφθάνει. Μετά τις απαραίτητες καλησπέρες και χαιρετισμούς, η κουβέντα πάει ώς εξής:

Οδηγός 1(Εγώ):"Πού λέτε να πάμε;"
Οδηγός 2:"Λέγαμε για Zeppelin, στο Γαλάτσι."
Οδηγός 1:"Τουρκοβούνια εννοείς."
Οδηγός 2:"Όχι, στο Γαλάτσι είναι."
(Εδώ ήταν το σημείο στο οποίο έπρεπε να είχα ακούσει το αγγελάκι και το διαβολάκι τα οποία ούρλιαζαν για να με προειδοποιήσουν. Αλλά δεν το έκανα...)
Οδηγός 1:"Τέλοσπάντων, θυμάμαι περίπου πού είναι, είμαστε και μία ευθεία από εδώ."(Είχα παρκάρει και σε καλό σημείο)
Οδηγός 2:"Δεν θα πάμε από εδώ, ξέρω έναν άλλο δρόμο."
Οδηγός 1:"Για να το λές εσύ, κάτι θα ξέρεις."(2ο σφάλμα)

Με τα πολλά ξεκινάμε στρίβωντας δεξιά στην Μεσογείων(!!!) και κατευθηνόμαστε όλο και πιό Βόρεια, πρός Αγ.Παρασκευή.
Περνάμε το Υπουργείο Αμύνης, περνάμε Chacra και στην πλατεία της Αγ.Παρασκευής, στρίβουμε αριστερά, πρός Χαλάνδρι.
Κάποια στιγμή σταματάμε σε ένα βενζινάδικο(χωρίς καμία προειδοποίηση!!!) πάνω στην Πεντέλης (μία Shell απέναντι από ένα κινέζικο εστιατόριο) και βγαίνω να ρωτήσω τον Οδηγό 2 πού ακριβώς πάμε και το κυριώτερο, από πού.

"Zeppelin πάμε, απλά ήθελα να βάλω βενζίνη γιατί δεν είχα."

Εκεί πήγε να μου βγεί ένα σχόλιο του στύλ "Δεν έχεις βενζίνη γιατί φτάσαμε σύνορα!!!" αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν ήξερα που βρισκόμουν...(3ο σφάλμα)
Αφού ξεδίψασε το αυτοκίνητο του, ξεκινήσαμε για το δρόμο σαν νέοι Σύσιφοι.
Αντί να πάρουμε τον μόνο κεντρικό δρόμο που υπήρχε εκεί(Πεντέλης) περνάμε απέναντι και, μέσα από άγνωστα στον χάρτη δρομάκια, βγαίνουμε κάτω από την Κηφισίας.
Συνεχίζουμε σε έναν πιό κεντρικό δρόμο και περνάμε δίπλα από το γήπεδο Ο.Α.Κ.Α.(!!!)
Μετά από λίγη ώρα στρίβουμε σε έναν άλλο κεντρικό δρόμο(Βεϊκου), ο οποίος όμως μετά από λίγο δεν είχε σπίτια τριγύρω, αλλά χλωρίδα...Κάπου εκεί βάζω έναν από τους συνεπιβάτες να πάρει στο κινητό την κοπέλα του άλλου αδηγού, στο μπροστινό αυτοκίνητο.
"Που ακριβώς πάμε;"
"Στο Zeppelin. Γιατί, αλλάξατε γνώμη;"
"Εμείς όχι, μην άλλαξε ο δικός σου..."
Αποφασίζουμε πως τώρα που μπήκαμε στον χορό, είναι αργά για να μάθουμε τα βήματα και συνεχίζουμε.
Μετά από λίγα μόλις λεπτά βλέπουμε πολιτισμό, καφετέριες, Bars, κόσμο κλπ κλπ. Καλό αυτό. Μπροστά μας, στο βάθος της εικόνας, υψώνετε ένας λόφος, τον οποίο μετά από λίγη ώρα βρισκόμαστε να ανεβαίνουμε.
Εδώ μπαίνει επική μουσική νίκης, ακούγονται ουράνιες ψαλμωδίες και η νύχτα γίνετε μέρα καθώς το Zeppelin εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μας!!! Ω, μας τους 12 θεούς του Ολύμπου!!! Φτάσαμε! Την στιγμή που είδα το μαγαζί έννοιωσα σαν τον Οδυσσέα που βλέπει την Ιθάκη!!!
Χρόνος διαδρομής;...1 ώρα και 20 λεπτά.
Λίγο αργότερα, ρωτώντας τον Οδηγό 2 γιατί κάναμε όλη αυτή την διαδρομή πήρα την εξής απάντηση:
"Εγώ από αυτόν τον δρόμο ξέρω να έρθω."
Αφού τελείωσε η βραδιά και ξεκινήσαμε να φύγουμε, χαιρετιθήκαμε, ευχηθήκαμε καλή τύχη στην κοπέλα(την οποία θα γύρναγε ο ίδιος στο σπίτι της, στον Βύρωνα...) και χωριστήκαμε.
Αυτή τη φορά αντί να ακολουθήσω τον άλλον οδηγό ακολούθησα τον προσανατολισμό μου, και μετά από λίγο φτάνουμε Καισαριανή(πιό μακριά από το σημείο εκκίνησης) για να αφήσω την υπόλοιπη παρέα.
Χρόνος διαδρομής;...15 λεπτά

Τι κατάλαβα από αυτή την ιστορία για τον Οδηγό 2;
Πως έπρεπε να βάλω μεγαλύτερο νούμερο από το 2...

Παρακάτω είναι η διαδρομή όπως την απαθανάτισα μέσω του Google Earth.

Χαιρετώ τον κόσμο!!!

Και μετά από τόσο καιρό αποφάσισα κι εγώ λοιπόν να ξεκινήσω να γράφω στο Blog μου.
Όλοι όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν πως μου αρέσει να λέω ιστορίες. Όχι παραμύθια και ποζεριές, αλλά τα διάφορα τρελά, και άκρως αληθινά, σκηνικά τα οποία μου έχουν συμβεί στην διάρκεια της ζωής μου. Έτσι σε κάποια φάση μου λέει μία φίλη(η οποία τις περισσότερες από τις ιστορίες μου τις έχει ακούσει 3-4 φορές):
"Γιατί δεν τα γράφεις σε ένα Blog;;;"
Και να'μαι λοιπόν. Και μετά τον κλασσικό χαιρετισμό πάμε στον αγαπημένο μου χαιρετισμό...

ΤΡΕΜΕ ΚΟΣΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ BLOGS!!!!!
ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!
(Κάπου εδώ ανοίγουν πάλι τα φώτα, σταματάει ο καπνός και επανερχόμαστε στην πραγματικότητα)