Γουόρ Στορις: Παρτ τού - Έλα να πάμε στο νησί...

3 μήνες στην Τρίπολη... Χειμώνα... Αυτό σημαίνει πως η μεγαλύτερη θερμοκρασία που είδαμε ήταν γύρω στους 7-8 βαθμούς! Ναι ρε έξυπνε, Κελσίου!
Έρχεται λοιπόν η αποφράδα ημέρα να πάρουμε μεταθέσεις για όπου σκατά μας στείλουν. Που πήγα εγώ; Στην αγαπημένη Ρόδο! Από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Αύγουστο! Δεν ξέρω πως το λέτε εσείς, εγώ πάντως το λέω 6μήνες διακοπές με έξοδα του κράτους!!! Και φυσικά μέσα σε 6 μήνες μπορούν να συμβούν ΠΑΡΑ πολλά!!!! Ξαναγεμίστε αναψυκτικό και ποπκόρν και αράξτε! Ξεκινάμε!

30 μέρες στο νησί, ήρθε η ώρα της πρώτης άδειας! 9 μερούλες, κόλλησα και μία από την δική μου(έτσι να είναι στρογγυλό νούμερο) και έφυγα για Αθήνα για 10 μέρες! Φυσικά με αεροπλάνο! Μεγάααααλο ρεμάλιασμα, ποτά, έξοδοι άστε λέμε! Το γέλιο όμως ξεκινάει ΜΕΤΑ την άδεια.
Την ίδια μέρα που θα επιστρέφαμε, θα έπρεπε να ξαναφύγουμε για Ελευσίνα για να πάμε για εκπαιδευτική βολή με αντιαεροπικό(διάβασε το 1ο μέρος ρε!). Έχουμε κανονίσει λοιπόν με τον Μοίραρχο Μανώλη(κρητικός, γαμώ τα άτομα) αντί να γυρνάμε Ρόδο, και να ερχόμαστε ξανά Αθήνα, να τους βρούμε όλους πρωί πρωί στην Ελευσίνα. Σωστός;;;; Έλα όμως που υπήρχε ανώτερος(και σε βαθμό και σε μαλακία) που μας ήθελε όλους εκεί...
Κάνουμε λοιπόν την καρδιά μας πέτρα, φεύγουμε πρωί πρωί για το νησί(φυσικά με αεροπλάνο, μην τα ξαναλέμε!) μπαίνουμε στην μονάδα, αλλάζουμε από τα πολιτικά στις παραλλαγές, αδειάζουμε τσάντες και περιμένουμε το C-130 να έρθει. Έρχεται, φεύγουμε και πάμε ΞΑΝΆ Αθήνα!
Μέσα σε 2 ώρες κάναμε το Αθήνα-Ρόδο-Αθήνα! Περαστικά μας! Φτάνουμε Ελευσίνα, οι αξιωματικοί να γκαρίζουν διάφορα, βρίσκουμε και κόσμο που ήταν σε εμάς παλιότερα, πάλι γέλια! Τελικά επειδή υπήρχε πρόβλημα με το C-130 θα μας πήγαινε στην βολή καταλήγουμε να μείνουμε εκεί. Και σιγά που θα μέναμε στην μονάδα!!!! Όπως είμαστε αλλάζουμε, και φεύγουμε για κέντρο! Μετά τα 45' ποδαρόδρομο(μικρή μονάδα....) φτάνουμε έξω, παίρνουμε ταξί και φτάνουμε κάτω. Κανονίζουμε νέο ρεμάλιασμα, φαγητό και ύπνο στο σπίτι, και ξανά ποτά! Το πρωί γυρνάμε μέσα, αλλάζουμε, και περιμένουμε μαζί με όλους τους υπόλοιπους. 5 ώρες απόλυτης βαρεμάρας μετά(Ο_ο) μας λένε πως τελικά το C-130 που θα μας πήγαινε έπαθε βλάβη και θα καθόμασταν άλλη μία μέρα!
"Σήμερα δεν έχει έξοδο, θα μείνετε όλοι μέσα!"
Suuuure, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι!!! Ίδια γεύση με την προηγούμενη μέρα/νύχτα! Αλλά τώρα πιο οργανωμένοι, πήραμε και την τσάντα στην έξοδο για να αλλάξουμε!!!
Φτάνει λοιπόν το επόμενο ξημέρωμα(ακόμη πίναμε, ανοίγει το Μετρό και την κάνουμε για πίσω! Μετρό-ταξί και ένας Επισμηνίας να φωνάζει σαν τρελός γιατί δεν ήμασταν ακόμη μέσα!
"Τώρα, ερχόμαστε..."
"ΘΑΕΠΡΕΠΕΝΑΕΙΣΑΣΤΑΝΗΔΗΕΔΩΤΣΑΚΙΣΤΕΙΤΕ!!!!!!!"

Με τα πολλά φτάνουμε Ελευσίνα. Περνάμε την πύλη και ξεκινάμε τον καταραμένο ποδαρόδρομο. 5 λεπτά μετά ακούμε έναν γνώριμο θόρυβο. Κοιταζόμαστε με την σειρούλα και τον ρωτάω όλο τρόμο:
"Μαλάκα, C-130 είναι αυτό;;;"
Την ίδια διαδρομή την κάναμε σε 10 λεπτά!!! Φτάνουμε, φτύνουμε τα πνευμόνια μας στο πάτωμα, αλλάζουμε και σαν να μην τρέχει τίποτα, πάμε με τους υπόλοιπους! Και φυσικά αυτό ΔΕΝ ήταν το δικό μας, και ΦΥΣΙΚΆ περιμέναμε άλλες 3 ώρες κάνοντας απολύτως τίποτα. Και να έχουμε και τον Επισμηνία να μας έρχεται κάθε 10-15 λεπτά, σαν αεροσυνοδός της Ολυμπιακής, και να μας λέει
"Σε λίγη ώρα φεύγουμε, μην χαλαρώνετε!" Τί λέ ρε Καραμήτρο;;;;
Με τα πολλά την κάνουμε, πάμε για την βολή(που φυσικά περιμέναμε με άλλα 300-400 άτομα)άααααλη βαρεμάρα από κει Και η βολή τι ήταν; Ρίξαμε 3 σφαίρες ο καθένας στον αέρα. Ούτε στόχο, ούτε έλεγχο του όπλου, απλά σκύψαμε λίγο πάνω από την θέση και πατήσαμε την σκανδάλη!!!!
Για αυτή τη μαλακία μας έτρεχαν 3 μέρες;;;;; Σταδιάλα νούμερα!!! Αφού ξενερώσαμε την ζωή μας, τελικά φεύγουμε για Ελευσίνα. Φτάνοντας εκεί μας ενημερώνουν πως δεν θα επιστρέψουμε στη Ρόδο με C-130.
"Και πως θα πάμε ρε παιδιά;;;"
"Με πλοίο."
Ήδη αρχίζει και βραδιάζει, και ξεκινάμε το μακρινό ταξίδι για την Ρόδο... Ταξί, λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό, ηλεκτρικούς, πήγαμε τελοσπάντων Πειραιά όπως όπως. Κλείνουμε για το επόμενο καράβι. Το οποίο έφευγε στις 23:00. Άααααλη τόση βαρεμάρα. Έρχεται, μπαίνουμε, και ξεκινάμε. Κλέβαμε λίγο ύπνο κάθε τόσο στους καναπέδες(και καλά) αλλά που να την παλέψουμε;
25 ώρες μετά(ω ναι!) φτάνουμε!!! Ευτυχώς ήρθε η οδηγάρα να μας πάρει με το πουλμανάκι! Στον δρόμο με σταματάνε και κάτι τουρίστριες(μας πέρασαν για δημοτική γραμμή)
"Hi, where does this bus go?"
"Γουερ ντου γιου γουόντ του γκόου γκερλσ; Γουί καν τεικ γιου!"
Ναι, κάναμε μια μικρή(ευτυχώς) παράκαμψη! Καλές οι τουρίστριες, δεν λέω, αλλά εκείνη την στιγμή το κρεβάτι μου δεν το άλλαζα με τίποτα!
Φτάνουμε στη μονάδα, μας υποδέχεται ο Μοίραρχος, ο οποίος μας λέει τα "καλά" νέα...
"Παιδιά, λόγω λίγων ατόμων 2 από εσάς θα πρέπει να κάνετε από μία σκοπιά. Διαλέγετε εσείς την ώρα, τώρα ή την τελευταία;"
Επιλέγουμε την τελευταία μπας και προλάβουμε να κοιμηθούμε λιγάκι... Σφάλμα. Ξυπνάω λοιπόν κατά τις 6 παρά, παίρνω όπλο, εξάρτηση και τα συναφή και πάω για σκοπέτο. Δεν γαμιέται λέω, 2 ώρες είναι θα περάσουν.
Αυτό που ξέχασαν να μου πουν ήταν πως η σκοπιά μου ήταν στην πύλη. Με αλεξίσφαιρο! Όχι τα κέβλαρ που ξέρετε όλοι, όοοοχι! Μιλάμε για 10 κιλά πράγμα, το οποίο μάλιστα είχε και χαλασμένουν ιμάντες και σε κάθε μου βήμα χοροπηδούσε!!! Γαμώ την καταδίκη μου, 2 ώρες είναι...
Περνάει η πρώτη ώρα. Όλα καλά.
Περνάει 1,5 ώρα. Όλα ΟΚ.
15 λεπτά πριν την αλλαγή, καθώς κοιτάω από το πίσω τζαμάκι της σκοπιάς πού σκατά είναι η αλλαγή μου, με παίρνει ο ύπνος. Ξέρεις, εκείνο το γλυκό 1 δευτερόλεπτο που κλείνουν τα μάτια και ξυπνάς ξανά.
Ντάξει, σιγά το πράγμα θα μου πεις! Ναι, αλλά σε εκείνο το 1" που χάνω τις αισθήσεις μου, με τραβάει κάτω το αλεξίσφαιρο! Και καθώς δεν έχει και πολύ χώρο μέσα, που σκάει το κεφάλι του Νίκου; Στην γωνία στο τζαμάκι! Της τσιμεντένιας σκοπιάς!!! Πιάνω το κεφάλι μου σε μία φάση "Τι έγινε τώρα;" και νοιώθω κάτι υγρό. Ναι, κόπηκα λίγο...
Πάω στον αερονόμο που κοιμόταν 10 μέτρα πιο κάτω.
*τοκ* *τοκ*
"Ρε μαλάκα, έχεις λίγο νερό;"
"Μισό να σου δωΤΙ ΈΠΑΘΕΣ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ;;;;;;"
Ναι, εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως εμφανίστηκα μπροστά του σαν ζόμπι/κομπάρσος από ταινία! Φρικάρει, παίρνει τηλέφωνο κάτω, και έρχονται και με παίρνουν! Ντάξει, επικράτησε ένας μικρός πανικός, αλλά όλα καλά. Τουλάχιστον για την ώρα...

Την επόμενη φορά θα σας πω για την επιθεώρηση που είχαμε 1 βδομάδα μετά...

Γουόρ στόρις: Παρτ ουάν - Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;

Και αφού τις έχω μοιραστεί με τους φίλους μου πάρα πολλές φορές, ήρθε και η δική σας ώρα! Ναι καλά καταλάβατε! Θα πούμε ιστορίες από την θητεία μου στην μεγάλη, τρισμέγιστη, ανεπανάληπτη.. *drum roll* Πολεμική Αεροπορία!!!! Γι' αυτό λοιπόν καθίστε αναπαυτικά, πάρτε ποπκόρν και αναψυκτικό και ετοιμαστείτε! Ξεκινάει το σόου! 18 μήνες κάψιμο είναι αυτό!

Σωτήριον έτος 2001. Τρίπολη. Χειμώνας. Πιο συγκεκριμένα η εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Ότι έχουν σκάσει οι μεταθέσεις για τις ειδικότητες, ουσιαστικά τι άχρηστο θα μάθουμε να κάνουμε, και καλά, για τους επόμενους 17 μήνες. Εμένα λοιπόν μου έκατσε η ΜΑΦ. Μπατζής. Πυροβολητής. Σκοπάνθρωπος. Νομίζω το πιάσατε το νόημα. Εμείς λοιπόν ήμασταν η μόνη ειδικότητα που παρέμενε στην Τρίπολη. Χειμώνα. ΑΦΟΎ έφυγαν όοοολοι οι νεοσύλλεκτοι Από 2.000+ άτομα που ήμασταν, μείναμε περίπου 200. Και μάντεψε ποιοί θα έκαναν όλες τις αγγαρείες; Μπράβο βρε, εμείς!
Τώρα την μεγάλη πλάκα την είχαν οι εκπαιδευτές, που νόμιζαν πως ανέλαβαν καμία επίλεκτη μοίρα λοκατζήδων! Ναι, αμε! Μας έτρεξαν, μας φώναξαν, μας έτρεξαν λίγο ακόμη, και μετά μας έβαλαν μέσα. Μεγαλεία λέμε!
Και γίνετε καλύτερο! Θυμάστε που σας είπα πως είναι Χριστούγεννα; Μάντεψε πότε ήθελαν να φύγουν όλοι οι χεσμένοι. Χριστούγεννα! Εγώ πάντως δήλωσα Πρωτοχρονιά για άδεια, είχα και το κορίτσι να δω στο ρεβεγιόν! Και έτσι έγινε. Έφυγαν οι μισοί την μία βδομάδα και οι άλλοι μισοί την επόμενη. 200 άτομα έλεγα; Ναι, 100 πλέον.

Σκοπιές, καθαριότητες, θαλαμοφυλίκι, και φυσικά να έχουμε και το τραπέζι των Χριστουγέννων να ετοιμαστεί! Μία κατάσταση ΌΛΕ! Και εννοείτε ο ύπνος να είναι λίγος έως ανύπαρκτος... Κάπου εκεί λοιπόν στην αϋπνία, με χώνουν στα μαγειρεία. Τώρα να είμαστε 5 μαλάκες, και ο Αρχιμαλάκας(ναι, με βαθμό) να καθόμαστε και να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Μην έχοντας κάτι να κάνω ξαπλώνω στο παγκάκι, ίσα ίσα να χαλαρώσω λίγο.
"Σμηνίτη, σήκω."
"Δεν κοιμάμαι."
"Δεν με νοιάζει, σήκω."
Μικρή πληροφορία: Όσο κουρασμένος και άυπνος κι αν είμαι, αν ξεπεράσω τις 24 ώρες όρθιος χτυπάει η υπερένταση. Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε πως αυτό ΔΕΝ είναι καλό...

"Άντε σηκώθηκα. Τι θα κάνουμε;"
"Ετοιμάστε φαγητό και σαλάτα."
"ΟΚ, αναλαμβάνω εγώ την σαλάτα."
1ο λάθος! Μου δίνουν εμένα μαχαίρι. Εμένα! ΜΑΧΑΊΡΙ!!! Μισό να πάρω ύφος Μαμαλάκη. Οκ, πάμε.

Εδώ έχουμε ένα λάχανο, το οποίο θα κόψουμε για την σαλάτα μας. Σηκώνουμε το λάχανο στα πλάγια για να κόψουμε το κοτσάνι.
ΧΑΙΙΙΙΓΙΑ!!!!
Ωραία. Τώρα αφήνουμε το λάχανο στον πάγκο και το κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια. Με το ένα χέρι.
ΧΟΟοοοιιιιΓΙΑ!!!!!
Αν μείνει πάνω στο μαχαίρι, το σηκώνουμε και τα χτυπάμε στον πάγκο μέχρι να κοπεί. Φυσικά με το ένα χέρι.
ΓΙΑ! ΓΙΑ! ΓΙΑ!

Πραγματικά, το μόνο που έλειπε από την αναμέτρηση μου με το λάχανο ήταν ντουμπλαρισμένοι διάλογοι σαν καμία κατεστραμένη ασιατική ταινία!!!
Δυστυχώς η λεπτή και διακριτική φωνούλα μου, έφερε τον Αρχιμαλάκα προς το μέρος μου, όπου με τρόμο μου παίρνει το μαχαίρι από τα χέρια και με στέλνει στο ψυγείο να βγάζω τα κυπελάκια με το ριζότο για επιδόρπιο.
Αφού έφαγα 5 κυπελάκια, είχε έρθει η ώρα για το συσσίτιο. Παίρνουμε λοιπόν κουτάλα, ποδιά και θέση μπροστά στα ταψιά για να μοιράσουμε. Ετοιμοπόλεμα καμάρια!!! Και εκεί έρχεται ο Αξ.Υπ.(Αξιωματικός Υπηρεσίας) ο οποίος λέει σε όλους:
"Παιδιά, να βάζετε μικρές μερίδες γιατί δεν υπάρχει αρκετό φαγητό."
"Μα, βεβαίως!"
5 λεπτά μετά, από τις 3 σειρές που υπήρχαν είχε μείνει μόνο μία. Η δική μου. Γιατί ΠΡΟΦΑΝΏΣ έβαζα σε όλους διπλή μερίδα! Και μετά ερχόντουσαν να ξαναβάλουν! Μερικοί, λίγο πιο θεριά από τους υπόλοιπους, έβαλαν και τρίτη!!!
Και επειδή, οι μερίδες ήταν μετρημένες ακριβώς(ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) το υπόλοιπο το πετάξαμε! Αφού φάγαμε όλοι του σκασμού!!!

Όπως καταλάβατε, αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου στα μαγειρεία για όλη μου την θητεία!

Την επόμενη φορά θα σας πω για την πρώτη μου άδεια στο νησί! It will be legen--wait for it...