"-Πραγματικά, δεν θεωρώ πως η ιστορία για την οποία ακούσατε ήταν κάτι ιδιαίτερο. Υπάρχουν πολλοί ακόμη εκεί έξω που μπορούν να σας πούν ιστορίες από πολέμους, επικές μάχες, κυνήγι τεράτων...
-Κάνε μας έστω την χάρη να μας πείς τί αφορούσε. Έχουμε ακούσει για την ιστορία αυτή, αλλά ποτέ την ίδια την ιστορία.
-Έστω. Αφορά για μία κοπέλα κοπέλα που είχα γνωρίσει στην πατρίδα μου, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος.
Τα αμυγδαλωτά της μάτια, σαν δύο λίμνες που καθρέφτιζαν τον καταγάλανο ουρανό.
Το χαμόγελο της πλατύ και γεμάτο χαρά, ικανό να κάνει ακόμη και τον μεγαλύτερο στρατηγό να παύσει την έφοδο του στρατού του.
Τα μακριά, μαύρα μαλλιά της, να πέφτουν γύρω από το λεπτό της πρόσωπο, σαν να ντρέπονται να το κρύψουν.
Τα λεπτεπύλεπτα χέρια της να ρέουν μέσα από μαλλιά της, σαν να περνάνε μέσα από τα δροσερά νερά ενός ποταμού.
Τα πόδια της να πατάνε στις πλάκες της πλατείας σαν να αιωρείτε, γεμάτη ενέργεια για τις νέες εμπειρίες που την περιμένουν σήμερα.
Τα μυτερά αυτιά της με τα σκουλαρίκια, να τραβάνε κάθε ήχο, κάθε μελωδία, κάθε τραγούδι.
Το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει με κάθε ανάσα, σαν να παίρνει κάθε φορά για πρώτη φορά.
Η λεπτή της μύτη να ενθουσιάζεται με κάθε νέα μυρωδιά, σαν κάθε μπαχαρικό, λουλούδι ή ποτό να λέει την δική του ιστορία από έναν άλλο κόσμο.
Και όλα αυτά σταμάτησαν όταν δεν πρόλαβα να την σώσω. Όταν οι φρουροί μπήκαν στο σπίτι της. 'Οταν την βρήκα να κοίτεται νεκρή στο πάτωμα, με τα πόδια της να μην χορεύουν πλέον, τα μάτια της να μην λάμπουν..."
Όλοι έχουν μία ιστορία να πούν, όσο μικρή ή ασύμαντη και αν μοιάζει. Ακόμη και αν δεν μπορείς να της δώσεις λόγο ή ρυθμό, πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει.
- Άγνωστος, City of Hewett
-Κάνε μας έστω την χάρη να μας πείς τί αφορούσε. Έχουμε ακούσει για την ιστορία αυτή, αλλά ποτέ την ίδια την ιστορία.
-Έστω. Αφορά για μία κοπέλα κοπέλα που είχα γνωρίσει στην πατρίδα μου, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος.
Τα αμυγδαλωτά της μάτια, σαν δύο λίμνες που καθρέφτιζαν τον καταγάλανο ουρανό.
Το χαμόγελο της πλατύ και γεμάτο χαρά, ικανό να κάνει ακόμη και τον μεγαλύτερο στρατηγό να παύσει την έφοδο του στρατού του.
Τα μακριά, μαύρα μαλλιά της, να πέφτουν γύρω από το λεπτό της πρόσωπο, σαν να ντρέπονται να το κρύψουν.
Τα λεπτεπύλεπτα χέρια της να ρέουν μέσα από μαλλιά της, σαν να περνάνε μέσα από τα δροσερά νερά ενός ποταμού.
Τα πόδια της να πατάνε στις πλάκες της πλατείας σαν να αιωρείτε, γεμάτη ενέργεια για τις νέες εμπειρίες που την περιμένουν σήμερα.
Τα μυτερά αυτιά της με τα σκουλαρίκια, να τραβάνε κάθε ήχο, κάθε μελωδία, κάθε τραγούδι.
Το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει με κάθε ανάσα, σαν να παίρνει κάθε φορά για πρώτη φορά.
Η λεπτή της μύτη να ενθουσιάζεται με κάθε νέα μυρωδιά, σαν κάθε μπαχαρικό, λουλούδι ή ποτό να λέει την δική του ιστορία από έναν άλλο κόσμο.
Και όλα αυτά σταμάτησαν όταν δεν πρόλαβα να την σώσω. Όταν οι φρουροί μπήκαν στο σπίτι της. 'Οταν την βρήκα να κοίτεται νεκρή στο πάτωμα, με τα πόδια της να μην χορεύουν πλέον, τα μάτια της να μην λάμπουν..."
Όλοι έχουν μία ιστορία να πούν, όσο μικρή ή ασύμαντη και αν μοιάζει. Ακόμη και αν δεν μπορείς να της δώσεις λόγο ή ρυθμό, πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει.
- Άγνωστος, City of Hewett
