We wish you a Merry X-mas - 2010 edition

Αυτές τις εορταστικές ημέρες αναπολώ τα χρόνια που οργανώναμε ομάδα 3-4 ατόμων, με τρίγωνα, φυσαρμόνικα, αρμόνιο(από εκείνα τα μικρότερα που τα στήριζες στον λαιμό και έπαιζες) μαθαίναμε τους στίχους, όχι διόρθωση, ΌΛΟΥΣ του στίχους και βγαίναμε έξω να πούμε τα Κάλαντα. Όπα, άλλη μία διόρθωση, τα ΣΩΣΤΆ κάλαντα!!! Αααχχ, ωραίες εποχές... (ξυπνάει και βλέπει το ημερολόγιο που γράφει 2010 και όχι 1994)

Πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα, βέβαια. Πριν αρχίσω να ξεκαθαρίσω κάτι. Το "πνεύμα των εορτών" δεν είναι και πολύ ζωντανό σε εμένα. Θα έλεγα πως το κρατάω διασωληνωμένος και με αναπνευστήρα καλύτερα. Αλλά παρ' όλα αυτά δεν έχω φτάσει σε τραγικό σημείο, μου αρέσουν οι γιορτές όταν γίνονται σωστά και με κάποιο σεβασμό σε κάποια έθιμα. Αλλά για να δούμε λίγο τα "νέα" έθιμα...

Πέρασαν πολλοί και διάφοροι για να πούνε τα κάλαντα, αρχίζοντας από τις 22/12. Ναι, 3 μέρες πριν τα Χριστούγεννα..

Ξεκινάμε με τους κλασσικούς πλανόδιους οι οποίοι μπαίνουν σε έναν χώρο/μαγαζί, αρχίσουν και βαράνε τα τα τύμπανα, ντέφια, τρομπέτες(ναι, με τον ήχο που έβγαζε μάλλον την βαρούσε, δεν την φυσούσε...), ΌΣΟ πιο δυνατά μπορούν, σε έναν ρυθμό ο οποίος θύμιζε τα Κάλαντα τόσο όσο θυμίζει το The Wall των Pink Floyd το τελευταίο σουξέ της Βίσση(δεν ξέρω ποιο είναι και ευχαριστώ τους θεούς για αυτό). Φυσικά υπάρχει και ο "αρχηγός" της "μπάντας που παίζει τα πάντα"* ο οποίος γυρνάει με ένα καπέλο/χαλασμένο ντέφι/χαρτόνι, λέει ένα χρόνια πολλά σε όλους και περιμένει τον οβολό μας...
*μπάντα που παίζει τα πάντα=εκτός από αναφορά στο Comfouzio(εκπομπή της ΕΤ-3 με Κανάκη, Παραρά, Καλυβάτση) είναι οι κλασικοί πλανόδιοι οι οποίοι όπου κι αν τους πετύχεις, σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, θα παίζουν το ίδιο δυνατά, με τον ίδιο ρυθμό...

Και συνεχίζουμε, στις 23 και 24 του μηνός. Πιτσιρίκια γυρνάνε από μαγαζί σε πολυκατοικία σε μαγαζί, ρωτάνε "να τα πούμε;" και αν ακούσουν καταφατική απάντηση ξεκινάνε. Παλεύσιμο, δεν λέω. Αν πάλι τα έχεις ακούσει 35 φορές, κάπου λες κι εσύ "Μας τα είπαν". Εκεί είναι που είτε θα σου βγάλουν γλώσσα και θα αρχίσουν να τρέχουν ή θα κλείσουν την πόρτα και θα αρχίσουν να βρίζουν.
Άντε και λες να τα πούνε, ετοιμάζεις μερικά ψιλά και περιμένεις να ακούσεις τα κάλαντα των Χριστουγέννων
"Τρίγωνα κάλαντα, μες στη γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η πρωτοχρονιά ΧΕΙ!!! Τρίγωνα κάλαντα, σκόρπισαν παντού, κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού ΧΕΙ!!!"
Ο_ο
Κοιτάς τα παιδιά, κοιτάς τριγύρω σου, δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις ακριβώς αλλά σίγουρα πρέπει να κάνεις, να πεις κάτι, ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ!!! Τελικά κάνεις την καρδιά σου πέτρα, τους δίνεις τα λίγα ψιλά που κρατάς, τους λες χρόνια πολλά και απλά τους υπενθυμίζεις πως "παιδιά, αυτά δεν είναι τα κανονικά Κάλαντα"...
"Και στο είπα ρε μαλάκα, τα άλλα έπρεπε να λέμε. Δεν πειράζει, τα βγάλαμε αυτά που θέλαμε."

Πολλά παρόμοια σκηνικά, τα περισσότερα τα απέφυγα με ένα χαμόγελο και ένα ευγενικό "Μας τα είπαν", με τις ανάλογες αντιδράσεις όπως έγραψα παραπάνω.
Βέβαια, επειδή εμείς είμαστε πίσω, δεν ξέραμε πως το να ρωτάς πλέον είναι κακή συνήθεια, κατάλοιπο από τους αρχαίους χρόνους, όταν ο Άνθρωπος, πρωτόγονος ακόμη τότε, έφτιαχνε όπλα από ξύλο και πέτρα και κυνηγούσε μαμούθ...
Υπήρξαν λοιπόν και οι εξής Καλαντοπαίχτες(Χα! Βρήκα όνομα!), μία ομάδα από 3 πιτσιρίκια, όχι μεγαλύτερα από 11-12 χρονών τα οποία ανοίγουν την πόρτα, μπαίνουν μέσα, και πριν προλάβει να κλείσει η πόρτα και να αντιδράσω(i curse thee d20!!!!) ξεκινάνε και τραγουδούν, χωρίς ούτε καν τρίγωνα ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο, το Τρίγωνα-Κάλαντα... Μάλιστα έκαναν και τακτική ανάπτυξη ομάδας, καλύπτοντας έτσι όλο το μαγαζί με τις μικρές, γλυκές, φάλτσες τους αγριοφωνάρες Αφού λοιπόν τελείωσε η συναυλία των Motorhead(η οποία κράτησε ένα ΟΛΌΚΛΗΡΟ στοίχο, ούτε καν στον 2ο δεν φτάσαμε...) άρχισαν να πηγαίνουν σε κάθε πελάτη, να απλώνουν το ένα χέρι, να τον σκουντάν με το άλλο λέγοντας "χρόνια πολλά" και να σε κοιτάνε με ένα βλέμμα του στιλ "ξέρω που μένεις γι' αυτό πρόσεξε τι θα δώσεις...".
Η δική μου απάντηση ήταν η εξής:
"Πρώτον, αυτά δεν είναι τα κανονικά κάλαντα. Δεύτερον, δεν ρωτήσατε αν θέλετε να μας τα πείτε"
"Και τρίτον;"
"Δεν είπα ποτέ πως υπάρχει τρίτον, καλημέρα." και τους δείχνω την πόρτα.

Φυσικά πλέον είχα φτάσει στα όριο μου και δεν τα ξανά είπε κανένας άλλος. Κάτι μου λέει πως αν αντιγράψω το παρών post και απλά αλλάξω το "Χριστούγεννα" με "Πρωτοχρονιά" θα είναι ακριβώς το ίδιο. Περαστικά μας...


Υ.Γ.: ΄Άλλη μία ωραία ανάμνηση που θυμήθηκα γράφοντας το παραπάνω post ήταν όταν ήμουν σπίτι μου τέτοιες μέρες και υποδεχόμουν τα πιτσιρίκια με τους εξής τρόπους:
Μέθοδος 1: "Να τα πούμε;" "Είμαι βουδιστής." ΓΚΝΤΟΥΠ
Μέθοδος 2: "Να τα πού--"(κάπου εκεί προσέχουν το σπαθί του 1+ μέτρου που έχω στηρίξει στον ώμο μου..." "Τι θέλατε παιδιά;" "Τίποτα, τίποτα..." ΓΚΝΤΟΥΠ
Σε δημόσιους χώρους δυστυχώς δεν πιάνουν, υπάρχουν πολλοί μάρτυρες...

Της νύχτας τα καμώματα...

...Τα βλέπει η μέρα και γελά, λέει ο λαός. Σίγουρα υπάρχει λόγος. Μάλλον λόγοι, πληθυντικός... Αλλά ας περάσουμε στην ιστορία μας σιγά σιγά.

Πρίν από λίγες μέρες, τα έφερε έτσι η ζωή όπου βρέθηκα με μία παλιοσειρά από τις ηρωικές εποχές ώς εκπαιδευόμενοι σμηνίτες. Ναι, Αεροπορία υπηρέτησα.
Αυτό το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να θυμηθώ πολλά και διάφορα σκηνικά από εκείνους τους ιστορικούς 18 μήνες. Ένα από αυτά, συνέβη ενώ ήμουν ακόμη ψαράκι στην εκπαίδευση, μάλιστα στην πρώτη μου άδεια, έτσι έχει μείνει καλά χαραγμένο στην μνήμη μου.


Τελευταίες μέρες αγγαρίας πρίν την μαγική πρώτη άδεια... Συγκεκριμένα ήμουν στις καθαριότητες στο Διοικητήριο και φυσικά κάναμε χαβαλέ στο γραφείο του Διοικητή. Ευτυχώς δεν είχαμε κανένα απρόοπτο... Φυσικά το μόνο που λέγαμε ήταν για τις άδειας! Είμαστε, λοιπόν, σχεδόν 1 μήνα στην βασική εκπαίδευση, μέχρι που έρχεται η ρημαδιασμένη μέρα, για την ρημαδιασμένη ορκομωσία και την ρημαδιασμένη πρώτη μας άδεια. Να πάμε λίγο σπίτια μας ρε αδερφέ!

Κάθε βράδυ της άδειας το περνάγαμε πίνοντας και χορεύοντας. Με την τότε παρέα είχαμε βρεί ένα μαγαζί στον Ν.Κόσμο, στο οποίο μάλιστα μας είχαν μάθει και κάθε βράδυ γινόταν χαμός!
Φυσικά σαν νέο παιδί, και μάλιστα φανταράκι, το μάτι μου έπαιζε συνεχώς, ειδικά όταν υπήρχαν γυναικοπαρέες κοντά, όπως εκείνο το βράδυ.
Τελευταία βραδιά στην Αθήνα. Όλη η παρέα μαζεμένη. Τα ποτά να ρέουν άφθονα. Και οι χοροί καλά κρατούν. Και όλο να πέφτουν ατάκες με την διπλανή γυναικοπαρέα. Χοροί. Σφηνάκια κερασμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή με την μία κοπέλα έχουμε πιάσει κουβέντα για καλά. Άννα το όνομα της.
Πιάνουμε μία γενική κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Αρκετοί φαντάροι πολλές φορές δεν λένε πως είναι φαντάροι, θεωρώντας πως οι κοπέλες ξενερώνουν. Ποτέ δεν το πίστεψα, ποτέ δεν το έκρυψα.
Άννα: Γιορτάζετε κάτι; Βλέπω πολλά κεράσματα.
Εγώ: Ναι, είμαι με άδεια ορκομωσίας και την Δευτέρα μπαίνω μέσα.
Άννα: Α, ναι; Πού θα πάς;
Εγώ: Τρίπολη.
Άννα: Αεροπορία;
Μου φάνηκε περίεργο που ανέφερε απευθείας Αεροπορία, και καθόλου Πεζικό, καθώς υπάρχουν μονάδες εκπείδευσης και από τα 2 Σώματα στην Τρίπολη. Ώς περίεργος από κούνια αποφάσισα να ρωτήσω.
Εγώ: Ναί.(παύση) Πώς και σκέφτηκες απευθείας την Αεροπορία;
Άννα: Δεν ξέρω, έτσι.
Δεν το έχαψα. Άρχισα να αναλύω πιθανότητες.
Εγώ: Έχεις κάποιον γνωστό μέσα;
Άννα: Ε, περίπου...
Εγώ: Σμηνίτης; Μπορεί και να τον ξέρω.(σιγά μην τον ήξερα, κουβέντα ήθελα να κάνω)
Άννα: Ε, όχι, άσ'το μωρέ.(έπρεπε να την ακούσω...)
Εγώ: Έλα μωρέ, λέγε τώρα. Τί, είναι βαθμοφόρος, κανάς Σμηνίας;
Άννα: Ε, περίπου...
Έγω: Βρέ έλα, τί ντρέπεσαι, πές μου. Σου λέω, ξέρω πολύ κόσμο μέσα, μπορεί να γνωριζόμαστε(παραμύθι!!!)
Άννα: Άσ'το μωρέ τώρα...
Έγώ: Έλα τί είναι; Σμηνίας;
Η Άννα γνέφει αρνητικά.
Εγώ: Τί, ποιό μεγάλος;
Άννα: Αρκετά.
Εγώ: Πόσο ποιό μεγάλος;
Άννα: Πολύ.
Έγω: Τί πολύ, λέγε!
Άννα: Πολύ... 'Ασ'το καλύτερα...
Έγω: Έλα μωρέ, ποιό μεγάλος και ποιό μεγάλος, σιγά μην είναι και ο Διοικητής!...
Η Άννα με κοιτάει. ΔΕΝ γνέφει αρνητικά.
Και εκείνη τη στιγμή θυμάμαι.
Πρίν μία εβδομάδα.
Στο γραφείο του Διοικητή.
Την φωτογραφία με την γυναίκα και τα 2 παιδιά... Ήταν αυτή...

Μένω σαν βλάκας να κρατάω την μπύρα μου. Μετά από 1 λεπτό(το οποίο φάνηκε σαν ώρα) ξεκολλάω και γυρνάω στο τραπέζι μας σαν να είδα φάντασμα. Όταν με ρώτησαν τί έπαθα και είμαι έτσι η απάντηση μου ήταν απλή.
"Μόλις τα έριξα στην κόρη του Διοικητή μου..."
Αυτό όπως καταλάβατε ήταν το δούλεμα που άκουγα για τουλάχιστον 1 μήνα...

Μετά από λίγο βρήκα το κουράγιο και πήγα και της ξαναμίλησα, αλλά το φλέρτ είχε πάει περίπατο όταν η Άννα απέκτησε επίθετο...

Από φαντάρους, ενώ υπηρετούσα, το είχα πεί μόνο σε ένα άτομο και το οποίο εμπιστευόμουν, από τον φόβο και μόνο μην τυχών μαθευτεί παρα έξω, και φυσικά, μην φτάσει στα αυτιά του Διοικητή...

Έτσι την επόμενη φορά που θα πείτε "Μα πόσο μικρός είναι ο κόσμος" να θυμάστε πως δεν είστε οι μόνοι που το πιστεύετε...

EDIT: Ενώ βρισκόμουν στην Ρόδο, είχαν έρθει καινούργιοι, 1 σειρά (2 μήνες) μετά από εμάς. Ρωτόντας τους πως είναι τα πράγματα στην εκπαίδευση, μας είπαν πως ο διοικητής τους είχε γαμήσει.
-"Πώς έτσι, εμείς ήμασταν ακρετά χαλαρά."
-"Μάθαμε πως κάποιος σμηνίτης την είχε πέσει στην κόρη του, και τα είχε πάρει."
Ναι, έψαχνα τρύπα να κρυφτώ...

Το έπος ενός (Ν)Άσου - Μέρος 3ο(Και φαρμακερό)

Ναι. Ήρθε η ώρα. Η ώρα που όλοι περιμένατε.
Σε όσους είναι καινούργιοι(καλημέρα Γιώργο) θα πρότεινα να πάνε λίγο πιο κάτω και να διαβάσουν το 1ο και το 2ο μέρος. Τα διαβάσατε κιόλλας; Άντε πάμε να τελειώνουμε.

Μέχρι τώρα έχετε πάρει μία ιδέα από τις "χαλαρωτικές" διακοπές μας. Το 3ο μέρος θα είναι γεμάτο αγωνία, δράση, μυστήριο, έναν(παραλίγο)φόνο και φυσικά, υπέροχη, γλυκιά εκδίκηση...

Την επόμενη μέρα είπαμε να τιμήσουμε την πισίνα της Λευκίμης. Άλλωστε μόνοι μας είμασταν, δεν είχαμε κάποιον άλλον να ενοχλούμε, όπως καταλάβατε του δώσαμε να καταλάβει. Πραγματικά, ήταν από τις πιό χαλαρές μέρες της παρέας, κυρίως γιατί την οδήγηση την κάναμε εγώ και οι Κερκυραίοι...
Ομαδικές βόμβες στην πισίνα, βουτιές, κινητά να πετάνε,ένα χάος. Τρελά γέλια. Καθώς ερχόταν και η μέρα να φύγουμε σιγά σιγά, μιλάμε με την υπόλοιπη παρέα και κανονίζουμε την τελευταία μέρα να κοιμηθούμε όλοι στη Λευκίμη και να φύγουμε από το διπλανό λιμάνι.

Την τελευταία μας βραδιά στην Κέρκυρα κανονίζουμε μία μεγάλη έξοδο όλη η παρέα μαζί σε ένα oriental μαγαζί. Η παρέα της Λευκίμης ήρθε με οδηγό τον Παπαγάλο(δεν νομίζω να έφταναν αλλιώς) και καλά νέα! Ο Άσος φορούσε δικά του ρούχα! Καταφέρνουμε και βρίσκουμε να καθίσουμε(μιλάμε για κοντά 15 άτομα παρέα). Καθόμαστε πιάνουμε κουβέντα και φυσικά, ξεκινάμε και περιγράφουμε στους υπόλοιπους, τις τραγελαφικές καταστάσεις που ζήσαμε. Μιλάμε για την οδήγηση, για τις παραλίες, για το μπάνιο... Ναι, εκείνο το μπάνιο...
Ξυλουργός:"Καλά ρε, εδώ πήρε το σφουγγάρι της Καίτης(η κοπέλα που μας φιλοξενούσε)!"
Εγώ:"Ε, οχι! Καλά, και η Καίτη δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;Ποιό ήταν το σφουγγάρι της;"
Ξυλουργός:"Δεν ξέρω, μάλλον δεν το πρόσεξε. Ένα πράσινο." Θυμάμαι το μπάνιο και τί είχε μέσα.
Εγώ:"Κάτσε ρε, το μόνο πράσινο σφουγγάρι εκεί μέσα ήταν το δικό μου."Και εκείνη την στιγμή καταλαβαίνω τί είπα... Ευτηχώς ήρθαν ποτά, ήρθαν ναργιλέδες, ήρθαν και οι χορεύτριες και το γλέντι ξεκίνησε, κι έτσι είπαμε να δώσουμε τόπο στην οργή(η μία κοπέλα ήδη κρατούσε τον Ξυλουργό να μην του ορμίσει...)
Αφού ολοκληρώνετε η βραδιά μαζευόμαστε σιγά σιγά, την επόμενη μέρα έπρεπε να πάμε Λευκίμη.

Την επόμενη μέρα ετοιμάζουμε τα πράγματα, φορτώνουμε το αυτοκίνητο, ο Παπαγάλος έχει επιστρέψει και το σκούτερ και πάμε κάτω.
Φτάνουμε Λευκίμη(45 λεπτά, χωρίς να τρέχουμε), αράζουμε, ρίχνουμε καμιά βουτιά στην πισίνα, χαλαρώνουμε, πάμε καμιά βόλτα, ωραία, χαλαρά πράγματα.
Τελευταία μέρα λοιπόν. Αύριο φεύγουμε. Μαθαίνουμε δρομολόγια πλοίων και κανονίζουμε να φύγουμε με των 14:00, έτσι ώστε να σηκωθούμε με την ησυχία μας, να μαζέψουμε τα πράγματα, μην είμαστε με την ψυχή στο στόμα.
Σηκωνόμαστε πρώτοι το ζευγάρι των παπαγάλων και εγώ. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω το κασέρι και τις(ηρωικές όπως προανέφερα)φέτες σικάλεως.
Εγώ:"Καλά ρε, αφού δεν είχατε τίποτα γιατί δεν κανονίσαμε να αγοράσουμε χθές;"
Παπαγάλος:"Λάθος πόρτα."
Εγώ:"???ο_Ο???"
Παπαγάλος:"Άνοιξε το δίπλα πορτάκι, στα δεξιά."
Ανοίγω και βλέπω όλα τα τρόφιμα στο δίπλα κομμάτι του ψυγείου, του οποίου η πόρτα μοιάζει σαν ντουλάπι!!! Μου εξηγεί τί τραβήξανε και μόλις ανακάλυψαν το δίπλα πορτάκι σώθηκαν! Κάπως έτσι πρέπει να ένοιωθαν επί κατοχής...
Ετοιμάζουμε ένα βασιλικό πρωινό, με όλα τα πράγματα(μην πάνε χαμένα, κρίμα είναι), ξυπνάνε και όλοι οι υπόλοιποι εκτός φυσικά του Άσου. Εμείς είμασταν έτοιμοι, είχαμε μαζέψει κρεβάτια, είχαμε κατεβάσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και καθήσαμε να φάμε. Κάπου εκεί ξυπνάει κι αυτός... Αφού πέρνει ένα απορημένο βλέμμα(που βρέθηκαν όλα αυτά τα πράγματα;;;)κάθεται να φάει.
Πάει να πάρει μαρμελάδα, την πέρνω εγώ. Απλώνει χέρι στο ψωμί, το τραβάει ο Ξυλουργός. Προσπαθεί να φτάσει κασέρια και αλλαντικά, τα τραβάει με τρόπο ο κ.Πουλόβερ πρός το μέρος του.
Άσος:"Ρε παιδιά, δεν έμεινε τίποτα για εμένα;;"
Παπαγάλος:"Νομίζω πως έχει κάτι ακόμη στο ψυγείο."
Ναι, οι φέτες σικάλεως. Η εκδίκηση μας είχε ξεκινήσει...

Αφού λοιπόν, τρώμε, καθαρίζουμε ότι έχει μείνει και είμαστε όλοι έτοιμοι. Όλοι είπα; Λάθος μου, ο Άσος ακόμη το σκεφτόταν. Αφού τρώει ένα κράξιμο από τους υπόλοιπους ανοίγει το πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου και κατεβάζει τα πράγματα. Τα βάζει μέσα και κλείνει την πόρτα.(Έλα, πες την αλήθεια, ξέρεις τί ακολουθεί.)
Κάνουμε έναν τελευταίο έλεγχο μην ξεχάσαμε κάτι, χαιρετάμε τον κόσμο και ετοιμαζόμαστε. Μπαίνουμε στο δικό μου αυτοκίνητο και πάμε πρός τον δρόμο. Βλέπω πως οι υπόλοιποι δεν ακολουθούν. Περιμένω. Περιμένω. Τελικά πέρνω ένα τηλέφωνο.
Εγώ:"Τί έγινε ρε παιδιά, όλα καλά;"
Παπαγάλος:"Ο Άσος δεν βρίσκει τα κλειδιά."
Γυρνάμε πίσω. Βγαίνουμε όλοι, και πιάνουμε να ψάχνουμε για τα κλειδιά.
Στα ρούχα, καμία έξτρα τσέπη; Όχι.
Στο κρεβάτι; Όχι.
Στο τραπέζι; Όχι.
Στο δικό μου αυτοκίνητο; Όχι.
Στην πισίνα; Όχι.
Στο έδαφος γύρω από το αυτοκίνητο; Όχι.
Μέχρι που κάποια στιγμή τα βλέπω. Στο αυτοκίνητο. Όχι πάνω, όχι δίπλα, μέσα στο αυτοκίνητο. Ναι, αυτό που είναι κλειδωμένο...
Εγώ:"Άσο, αυτά είναι τα κλειδιά;"
Άσος:Ώχ, πως βρέθηκαν εκεί;"(Ξέρετε, συννεφάκι, γροθιές, συμβολάκια, Αστερίξ, μην τα ξαναλέμε)
Προσπαθώ να κάνω το καλό και να βάλω τις γνώσεις μου σε εφαρμογή και να ανοίξω το αυτοκίνητο με ποιό...πλάγιο τρόπο. Όχι δεν ήμουν διαρρήκτης, φανοποιός ήμουν.
Βέβαια, το συγκεκριμένο μοντέλο έχει προστασία από τέτοιου είδους διαρρήξεις, έτσι καταλήγουμε στην όχι τόσο πλάγια οδό. Τζαμάκι.
Βλέπουμε τον Παπαγάλο, πέρνει ένα κομμάτι τσιμεντόλιθο που υπήρχε εκεί κοντά και βαράει το τζαμάκι. Για κάποιο λόγο(αστοχία, γερό τζάμι, η μοίρα που γελάει μαζί μας)δεν σπάει. Κοκκινίζει το μάτι του, λέει κάτι του στύλ"α, δεν θέλω τέτοια" και βάζει λίγη παραπάνω δύναμη. Κομμάτια το τζαμάκι. Εκδικήση 2:Η επιστροφή.
Πέρνει τα κλειδιά, του τα δίνει(ο Άσος αν έχει μείνει κάπως έτσι -->ο_Ο<-- και να ψελίζει κάτι)και τελικά ξεκινάμε.
Α, ναι, των 14:00 το είχαμε χάσει ήδη. Ευτηχώς το λιμάνι ήταν γύρω στα 10 λεπτά από εκεί που μέναμε(δηλαδή κάναμε κανα 20λεπτο).
Φτάνουμε λιμάνι, αφήνουμε τον πολύ κόσμο να κλείσει εισητήρια και πάμε Άσος, Παπαγάλος και εγώ στην σειρά των αυτοκινήτων για το πλοίο. Ο Άσος, φυσικά, αγνοεί την σειρά των 20+ αυτοκινήτων και πάει να μπεί μέσα. Αφού ακούει 20+ εξοργισμένα ατομα και έναν καπετάνιο να του φωνάζουν καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και κάνει πίσω. Αφού του εξηγούμε τί γίνετε και πως πρέπει να περιμένουμε αφήνουμε το αυτοκίνητο και πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους. Όσο περιμένουμε πάμε και βγάζουμε μερικές φωτογραφίες στο λιμάνι. Κάποια στιγμή γυρνάμε Παπαγάλος κι εγώ πρός το αυτοκίνητο. Που είναι ο Άσος;...
Πουθενά Άσος, πουθενά αυτοκίνητο...
Ψάχνουμε αριστερά. Τίποτα.
Δεξιά. Τίποτα. Ρωτάμε σε ένα άλλο πλοίο που είχε έρθει. Τίποτα.
Πέρνουμε τηλέφωνο. Κλειστό.
Ρωτάμε τους υπόλοιπους στην καντίνα αν τον είδαν, του μίλησαν, κάτι. Τίποτα.
Φάρο, προβλήτες, κυματοθραύστες, μέσα στο λιμάνι, έξω από το λιμάνι. Τίποτα.
Δεν κάνω πλάκα, ορκίζομαι σε ότι θέλετε, ψάξαμε για κυματισμούς στο λιμάνι γιατί σκεφτήκαμε πως μπορεί να έπεσε μέσα!!!! ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Και πάνω που έχουμε απελπιστεί, τα νεύρα μας είναι στα όρια(το αν ψάχνεις κάποιον μέσα στον ήλιο, μέρα μεσημέρι δεν βοηθάει)βλέπουμε να εμφανίζετε στην πύλη του λιμανιού ο Άσος με το αυτοκίνητο και να έρχετε στην σειρά.(ο_Ο ο_Ο!!!)
Ψυχραιμία Νίκο, σκέφτομαι, κάποια καλή εξήγηση θα υπάρχει.
Εγώ:"Που ήσουνα ρε Άσο;;;"
Άσος:"Α, είδα πως δεν είχα λεφτά και πήγα μέχρι την Λευκίμη να πάρω."Απόλυτη φυσικότητα.
Οδήγησηπαραλίαμπάνιοσφουγγάρι, όλες οι τελευταίες μέρες μαζεύτηκαν και με το σημερινό να έχουν έρθει τα νεύρα μου στα όρια τους και να τα βλέπω πράσινα(HULK SMASH!!!)
Ορμάω μπροστά, τον πιάνω απαλά από τον λαιμό και πολυ ευγενικά και ψύχραιμα των ρωτάω:
"ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΜΕ;;;;;;;"
Κάπου εκεί, και πρίν προχωρήσω στην ολοκλήρωση των σκέψεων μου να(λόγω υπερβολικής βίας οι σκέψεις του συγγραφέα λογοκρίθηκαν) νοιώθω το χέρι του Παπαγάλου να με σηκώνει και να με πηγαίνει στην άκρη.
Με ήρεμο ύφος του λέει να κάτσει εκεί που είναι και να μην κουνηθεί παρα μόνο για να βάλει το αυτοκίνητο στο πλοίο.

Με τα πολλά φέυγουμε με το πλοίο των 18:00(απο το συγκεκριμένο λιμάνι δεν έχει τόσο συχνά δρομολόγια και το ferry boat που ήταν ήδη εκεί είχε γεμίσει).
Οι μοιρασιές για την επιστροφή ήταν ώς εξής:
Αυτοκίνητο Νίκου:Εγώ, Ξυλουργός, Παπαγαλάκια.
Αυτοκίνητο Άσου:Άσος, Φωνή και ο ήρωας κ.Πουλόβερ.

Αμέσως μόλις πατάμε στεριά χαιρετάμε τους υπόλοιπους και φεύγουμε. Γρήγορα.
Φυσικά δεν πρόκειτε να ξαναπερνούσαμε τα ίδια ΚΑΙ στον γυρισμό.
Οι στάσεις ήταν λίγο πολύ οι ίδιες. Παγωτάκι στην Αμφιλοχία(πλέον έχει γίνει θεσμός), ο Ξυλουργός ΑΚΟΜΗ να μην έχει φάει μία βάφλα που την είχε άχτι σε όλο το ταξίδι. Επειδή πεινάσαμε, κάνουμε μία στάση στο Ρίο, πέρνουμε 2-3 σουβλάκια στο χέρι και αράζουμε στο γρασίδι μπροστά στην θάλασσα να χαλαρώσουμε. Μιλάω με μία φίλη που ήταν Πατρα, μπαίνουμε κέντρο, πάμε να την δώ στο μαγαζί που δούλευε, αλλά επειδή θα μας έπερνε πολύ αργά, με σηκώνει σαν τσουβάλι ο Παπαγάλος(δεν κάνω πλάκα) και με πάνε στο αυτοκίνητο. Φεύγουμε και από Πάτρα. Λόγω πολυετούς διαμονής του Παπαγάλου στην Πάτρα ήξερε όλα τα μπλόκα, όλα τα κρυφά σημεία, τα πάντα στα οποία θα μπορούσαν να μας πιάσουν. Με συνοδηγό λοιπόν αν μου λέει που να κόβω και που μπορούσα να τρέξω φτάνουμε Πεντέλη, όπου αφήνουμε την Παπαγαλίνα, μετά από 1:47. Φυσικά και είχα κρατήσει την απόδειξη απο τα διόδια. Μετά σταματάμε Αγ. Παρασκευή όπου αφήνουμε τον Ξυλουργό, και τέλος στην Ν.Σμύρνη όπου αφήνω τον Παπαγάλο. Τελικά φτάνω Παγκράτι, παρκάρω(άθλος να καταφέρεις κάτι τέτοιο στην περιοχή) και 5 μέτρα πρίν φτάσω σπίτι χτυπάει το κινητό.(?!?!?)
Ο κ.Πουλόβερ...
Εγώ:"Τί έγινε ρε Πουλόβερ, όλα καλά;"
κ.Πουλόβερ:"Τώρα με άφησε σπίτι...Καληνύχτα..."

Φυσικά, την επόμενη μέρα..όχι, όχι λάθος. Όλη την υπόλοιπη εβδομάδα ακούγαμε την ιστορία της επιστροφής του άλλου αυτοκινήτου...
Όπως θυμάστε είχε σπάσει το πίσω τζαμάκι για να πάρουμε τα κλειδιά. Φυσικά κάτι έπρεπε να γίνει με αυτό. Αρχικά να έχει κάτσει πίσω η Φωνή, ήθελε να έχει και την άπλα της. Αλλά την ενοχλούσε ο αέρας από το τζάμι. Σταματάνε και αλλάζουνε. Μετά την ενοχλούσε ο αέρας που την χτυπούσε στον σβέρκο, και φυσικά ο θόρυβος.
Φωνή:"Βρε Πουλοβεράκι μου, βάλε μία μπλούζα εκεί πέρα να μην μπαίνει αέρας."
Αλλά η μπλούζα μόνη της δεν μπορεί να κρατηθεί, κάποιος πρέπει αν την κρατάει...
Ναι, καλά καταλάβατε, σχεδόν σε όλη την διαδρομή ο Ηρωικός(ναι, με κεφαλαίο)κ. Πουλόβερ κρατούσε με το ένα χέρι μία μπλούζα στο σπασμένο τζάμι...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τις Απόκριες της επόμενης χρονιάς αποφασίσαμε να κάνουμε εκδρομή στην Πάτρα(καρναβάλι κι έτσι). Εκεί είχαμε άλλη μία συνάντηση με τον Άσο.
Αλλά αυτό, αγαπητά μου παιδιά, είναι μία άλλη ιστορία...

Καλές ταινίες και χάλια ταινίες.

Ειλιρκινά αρχίζω να πιστεύω πως δεν υπάρχει μέση λύση. Απόψε βαριόμουν και κάθησα να δώ ξανά(νομίζω για 4η φορά)το Dark Knight. Για όσους δεν το έχουν δεί, χάνετε μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, χωρίς υπερβολές. Ο αγαπητός κ. Nolan μας αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως ξέρει να φτιάχνει μία καλή ταινία. Και το ερώτημα μου είναι το εξής: Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι σκηνοθέτες που να προσπαθούν, έστω, να ακολουθήσουν το παράδειγμα του.
Φυσικά δεν θα αναφερθώ σε ιερά τέρατα του χώρου, σκηνοθέτες που έχουν αφήσει την δική τους ιστορία, αναφέρομαι στους νεότερους του είδους. Δυστηχώς, οι κινηματογραφικοί παραγωγοί πλέον, δίνουν μεγαλύτερη αξία στα εφέ και τους εντυπωσιασμούς παρά στην ουσία και στην καλή σκηνοθεσία, ή στο καλό σενάριο.
ΟΚ, υπάρχουν ακόμη σκηνοθέτες που συνεχίζουν και βγάζουν καλές ταινίες, αλλά ορισμένες φορές πιστεύω πως είναι πολλοί λίγοι, ένα είδος πρός εξαφάνιση.

Όχι, δεν πρόκειτε αν ξεκινήσω κάποια ηλίθια ομάδα στο facebook με τίτλο "100.000 άτομα για να έχουμε καλύτερες ταινίες", απλά λέω το παράπονο μου. Ελπίζω απλά, να αρχίσουν να εκτιμούν τους δημιουργούς που πραγματικά αξίζουν, και να συνεχίσουμε να βλέπουμε καλές ταινίες, ας είναι και λίγες. Πάντοτε ήμουν υπέρ της ποιότητας έναντι της ποσότητας.

Το έπος ενός (Ν)Άσου - Μέρος 2ο(Κατα-κατα-κατα-καταρέω)

Και επιτέλους φτάνουμε στην Κέρκυρα. Είχε έρθει η στιγμή όπου θα χαλαρώναμε, θα ηρεμούσαμε, θα είμασταν στις διακοπές μας ρε αδερφέ!!! Μόλις βλέπουμε λιμάνι και πιάνουν σήμα τα κινητά ξεκινάμε τηλέφωνα στους κερκυραίους που μας περίμεναν. Κανονίζουμε σε ποιό σπίτι θα βρεθούμε, και μόλις πατάμε Κέρκυρα μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και πάμε. Ευτηχώς ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι και έτσι δεν είχαμε καμία μεγάλη διαδρομή(μιλάμε για 5-10 λεπτά δρόμο, το πολύ). Εγώ βρίσκω και παρκάρω μπροστά στο σπίτι(φυσικά) και μάλιστα σε σκιά. Ο 2ος οδηγός αφού προσπαθεί να παρκάρει σε μία θέση για λιμουζίνα φεύγει(!!!) και πάει και παρκάρει 2 τετράγωνα πιό πέρα. Αποφασίζουμε να το αγνοήσουμε και αρχίζουμε να αδειάζουμε το αυτοκίνητο όσοι θα μέναμε εκεί. Το ζευγάρι των Παπαγάλων, ο Άσος και ο κ. Πουλόβερ θα έμεναν σε ένα άλλο σπίτι στην Λευκίμη, στα νότια του νησιού. Αφού καθόμαστε για λίγο και βλέπουμε τα παιδιά που είχαμε να δούμε και πολύ καιρό, η νότια ομάδα αποφασίζει να φεύγει σιγά σιγά, μήπως και ξεκουράζονταν και να ερχόντουσαν στην πόλη να πάμε για κανά ποτό.

Η Λευκίμη, είναι κάπου 45-50 λεπτά δρόμο, τα παιδιά έφυγαν κατά τις 7:30-8:00, υπολογίζουμε την διαδρομή, να κάνουν ένα ντούς και να ανέβουν ξανά γύρω στις 10:30 να είναι πάνω. Στις 11:30 λοιπόν, φτάνουν Κέρκυρα(πλέον όταν αναφέρομαι σε Κέρκυρα εννοώ την πόλη)... Εμείς, σαν καλά ρεμάλια που είμαστε, ξεκινάμε το δούλεμα. Με εξαίρεση τον οδηγό, οι υπόλοιποι 3 ήταν έτοιμοι να σκάσουν. Αφού βρεθήκαμε κάπου που μπορούμε να μιλήσουμε, το ζεύγος των παπαγάλων μας εξηγεί πως ο Άσος πήγαινε με 30-40 χλμ/ώρα(όριο ταχύτητας 60-80χλμ/ώρα) και πώς για να καταφέρουν να προλάβουν να ανέβουν ξανά έκαναν ντούς αστραπή, του λεπτού, σαν τα θερμόμετρα ένα πράγμα!!! Αφού ξεκινάει νέο δούλεμα, συνεχίζετε η βραδιά και τελειώνει με την τριάδα που θα έμπαινε ξανά στο καταραμένο αυτοκίνητο να μετράνε τα καντίλια της Μητρόπολης μέσα από τα δόντια τους...

Την επόμενη ημέρα είχαμε μία κρίση υστερίας από την Φωνή γιατί εγώ και ο ξυλουργός ροχαλίζαμε, έτσι αποφασίζει να κατέβει με τους υπόλοιπους στην Λευκίμη. Κανονίζουμε να έρθουν πρός Κέρκυρα για μπάνιο και μετά να βγούμε για ποτό, μην κάνουν διπλή διαδρομή. Το ζεύγος, βέβαια, έχει απελπιστεί κι έτσι ψάχνουν και νοικιάζουν ένα scooter για να πηγαινοέρχονται. Για όσους αναρωτιούνται, ναι, την διαδρομή Κέρκυρα-Λευκίμη την έκανα πιό σύντομα από τον αυτοκίνητο... Κάπου μισή ώρα διαφορά... Σύμφωνα μάλιστα με τα λεγομενά τους “Προτιμώ να φάω όλη την υγρασία το βράδυ, παρά να μπώ ξανά στο ίδιο αυτοκίνητο με αυτόν!” Μην ξεχνάτε πως είμαστε σε νησί και μιλάμε για πολύ υγρασία... Μετά από ένα χάος στο πρόγραμμα καταλήξαμε να πάμε σε διαφορετικά μέρη ο καθένας, αλλα τελικά το απόγευμα βρισκόμαστε στο αρχικό σπίτι για να ντούς και να κανονίσουμε τί θα κάνουμε το βράδυ(ναι αυτό το σπίτι ήταν πάντα η “βάση” μας). Αφού το είχαμε κανονίσει από πρίν όλοι έιχαν φέρει μαζί μία αλλαξιά ρούχα για το βράδυ. Όλοί εκτός από(αγωνία στο κοινό)... τον Άσο... “Μα εγώ το ξέχασα, τί θα κάνω τώρα;” Κοιταζόμαστε καλά, συγκρατούμαι τα σχόλια που πραγματικά θέλαμε να πούμε και λέμε, “Δεν πειράζει, κάτι θα κάνουμε...” Φυσικά ο Άσος αγνοεί παντελώς την σειρά που είχαμε κανονίσει για μπάνιο(ήταν τελευταίος) και μπαίνει πρώτος μετά από εμένα και πρίν τον Ξυλουργό, όπου αφήνει αυτόν τελευταίο. Όλοι οι υπόλοιποι, που είχαμε τελειώσει εμ το μπάνιο είχαμε ντυθεί και λέγαμε καμία μαλακία αν περάσει η ώρα, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο τί συνέβαινε στο υπόλοιπο σπίτι. Κάποια στιγμή βγαίνει και ο τελευταίος από το μπάνιο όπου ακούμε τον ξυλουργό να λέει "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ;;;;;". Βλέπουμε τον Άσο να βγαίνει από το ένα δωμάτιο με ένα γνώριμο πουκάμισο... Ένα πουκάμισο το οποίο ήταν του Ξυλουργού!!! Απόψε η βραδιά ήταν πιό χαλαρή, στο σπίτι ενός από τα παιδιά. Την αλήθεια για την ενδυμασία του Άσου την μαθαμε πιό μετά...

Την επόμενη μέρα κανονίζουμε να πάμε για μπάνιο ο καθένας στις πιό κοντινές παραλίες, κυρίως για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία τα παιδιά της Λευκίμης. Και το βραδάκι, κλασσικά για ποτό. Χαλαρά πράγματα πάλι, σε σπίτι. Μπορώ να πώ πως αυτή ήταν η λιγότερο επεισοδιακή μέρα των διακοπών. Τουλάχιστον για εμάς... Η ομάδα της Λευκίμης από την άλλη ζούσε το δικό της δράμα... Τα παπαγαλάκια μας λοιπόν, είχαν βγεί και είχαν ψωνίσει την προηγούμενη μέρα από το σούπερ μάρκετ προμήθειες για όλη την εβδομάδα. Μαρμελάδες, βούτυρα, κασέρια, αλλαντικά, αυγά κλπ. Ο Άσος, επειδή δεν έτρωγε πολύ, είχε πάρει μόνο λίγες φέτες κασέρι και φέτες ψωμί του τόστ(σικάλεως παρακαλώ).
Μπορούσα μονάχα να φανταστώ την έκπληξη των υπόλοιπων το επόμενο πρωί όταν άνοιξαν το ψυγείο και είδαν παραπάνω από τα μισά πράγματα να λείπουν!!! "Πού πήγαν τα φαγητά ρε παιδιά;;;"
Άσος: "Είχα μία λιγούρα το βράδυ και τσίμπησα λιγάκι."
Συννεφάκι με γροθιές, κεραυνούς, σφυριά(ναι, σαν αυτό στον Αστερίξ) αλλά δίνουν τόπο στην οργή και κάθονται να φάνε(ότι έμεινε) για πρωινό. Φυσικά τους κάνει παρέα και ο Άσος, με ψωμί με μαρμελάδα, αλλαντικά κλπ. Οι φέτες σικάλεως παρέμεναν ηρωικές στον αγώνα!

Την τέταρτη ημέρα κανονίζουμε να έρθουν ξανά πάνω τα παιδιά και να πάμε πρός Γλυφάδα για μπάνιο(ναι, έχει Γλυφάδα με παραλία και στην Κέρκυρα). Κάπου εκεί έχουν αρχίσει να τα χάνουν και οι Κερκυραίοι με τις οδηγικές οικανότητες του Άσου. Σε σημείο η μία κοπέλα να μας έχει βάλει τις φωνές:
"Δεν με νοιάζει ποιός θα οδηγήσει, εγώ θέλω να πάω ΣΗΜΕΡΑ στην παραλία!!!!"
Με τα πολλά φτάνουν, όπου πάμε πρός Γλυφάδα. Είχε λίγο κίνηση στον δρόμο αλλά όχι κάτι υπεβολικό. Φτάνουμε, κάνουμε το μπάνιο μας, παίρνουμε το χρωματάκι μας και τελικά αποφασιζουμε να φύγουμε. Ευτηχώς στην επιστροφή δεν έχει πολύ κίνηση και έτσι πάμε πιο χαλαρά και λίγο πιό γρήγορα. Ναι, καλά! Εκεί που οδηγώ, κοιτάω κάποια στιγμή στον καθρέφτη και δεν βλάπω τίποτα πίσω μου. Κανένα μα κανένα αυτοκίνητο. Προσπαθώντας αν καταλάβω τί έγιναν όλα τα υπόλοιπα αυτοκίνητο κόβω ταχύτητα. Μετά από λίγα λεπτά βλέπω να εμφανίζεται μία σειρά από αυτοκίνητα όπου όλοι πήγαιναν με 30χλμ. Και φυσικά πρώτος ο Άσος. Βλέπετε, υπήρχε μονο μία λωρίδα για κάθε ρεύμα και στο αντίθετο ρεύμα περνούσαν αυτοκινητα. Έτσι κανείς από τους υπόλοιπους οδηγούς δεν μπορούσε να προσπεράσει. Ναι, κι εμένα κηδεία μου ήρθε στο μυαλό.
Αφού με φτάνει ο Άσος, μετά από λίγα λεπτά, ανάβω φλάς και κάνω δεξιά. Σταματάω, σβήνω, βγάινω από το αυτοκίνητο και πάω στον Άσο που έχει παρκάρει λίγο πίσω από εμένα.
Άσος:"Τί έγινε Νίκο, όλα καλά;"
Εγώ:"Σου πώ, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Το γκάζι ποιό είναι;"
Άσος:"Το δεξιά."
Εγώ:"Ωραία, ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΤΟ ΠΑΤΑΣ ΤΟΤΕ;!;!;!" και γυρνάω στο αυτοκίνητο μου να πάμε σπίτια μας.
Επειδή η μέρα μας βγήκε λίγο κουραστική αράξαμε σε σπίτι ξανά. Μην ακούσω παράπονα, περνάγαμε μια χαρά σας πληροφορώ!

Κάπου εδώ ολοκληρώνετε το 2ο μέρος. Φυσικά κάποια από τα ποιό κορυφαία σκηνικά έμειναν για το 3ο και τελευταίο μέρος. Έχουμε ακόμη μπάνιο στην πισίνα, την μεγάλη μας, τελευταία έξοδο, την διαμονή όλης της παρέας στην Λευκίμη και φυσικά, τον δρόμο της επιστροφής.
Δεν φταίω εγώ, η μοίρα τα έφερε έτσι...

Το έπος ενός (Ν)άσου - Μέρος 1ο(Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Κέρκυρα...)

Καταρχήν να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη για το μακροσκελές post αλλά μία τέτοια ιστορία δεν παίρνει περιλήψεις…
Τα ονόματα των ατόμων τα οποία παίρνουν μέρος στην όλη ιστορία έχουν αλλαχτεί, καθώς δεν θα ήθελα να τους εκθέσω. Έχουν αλλαχτεί με κάποια παρατσούκλια τα οποία μπορούν να κατανοήσουν μόνο όσοι γνωρίζουν τα ίδια τα άτομα ή την ιστορία.


Η ιστορία μας διαδραματίζεται το μαγευτικό καλοκαίρι του 2005 και αφορά τις διακοπές μας στην Κέρκυρα. Από τις αρχές του καλοκαιριού είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε σχέδια και συζητήσεις για το πού να πάμε διακοπές σαν παρέα. Είχαμε ήδη μία πρόταση από φίλους στην Κέρκυρα οι οποίοι μάλιστα θα μας φιλοξενούσαν. Η αρχική ομάδα ήμασταν το ζευγάρι των Παπαγάλων, ο Ξυλουργός, η Φωνή και ο γράφων. Επίσης στην Κέρκυρα βρισκόταν από νωρίτερα ο κ. Πουλόβερ, ο οποίος θα κατέβαινε μαζί μας στην επιστροφή. Ήδη ξεκινάμε με προβλήματα καθώς ήμασταν ήδη 5 άτομα και με την προσθήκη άλλου ένα στον γυρισμό, και μόνο 1 αυτοκίνητο(φυσικά το δικό μου). Αλλά επειδή έχω Ι.Χ. και όχι πουλμανάκι έπρεπε είτε να βρεθεί 2ο αυτοκίνητο είτε να μείνουν κάποιοι πίσω. Ο ξυλουργός είπε μήπως έφερνε το δικό του(κάμπριο) αλλά δεν ήταν και ότι πιο βολικό. Εκεί επεμβαίνει η Φωνή και αναφέρει για έναν φίλο της τον Άσσο, ο οποίος έχει αυτοκίνητο και ήθελε να έρθει. Καθώς δεν υπήρχε κάποια άλλη λύση στον ορίζοντα συμφωνήσαμε (και όπως με όλα τα μεγάλα λάθη το καταλάβαμε όταν ήταν πλέον πολύ αργά…).

Λίγο καιρό μετά έχουμε κανονίσει τις ημερομηνίες, έχουμε κλείσει τα άτομα(ώστε να μην αρχίσουν να ξεπηδάνε εθελοντές τουρίστες από παντού) και πλέον φτάνουμε στην αρχή του ταξιδιού μας. Έχουμε μαζευτεί όλοι σε 2 σπίτια, ώστε να γλιτώνουμε το πρωινό τρέξιμο, η Φωνή και ο Άσσος στο ένα(Αγ. Παρασκευή) και όλοι οι υπόλοιποι στο άλλο(Ντράφι, Πεντέλη). Ξυπνάμε οι πολλοί στις 5:00 (ναι, τα ξημερώματα), ετοιμαζόμαστε, φτιάχνουμε καφέδες, ελέγχουμε βαλίτσες και για να είμαστε σίγουροι παίρνουμε και στο άλλο σπίτι να τους ξυπνήσουμε. Δίνουμε ραντεβού στις 6:00 στον Σταυρό Αγ. Παρασκευής μετά την ΕΡΤ.
Εμείς είμαστε εκεί στις 6:05. Βρέ που είναι οι άλλοι 2; Τώρα θα έρχονται, δεν είναι μακριά, λέω εγώ.
Στις 6:15 παίρνω τηλέφωνο και μου λένε πως τώρα έρχονται, μόλις κατέβηκαν από το σπίτι. ΟΚ λέω, παιδιά έρχονται, σε 5 λεπτά το πολύ θα είναι εδώ.
Στις 6:30 καταφθάνουν… Εντάξει, λέμε εμείς, τους πήρε λίγο παραπάνω ο ύπνος, ας πάει στην ευχή. Εδώ να σημειωθεί πως δεν ακούστηκε από κανέναν από τους 2 μία συγνώμη για την αργοπορία. Αλλά όταν είσαι αγουροξυπνημένος δεν προσέχεις τέτοιες λεπτομέρειες…

Ξεκινάει το ταξίδι μας λοιπόν. Παρακάτω παραθέτω κάποια δεδομένα για την συγκεκριμένη διαδρομή, καθώς την είχα ξανακάνει το Πάσχα της ίδιας χρονιάς. Ταξιδεύοντας προς Ηγουμενίτσα, από όπου παίρνεις το πλοίο για να σε περάσει στην Κέρκυρα έχεις 2 στάσεις, η πρώτη σε Ρίο-Αντίρριο(όπου σε βολεύει) και η δεύτερη στην Αμφιλοχία(κλασσικά για παγωτάκι).
Οι διαδρομές ανάμεσα στις 4 στάσεις(Αθήνα-Ρίο-Αμφιλοχία-Ηγουμενίτσα) είναι περίπου 2 ώρες, χωρίς να τρέχουμε σαν δαιμονισμένοι ή σαν να παίζουμε guest στο Prison Break.
Αυτό σημαίνει πως με τρείς 2ωρες διαδρομές και 2 στάσεις των 15-20 λεπτών για ξεμούδιασμα σε περίπου 7 ώρες θα είμαστε Ηγουμενίτσα και θα περνάμε απέναντι. Χωρίς άγχη, ανησυχίες και άλλα τέτοια ωραία.
Ήδη είχαμε παρεκκλίνει από το αρχικό πρόγραμμα για να είμαστε εκεί κατά τη 1:00 το μεσημέρι, αλλά μικρό το κακό. Κάθε 1 ώρα είχε καράβι για Κέρκυρα.

Η πρώτη στάση στο Ρίο έγινε κατά τις 10 παρά(3 ώρες μετά). Γενικότερα είχα προσέξει πως ο Άσσος οδηγούσε σχετικά αργά αλλά λέω, πρωί είναι, την διαδρομή δεν την ξέρει, λογικό. Καθόμαστε, τρώμε ένα τοστάκι, πίνουμε έναν χυμό, καφέ, νερό, κάτι ρε αδερφέ και συνεχίζουμε. Α, ναι, κάποιοι έκαναν και τσιγάρο(μέσα στο αυτοκίνητο απαγορεύεται δια ροπάλου…).

Η δεύτερη στάση στην Αμφιλοχία ήταν λίγο πιο επεισοδιακή καθώς 10χλμ. πριν φτάσουμε συναντάμε την ουρά που έχει δημιουργήσει μία μπετονιέρα η οποία μας άφησε σχεδόν ακίνητους και ο δρόμος είχε μία λωρίδα για κάθε ρεύμα έτσι η προσπέραση ήταν αδύνατη…Πρακτικά όλοι οι επιβάτες είχαν βγει από τα αυτοκίνητα και περπατούσαν δίπλα μας... Όχι δεν είναι κάποιο αστείο, πραγματικά περπατούσαν δίπλα στα αυτοκίνητα και έκαναν τσιγάρο. Μετά από 1:30 ώρα φτάνουμε στην Αμφιλοχία(μέσος όρος ταχύτητας 6,6 χλμ/ώρα). Αφού έχουμε πάρει απόφαση πως το αρχικό πρόγραμμα έχει πάει περίπατο(η ώρα έχει πάει 2:00…) καθόμαστε λίγο παραπάνω για να ηρεμήσουμε και λίγο. Μετά από μισή ωρίτσα ξεκινάμε ξανά.

Ο δρόμος από εδώ και έπειτα δεν έχει πολλές ευθείες και αυτές τις λίγες που έχει προσπαθούμε να τις εκμεταλλευτούμε όσο γίνετε. Κάθε φορά όμως που επιτάχυνα λιγάκι έβλεπα στον καθρέφτη τον άλλο οδηγό να μένει πολύ πίσω, έτσι μετά τις 3 προσπάθειες παραιτήθηκα. Κάπου στα μισά της διαδρομής ο δρόμος φτιάχνει, από Αμφιλοχία πρός Ηγουμενίτσα, ο δρόμος ανοίγει λίγο και γίνετε ποιό ξεκούραστος από τις συνεχείς στροφές. Κάνω ξανά 1-2 προσπάθειες να τρέξω αλλά πλέον έχουμε καταλαβεί πως ο Άσσος δεν τα πάει καλά με την ταχύτητα. Μα καθόλου καλά όμως... Κάπου εκεί καταλάβαμε πως είχαμε χάσει αρκετά πλοία ήδη(η ώρα είχε φτάσει αισίως 4:00...) Προσπάθησα να τρέξω λίγο παραπάνω για να προλαβαίναμε των 5, αλλά δεν έβλεπα και πολύ ανταπόκριση από τον άλλο οδηγό... Τελικά φτάνουμε καθυστερημένοι, φυσικά έχουμε χάσει και των 5 και περιμένουμε για το επόμενο. Ήδη έχουμε καταλάβει πως με τον συγκεκριμένο οδηγό οι διαδρομές θα είναι..περίεργες. Έρχεται η ώρα λοιπόν και περνάμε απέναντι. Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι, επιτέλους, βλέπουμε την Κερκυρά(σαν Ιθάκη μας φάνηκε).

Αυτό το οποίο κανείς μας δεν γνώριζε εκείνη τη στιγμή είναι πως τα βάσανα μας μόλις είχαν αρχίσει...

Και εδώ ολοκληρώνετε το 1ο μέρος. Θα προσπαθήσω στο 2ο μέρος να είμαι πιό περιληπτικός, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα...

Guess who's back...

Ναι, ναι, είμαι σίγουρος πώς έλειψα σε όλους εσάς τους φανατικούς μου αναγνώστες. Και στους 3... Παίξαμε λίγο με το facebook, το βαρεθήκαμε, και σκέφτηκα "που θα ξεδίνω τώρα; Κάπου είχα και ένα Blog ξεχασμένο". Να 'μαι λοιπόν. Και όπως πάντα έχω πολύ ψωμί από παρανοϊκές, απερίγραπτες, καταστάσεις από άλλο πλανήτη, που κι όμως συμβαίνουν σε αυτό τον πράσινομπλέ βράχο που ταξιδεύει στο διάστημα.
Άντε καλή αρχή. Ξανά.