Αυτές τις εορταστικές ημέρες αναπολώ τα χρόνια που οργανώναμε ομάδα 3-4 ατόμων, με τρίγωνα, φυσαρμόνικα, αρμόνιο(από εκείνα τα μικρότερα που τα στήριζες στον λαιμό και έπαιζες) μαθαίναμε τους στίχους, όχι διόρθωση, ΌΛΟΥΣ του στίχους και βγαίναμε έξω να πούμε τα Κάλαντα. Όπα, άλλη μία διόρθωση, τα ΣΩΣΤΆ κάλαντα!!! Αααχχ, ωραίες εποχές... (ξυπνάει και βλέπει το ημερολόγιο που γράφει 2010 και όχι 1994)
Πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα, βέβαια. Πριν αρχίσω να ξεκαθαρίσω κάτι. Το "πνεύμα των εορτών" δεν είναι και πολύ ζωντανό σε εμένα. Θα έλεγα πως το κρατάω διασωληνωμένος και με αναπνευστήρα καλύτερα. Αλλά παρ' όλα αυτά δεν έχω φτάσει σε τραγικό σημείο, μου αρέσουν οι γιορτές όταν γίνονται σωστά και με κάποιο σεβασμό σε κάποια έθιμα. Αλλά για να δούμε λίγο τα "νέα" έθιμα...
Πέρασαν πολλοί και διάφοροι για να πούνε τα κάλαντα, αρχίζοντας από τις 22/12. Ναι, 3 μέρες πριν τα Χριστούγεννα..
Ξεκινάμε με τους κλασσικούς πλανόδιους οι οποίοι μπαίνουν σε έναν χώρο/μαγαζί, αρχίσουν και βαράνε τα τα τύμπανα, ντέφια, τρομπέτες(ναι, με τον ήχο που έβγαζε μάλλον την βαρούσε, δεν την φυσούσε...), ΌΣΟ πιο δυνατά μπορούν, σε έναν ρυθμό ο οποίος θύμιζε τα Κάλαντα τόσο όσο θυμίζει το The Wall των Pink Floyd το τελευταίο σουξέ της Βίσση(δεν ξέρω ποιο είναι και ευχαριστώ τους θεούς για αυτό). Φυσικά υπάρχει και ο "αρχηγός" της "μπάντας που παίζει τα πάντα"* ο οποίος γυρνάει με ένα καπέλο/χαλασμένο ντέφι/χαρτόνι, λέει ένα χρόνια πολλά σε όλους και περιμένει τον οβολό μας...
*μπάντα που παίζει τα πάντα=εκτός από αναφορά στο Comfouzio(εκπομπή της ΕΤ-3 με Κανάκη, Παραρά, Καλυβάτση) είναι οι κλασικοί πλανόδιοι οι οποίοι όπου κι αν τους πετύχεις, σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, θα παίζουν το ίδιο δυνατά, με τον ίδιο ρυθμό...
Και συνεχίζουμε, στις 23 και 24 του μηνός. Πιτσιρίκια γυρνάνε από μαγαζί σε πολυκατοικία σε μαγαζί, ρωτάνε "να τα πούμε;" και αν ακούσουν καταφατική απάντηση ξεκινάνε. Παλεύσιμο, δεν λέω. Αν πάλι τα έχεις ακούσει 35 φορές, κάπου λες κι εσύ "Μας τα είπαν". Εκεί είναι που είτε θα σου βγάλουν γλώσσα και θα αρχίσουν να τρέχουν ή θα κλείσουν την πόρτα και θα αρχίσουν να βρίζουν.
Άντε και λες να τα πούνε, ετοιμάζεις μερικά ψιλά και περιμένεις να ακούσεις τα κάλαντα των Χριστουγέννων
"Τρίγωνα κάλαντα, μες στη γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η πρωτοχρονιά ΧΕΙ!!! Τρίγωνα κάλαντα, σκόρπισαν παντού, κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού ΧΕΙ!!!"
Ο_ο
Κοιτάς τα παιδιά, κοιτάς τριγύρω σου, δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις ακριβώς αλλά σίγουρα πρέπει να κάνεις, να πεις κάτι, ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ!!! Τελικά κάνεις την καρδιά σου πέτρα, τους δίνεις τα λίγα ψιλά που κρατάς, τους λες χρόνια πολλά και απλά τους υπενθυμίζεις πως "παιδιά, αυτά δεν είναι τα κανονικά Κάλαντα"...
"Και στο είπα ρε μαλάκα, τα άλλα έπρεπε να λέμε. Δεν πειράζει, τα βγάλαμε αυτά που θέλαμε."
Πολλά παρόμοια σκηνικά, τα περισσότερα τα απέφυγα με ένα χαμόγελο και ένα ευγενικό "Μας τα είπαν", με τις ανάλογες αντιδράσεις όπως έγραψα παραπάνω.
Βέβαια, επειδή εμείς είμαστε πίσω, δεν ξέραμε πως το να ρωτάς πλέον είναι κακή συνήθεια, κατάλοιπο από τους αρχαίους χρόνους, όταν ο Άνθρωπος, πρωτόγονος ακόμη τότε, έφτιαχνε όπλα από ξύλο και πέτρα και κυνηγούσε μαμούθ...
Υπήρξαν λοιπόν και οι εξής Καλαντοπαίχτες(Χα! Βρήκα όνομα!), μία ομάδα από 3 πιτσιρίκια, όχι μεγαλύτερα από 11-12 χρονών τα οποία ανοίγουν την πόρτα, μπαίνουν μέσα, και πριν προλάβει να κλείσει η πόρτα και να αντιδράσω(i curse thee d20!!!!) ξεκινάνε και τραγουδούν, χωρίς ούτε καν τρίγωνα ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο, το Τρίγωνα-Κάλαντα... Μάλιστα έκαναν και τακτική ανάπτυξη ομάδας, καλύπτοντας έτσι όλο το μαγαζί με τις μικρές, γλυκές, φάλτσες τους αγριοφωνάρες Αφού λοιπόν τελείωσε η συναυλία των Motorhead(η οποία κράτησε ένα ΟΛΌΚΛΗΡΟ στοίχο, ούτε καν στον 2ο δεν φτάσαμε...) άρχισαν να πηγαίνουν σε κάθε πελάτη, να απλώνουν το ένα χέρι, να τον σκουντάν με το άλλο λέγοντας "χρόνια πολλά" και να σε κοιτάνε με ένα βλέμμα του στιλ "ξέρω που μένεις γι' αυτό πρόσεξε τι θα δώσεις...".
Η δική μου απάντηση ήταν η εξής:
"Πρώτον, αυτά δεν είναι τα κανονικά κάλαντα. Δεύτερον, δεν ρωτήσατε αν θέλετε να μας τα πείτε"
"Και τρίτον;"
"Δεν είπα ποτέ πως υπάρχει τρίτον, καλημέρα." και τους δείχνω την πόρτα.
Φυσικά πλέον είχα φτάσει στα όριο μου και δεν τα ξανά είπε κανένας άλλος. Κάτι μου λέει πως αν αντιγράψω το παρών post και απλά αλλάξω το "Χριστούγεννα" με "Πρωτοχρονιά" θα είναι ακριβώς το ίδιο. Περαστικά μας...
Υ.Γ.: ΄Άλλη μία ωραία ανάμνηση που θυμήθηκα γράφοντας το παραπάνω post ήταν όταν ήμουν σπίτι μου τέτοιες μέρες και υποδεχόμουν τα πιτσιρίκια με τους εξής τρόπους:
Μέθοδος 1: "Να τα πούμε;" "Είμαι βουδιστής." ΓΚΝΤΟΥΠ
Μέθοδος 2: "Να τα πού--"(κάπου εκεί προσέχουν το σπαθί του 1+ μέτρου που έχω στηρίξει στον ώμο μου..." "Τι θέλατε παιδιά;" "Τίποτα, τίποτα..." ΓΚΝΤΟΥΠ
Σε δημόσιους χώρους δυστυχώς δεν πιάνουν, υπάρχουν πολλοί μάρτυρες...
