Ναι. Ήρθε η ώρα. Η ώρα που όλοι περιμένατε.
Σε όσους είναι καινούργιοι(καλημέρα Γιώργο) θα πρότεινα να πάνε λίγο πιο κάτω και να διαβάσουν το 1ο και το 2ο μέρος. Τα διαβάσατε κιόλλας; Άντε πάμε να τελειώνουμε.
Μέχρι τώρα έχετε πάρει μία ιδέα από τις "χαλαρωτικές" διακοπές μας. Το 3ο μέρος θα είναι γεμάτο αγωνία, δράση, μυστήριο, έναν(παραλίγο)φόνο και φυσικά, υπέροχη, γλυκιά εκδίκηση...
Την επόμενη μέρα είπαμε να τιμήσουμε την πισίνα της Λευκίμης. Άλλωστε μόνοι μας είμασταν, δεν είχαμε κάποιον άλλον να ενοχλούμε, όπως καταλάβατε του δώσαμε να καταλάβει. Πραγματικά, ήταν από τις πιό χαλαρές μέρες της παρέας, κυρίως γιατί την οδήγηση την κάναμε εγώ και οι Κερκυραίοι...
Ομαδικές βόμβες στην πισίνα, βουτιές, κινητά να πετάνε,ένα χάος. Τρελά γέλια. Καθώς ερχόταν και η μέρα να φύγουμε σιγά σιγά, μιλάμε με την υπόλοιπη παρέα και κανονίζουμε την τελευταία μέρα να κοιμηθούμε όλοι στη Λευκίμη και να φύγουμε από το διπλανό λιμάνι.
Την τελευταία μας βραδιά στην Κέρκυρα κανονίζουμε μία μεγάλη έξοδο όλη η παρέα μαζί σε ένα oriental μαγαζί. Η παρέα της Λευκίμης ήρθε με οδηγό τον Παπαγάλο(δεν νομίζω να έφταναν αλλιώς) και καλά νέα! Ο Άσος φορούσε δικά του ρούχα! Καταφέρνουμε και βρίσκουμε να καθίσουμε(μιλάμε για κοντά 15 άτομα παρέα). Καθόμαστε πιάνουμε κουβέντα και φυσικά, ξεκινάμε και περιγράφουμε στους υπόλοιπους, τις τραγελαφικές καταστάσεις που ζήσαμε. Μιλάμε για την οδήγηση, για τις παραλίες, για το μπάνιο... Ναι, εκείνο το μπάνιο...
Ξυλουργός:"Καλά ρε, εδώ πήρε το σφουγγάρι της Καίτης(η κοπέλα που μας φιλοξενούσε)!"
Εγώ:"Ε, οχι! Καλά, και η Καίτη δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;Ποιό ήταν το σφουγγάρι της;"
Ξυλουργός:"Δεν ξέρω, μάλλον δεν το πρόσεξε. Ένα πράσινο." Θυμάμαι το μπάνιο και τί είχε μέσα.
Εγώ:"Κάτσε ρε, το μόνο πράσινο σφουγγάρι εκεί μέσα ήταν το δικό μου."Και εκείνη την στιγμή καταλαβαίνω τί είπα... Ευτηχώς ήρθαν ποτά, ήρθαν ναργιλέδες, ήρθαν και οι χορεύτριες και το γλέντι ξεκίνησε, κι έτσι είπαμε να δώσουμε τόπο στην οργή(η μία κοπέλα ήδη κρατούσε τον Ξυλουργό να μην του ορμίσει...)
Αφού ολοκληρώνετε η βραδιά μαζευόμαστε σιγά σιγά, την επόμενη μέρα έπρεπε να πάμε Λευκίμη.
Την επόμενη μέρα ετοιμάζουμε τα πράγματα, φορτώνουμε το αυτοκίνητο, ο Παπαγάλος έχει επιστρέψει και το σκούτερ και πάμε κάτω.
Φτάνουμε Λευκίμη(45 λεπτά, χωρίς να τρέχουμε), αράζουμε, ρίχνουμε καμιά βουτιά στην πισίνα, χαλαρώνουμε, πάμε καμιά βόλτα, ωραία, χαλαρά πράγματα.
Τελευταία μέρα λοιπόν. Αύριο φεύγουμε. Μαθαίνουμε δρομολόγια πλοίων και κανονίζουμε να φύγουμε με των 14:00, έτσι ώστε να σηκωθούμε με την ησυχία μας, να μαζέψουμε τα πράγματα, μην είμαστε με την ψυχή στο στόμα.
Σηκωνόμαστε πρώτοι το ζευγάρι των παπαγάλων και εγώ. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω το κασέρι και τις(ηρωικές όπως προανέφερα)φέτες σικάλεως.
Εγώ:"Καλά ρε, αφού δεν είχατε τίποτα γιατί δεν κανονίσαμε να αγοράσουμε χθές;"
Παπαγάλος:"Λάθος πόρτα."
Εγώ:"???ο_Ο???"
Παπαγάλος:"Άνοιξε το δίπλα πορτάκι, στα δεξιά."
Ανοίγω και βλέπω όλα τα τρόφιμα στο δίπλα κομμάτι του ψυγείου, του οποίου η πόρτα μοιάζει σαν ντουλάπι!!! Μου εξηγεί τί τραβήξανε και μόλις ανακάλυψαν το δίπλα πορτάκι σώθηκαν! Κάπως έτσι πρέπει να ένοιωθαν επί κατοχής...
Ετοιμάζουμε ένα βασιλικό πρωινό, με όλα τα πράγματα(μην πάνε χαμένα, κρίμα είναι), ξυπνάνε και όλοι οι υπόλοιποι εκτός φυσικά του Άσου. Εμείς είμασταν έτοιμοι, είχαμε μαζέψει κρεβάτια, είχαμε κατεβάσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και καθήσαμε να φάμε. Κάπου εκεί ξυπνάει κι αυτός... Αφού πέρνει ένα απορημένο βλέμμα(που βρέθηκαν όλα αυτά τα πράγματα;;;)κάθεται να φάει.
Πάει να πάρει μαρμελάδα, την πέρνω εγώ. Απλώνει χέρι στο ψωμί, το τραβάει ο Ξυλουργός. Προσπαθεί να φτάσει κασέρια και αλλαντικά, τα τραβάει με τρόπο ο κ.Πουλόβερ πρός το μέρος του.
Άσος:"Ρε παιδιά, δεν έμεινε τίποτα για εμένα;;"
Παπαγάλος:"Νομίζω πως έχει κάτι ακόμη στο ψυγείο."
Ναι, οι φέτες σικάλεως. Η εκδίκηση μας είχε ξεκινήσει...
Αφού λοιπόν, τρώμε, καθαρίζουμε ότι έχει μείνει και είμαστε όλοι έτοιμοι. Όλοι είπα; Λάθος μου, ο Άσος ακόμη το σκεφτόταν. Αφού τρώει ένα κράξιμο από τους υπόλοιπους ανοίγει το πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου και κατεβάζει τα πράγματα. Τα βάζει μέσα και κλείνει την πόρτα.(Έλα, πες την αλήθεια, ξέρεις τί ακολουθεί.)
Κάνουμε έναν τελευταίο έλεγχο μην ξεχάσαμε κάτι, χαιρετάμε τον κόσμο και ετοιμαζόμαστε. Μπαίνουμε στο δικό μου αυτοκίνητο και πάμε πρός τον δρόμο. Βλέπω πως οι υπόλοιποι δεν ακολουθούν. Περιμένω. Περιμένω. Τελικά πέρνω ένα τηλέφωνο.
Εγώ:"Τί έγινε ρε παιδιά, όλα καλά;"
Παπαγάλος:"Ο Άσος δεν βρίσκει τα κλειδιά."
Γυρνάμε πίσω. Βγαίνουμε όλοι, και πιάνουμε να ψάχνουμε για τα κλειδιά.
Στα ρούχα, καμία έξτρα τσέπη; Όχι.
Στο κρεβάτι; Όχι.
Στο τραπέζι; Όχι.
Στο δικό μου αυτοκίνητο; Όχι.
Στην πισίνα; Όχι.
Στο έδαφος γύρω από το αυτοκίνητο; Όχι.
Μέχρι που κάποια στιγμή τα βλέπω. Στο αυτοκίνητο. Όχι πάνω, όχι δίπλα, μέσα στο αυτοκίνητο. Ναι, αυτό που είναι κλειδωμένο...
Εγώ:"Άσο, αυτά είναι τα κλειδιά;"
Άσος:Ώχ, πως βρέθηκαν εκεί;"(Ξέρετε, συννεφάκι, γροθιές, συμβολάκια, Αστερίξ, μην τα ξαναλέμε)
Προσπαθώ να κάνω το καλό και να βάλω τις γνώσεις μου σε εφαρμογή και να ανοίξω το αυτοκίνητο με ποιό...πλάγιο τρόπο. Όχι δεν ήμουν διαρρήκτης, φανοποιός ήμουν.
Βέβαια, το συγκεκριμένο μοντέλο έχει προστασία από τέτοιου είδους διαρρήξεις, έτσι καταλήγουμε στην όχι τόσο πλάγια οδό. Τζαμάκι.
Βλέπουμε τον Παπαγάλο, πέρνει ένα κομμάτι τσιμεντόλιθο που υπήρχε εκεί κοντά και βαράει το τζαμάκι. Για κάποιο λόγο(αστοχία, γερό τζάμι, η μοίρα που γελάει μαζί μας)δεν σπάει. Κοκκινίζει το μάτι του, λέει κάτι του στύλ"α, δεν θέλω τέτοια" και βάζει λίγη παραπάνω δύναμη. Κομμάτια το τζαμάκι. Εκδικήση 2:Η επιστροφή.
Πέρνει τα κλειδιά, του τα δίνει(ο Άσος αν έχει μείνει κάπως έτσι -->ο_Ο<-- και να ψελίζει κάτι)και τελικά ξεκινάμε.
Α, ναι, των 14:00 το είχαμε χάσει ήδη. Ευτηχώς το λιμάνι ήταν γύρω στα 10 λεπτά από εκεί που μέναμε(δηλαδή κάναμε κανα 20λεπτο).
Φτάνουμε λιμάνι, αφήνουμε τον πολύ κόσμο να κλείσει εισητήρια και πάμε Άσος, Παπαγάλος και εγώ στην σειρά των αυτοκινήτων για το πλοίο. Ο Άσος, φυσικά, αγνοεί την σειρά των 20+ αυτοκινήτων και πάει να μπεί μέσα. Αφού ακούει 20+ εξοργισμένα ατομα και έναν καπετάνιο να του φωνάζουν καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και κάνει πίσω. Αφού του εξηγούμε τί γίνετε και πως πρέπει να περιμένουμε αφήνουμε το αυτοκίνητο και πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους. Όσο περιμένουμε πάμε και βγάζουμε μερικές φωτογραφίες στο λιμάνι. Κάποια στιγμή γυρνάμε Παπαγάλος κι εγώ πρός το αυτοκίνητο. Που είναι ο Άσος;...
Πουθενά Άσος, πουθενά αυτοκίνητο...
Ψάχνουμε αριστερά. Τίποτα.
Δεξιά. Τίποτα. Ρωτάμε σε ένα άλλο πλοίο που είχε έρθει. Τίποτα.
Πέρνουμε τηλέφωνο. Κλειστό.
Ρωτάμε τους υπόλοιπους στην καντίνα αν τον είδαν, του μίλησαν, κάτι. Τίποτα.
Φάρο, προβλήτες, κυματοθραύστες, μέσα στο λιμάνι, έξω από το λιμάνι. Τίποτα.
Δεν κάνω πλάκα, ορκίζομαι σε ότι θέλετε, ψάξαμε για κυματισμούς στο λιμάνι γιατί σκεφτήκαμε πως μπορεί να έπεσε μέσα!!!! ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Και πάνω που έχουμε απελπιστεί, τα νεύρα μας είναι στα όρια(το αν ψάχνεις κάποιον μέσα στον ήλιο, μέρα μεσημέρι δεν βοηθάει)βλέπουμε να εμφανίζετε στην πύλη του λιμανιού ο Άσος με το αυτοκίνητο και να έρχετε στην σειρά.(ο_Ο ο_Ο!!!)
Ψυχραιμία Νίκο, σκέφτομαι, κάποια καλή εξήγηση θα υπάρχει.
Εγώ:"Που ήσουνα ρε Άσο;;;"
Άσος:"Α, είδα πως δεν είχα λεφτά και πήγα μέχρι την Λευκίμη να πάρω."Απόλυτη φυσικότητα.
Οδήγησηπαραλίαμπάνιοσφουγγάρι, όλες οι τελευταίες μέρες μαζεύτηκαν και με το σημερινό να έχουν έρθει τα νεύρα μου στα όρια τους και να τα βλέπω πράσινα(HULK SMASH!!!)
Ορμάω μπροστά, τον πιάνω απαλά από τον λαιμό και πολυ ευγενικά και ψύχραιμα των ρωτάω:
"ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΜΕ;;;;;;;"
Κάπου εκεί, και πρίν προχωρήσω στην ολοκλήρωση των σκέψεων μου να(λόγω υπερβολικής βίας οι σκέψεις του συγγραφέα λογοκρίθηκαν) νοιώθω το χέρι του Παπαγάλου να με σηκώνει και να με πηγαίνει στην άκρη.
Με ήρεμο ύφος του λέει να κάτσει εκεί που είναι και να μην κουνηθεί παρα μόνο για να βάλει το αυτοκίνητο στο πλοίο.
Με τα πολλά φέυγουμε με το πλοίο των 18:00(απο το συγκεκριμένο λιμάνι δεν έχει τόσο συχνά δρομολόγια και το ferry boat που ήταν ήδη εκεί είχε γεμίσει).
Οι μοιρασιές για την επιστροφή ήταν ώς εξής:
Αυτοκίνητο Νίκου:Εγώ, Ξυλουργός, Παπαγαλάκια.
Αυτοκίνητο Άσου:Άσος, Φωνή και ο ήρωας κ.Πουλόβερ.
Αμέσως μόλις πατάμε στεριά χαιρετάμε τους υπόλοιπους και φεύγουμε. Γρήγορα.
Φυσικά δεν πρόκειτε να ξαναπερνούσαμε τα ίδια ΚΑΙ στον γυρισμό.
Οι στάσεις ήταν λίγο πολύ οι ίδιες. Παγωτάκι στην Αμφιλοχία(πλέον έχει γίνει θεσμός), ο Ξυλουργός ΑΚΟΜΗ να μην έχει φάει μία βάφλα που την είχε άχτι σε όλο το ταξίδι. Επειδή πεινάσαμε, κάνουμε μία στάση στο Ρίο, πέρνουμε 2-3 σουβλάκια στο χέρι και αράζουμε στο γρασίδι μπροστά στην θάλασσα να χαλαρώσουμε. Μιλάω με μία φίλη που ήταν Πατρα, μπαίνουμε κέντρο, πάμε να την δώ στο μαγαζί που δούλευε, αλλά επειδή θα μας έπερνε πολύ αργά, με σηκώνει σαν τσουβάλι ο Παπαγάλος(δεν κάνω πλάκα) και με πάνε στο αυτοκίνητο. Φεύγουμε και από Πάτρα. Λόγω πολυετούς διαμονής του Παπαγάλου στην Πάτρα ήξερε όλα τα μπλόκα, όλα τα κρυφά σημεία, τα πάντα στα οποία θα μπορούσαν να μας πιάσουν. Με συνοδηγό λοιπόν αν μου λέει που να κόβω και που μπορούσα να τρέξω φτάνουμε Πεντέλη, όπου αφήνουμε την Παπαγαλίνα, μετά από 1:47. Φυσικά και είχα κρατήσει την απόδειξη απο τα διόδια. Μετά σταματάμε Αγ. Παρασκευή όπου αφήνουμε τον Ξυλουργό, και τέλος στην Ν.Σμύρνη όπου αφήνω τον Παπαγάλο. Τελικά φτάνω Παγκράτι, παρκάρω(άθλος να καταφέρεις κάτι τέτοιο στην περιοχή) και 5 μέτρα πρίν φτάσω σπίτι χτυπάει το κινητό.(?!?!?)
Ο κ.Πουλόβερ...
Εγώ:"Τί έγινε ρε Πουλόβερ, όλα καλά;"
κ.Πουλόβερ:"Τώρα με άφησε σπίτι...Καληνύχτα..."
Φυσικά, την επόμενη μέρα..όχι, όχι λάθος. Όλη την υπόλοιπη εβδομάδα ακούγαμε την ιστορία της επιστροφής του άλλου αυτοκινήτου...
Όπως θυμάστε είχε σπάσει το πίσω τζαμάκι για να πάρουμε τα κλειδιά. Φυσικά κάτι έπρεπε να γίνει με αυτό. Αρχικά να έχει κάτσει πίσω η Φωνή, ήθελε να έχει και την άπλα της. Αλλά την ενοχλούσε ο αέρας από το τζάμι. Σταματάνε και αλλάζουνε. Μετά την ενοχλούσε ο αέρας που την χτυπούσε στον σβέρκο, και φυσικά ο θόρυβος.
Φωνή:"Βρε Πουλοβεράκι μου, βάλε μία μπλούζα εκεί πέρα να μην μπαίνει αέρας."
Αλλά η μπλούζα μόνη της δεν μπορεί να κρατηθεί, κάποιος πρέπει αν την κρατάει...
Ναι, καλά καταλάβατε, σχεδόν σε όλη την διαδρομή ο Ηρωικός(ναι, με κεφαλαίο)κ. Πουλόβερ κρατούσε με το ένα χέρι μία μπλούζα στο σπασμένο τζάμι...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τις Απόκριες της επόμενης χρονιάς αποφασίσαμε να κάνουμε εκδρομή στην Πάτρα(καρναβάλι κι έτσι). Εκεί είχαμε άλλη μία συνάντηση με τον Άσο.
Αλλά αυτό, αγαπητά μου παιδιά, είναι μία άλλη ιστορία...
