Απλά, μία ιστορία

"-Πραγματικά, δεν θεωρώ πως η ιστορία για την οποία ακούσατε ήταν κάτι ιδιαίτερο. Υπάρχουν πολλοί ακόμη εκεί έξω που μπορούν να σας πούν ιστορίες από πολέμους, επικές μάχες, κυνήγι τεράτων...
-Κάνε μας έστω την χάρη να μας πείς τί αφορούσε. Έχουμε ακούσει για την ιστορία αυτή, αλλά ποτέ την ίδια την ιστορία.
-Έστω. Αφορά για μία κοπέλα κοπέλα που είχα γνωρίσει στην πατρίδα μου, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος.
Τα αμυγδαλωτά της μάτια, σαν δύο λίμνες που καθρέφτιζαν τον καταγάλανο ουρανό.
Το χαμόγελο της πλατύ και γεμάτο χαρά, ικανό να κάνει ακόμη και τον μεγαλύτερο στρατηγό να παύσει την έφοδο του στρατού του.
Τα μακριά, μαύρα μαλλιά της, να πέφτουν γύρω από το λεπτό της πρόσωπο, σαν να ντρέπονται να το κρύψουν.
Τα λεπτεπύλεπτα χέρια της να ρέουν μέσα από μαλλιά της, σαν να περνάνε μέσα από τα δροσερά νερά ενός ποταμού.
Τα πόδια της να πατάνε στις πλάκες της πλατείας σαν να αιωρείτε, γεμάτη ενέργεια για τις νέες εμπειρίες που την περιμένουν σήμερα.
Τα μυτερά αυτιά της με τα σκουλαρίκια, να τραβάνε κάθε ήχο, κάθε μελωδία, κάθε τραγούδι.
Το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει με κάθε ανάσα, σαν να παίρνει κάθε φορά για πρώτη φορά.
Η λεπτή της μύτη να ενθουσιάζεται με κάθε νέα μυρωδιά, σαν κάθε μπαχαρικό, λουλούδι ή ποτό να λέει την δική του ιστορία από έναν άλλο κόσμο.

Και όλα αυτά σταμάτησαν όταν δεν πρόλαβα να την σώσω. Όταν οι φρουροί μπήκαν στο σπίτι της. 'Οταν την βρήκα να κοίτεται νεκρή στο πάτωμα, με τα πόδια της να μην χορεύουν πλέον, τα μάτια της να μην λάμπουν..."

Όλοι έχουν μία ιστορία να πούν, όσο μικρή ή ασύμαντη και αν μοιάζει. Ακόμη και αν δεν μπορείς να της δώσεις λόγο ή ρυθμό, πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει.

                                                                                        - Άγνωστος, City of Hewett

Η λεπτομέρεια είναι το πάν.

Πάντα μου άρεσαν βιβλία, σειρές και ταινίες με θέματα το Φανταστικό(Forgotten Realms, Άρχοντας των Δαχτιλιδιών) αλλά και Επιστημονικής Φαντασίας(Star Trek, Star Wars).
Όπως ίσως να έχετε βιώσει και κάποιοι από εσάς, έτσι κι εγώ κατα διαστήματα έχω βρεθεί σε κάποια συζήτηση/διαφωνία για κάποια λεπτομέρεια η οποία είτε δεν αναλύεται από τους δημιουργούς, είτε υπάρχουν τόσες διαφορετικές εκδοχές, που ο καθένας έχει την δική του άποψη (ή και πολλές).

Έπιασα τον εαυτό μου λοιπόν, να προσπαθεί να κατανοήσει όρους για διαστημικό ταξίδι όπως Warp travel(Star Trek), F.T.L.(Faster Than Light) travel, Hyperspace(Star Wars), Worm-hole gate κλπ, που κατα διαστήματα έχουν εμφανιστεί στα παραπάνω μέσα. Για να ξεκαθαρίσω κάτι, πρίν ξεκινήσει το δούλεμα. Δεν προσπαθώ να κατανοήσω το πώς αυτό θα ήταν εφικτό(αν και σύμφωνα με επιστήμονες στην Κβαντική Μηχανική, είναι εφικτό, αλλά όχι ακόμη) με υπολογισμούς, φόρμουλες και πίνακες επι πινάκων για να να δώ πως μπορούμε να σπάσουμε μερικούς νόμους της Φυσικής ώστε να το καταφέρουμε, όχι όχι.

Το ενδιαφέρον μου είναι καθαρά βασισμένο στην ιστορία του θέματος, στο πώς θα το κατανοούσε και τί θα αφορούσε έναν απλό άνθρωπο που θα βρισκόταν σε μία τέτοια στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει τις επιστημονικές λεπτομέρειες πίσω από αυτό.

Παράδειγμα, η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το σκάφος, επιρεάζει μόνο το σκάφος;
Σίγουρα όχι, καθώς μεταφέρονται και τα άτομα αλλά και τα πράγματα που βρίσκονται μέσα σε αυτό.
Πρέπει όμως να το αγγίζεις; Επηρεάζει τον σκελετό του σκάφους ή όλο το κήτος του; Η τεχνολογία που χρησιμοποιείτε, δημιουργεί και κάποιο πεδίο γύρω από το σκάφος; Κάποιος ο οποίος θα βρισκόταν έξω από αυτό, με μία στολή, θα μεταφορόταν το ίδιο ασφαλής; Τί γίνετε αν είναι έξω από το σκάφος, σε απόσταση 1 μέτρου; 2, 3, 10, 20 μέτρων;;;

Στην Anime σειρά Robotech του 80' το Super Dimension Fortress(ήταν Anime του 80', μην περιμένετε προτοτυπείες στα ονόματα) γνωστότερο ώς SDF-1 έκανε ένα άλμα στην άκρη του Πλανητικού μας συστήματος, πέρνωντας όμως μαζί του και την πόλη που βρισκόταν από κάτω, καθώς δημιουργούσε μία "φούσκα" γύρω από το σκάφος.

Αν το ταξίδι αφορά Worm-holes(σκουληκότρυπες) τότε είναι σαν να μπαίνεις σε μία διαστημική λεωφόρο, σωστά; Περίπου, καθώς ο κάθε συγγραφέας ή σεναριογράφος μπορεί να έχει δικούς του κανόνες για την φύση αυτών. Μπορεί να είναι ασφαλες το ταξίδι εκεί μέσα, όπως μέσα από το μάτι ενός κυκλώνα, αλλά μπορεί να λούζετε σε τέτοιο βαθμό από ακτινοβολία ώστε οτιδήποτε δεν είναι προστατευμένο μέσα σε ειδικά κατασκευασμένα σκάφη, να γίνεται σκόνη.

Στην περίπτωση του Υπερδιαστήματος, υπάρχουν άλλοι που λένε πως μπαίνεις σε κάτι σαν "παράδρομο" του γνωστού μας διαστήματος, ενώ άλλοι απλά χρησιμοποιούν ένα διαφορετικό όνομα για το F.T.L.

Στην σειρά Stargate:Atlantis, ένας πιλότος κολλάει το μαχητικό του σε ένα μεγαλύτερο σκάφος, καταφέρνοντας έτσι να φύγει μαζί του στο Υπερδιάστημα, ώστε να μπορέσει να κάνει μία αιφνίδια επίθεση. Το ερώτημα του αργότερα ήταν αν θα ήταν ασφαλές να κλείσει τις μαγνητικές κλειδαριές και να ελευθερωθεί, καθώς δεν είχε ακούσει την αντίστοιχη κουβέντα που είχαν 2 επιστήμονες στην καντίνα(θα πρέπει να ήταν πολύ καλό το σάντουιτς)!

 Αλλά πως λειτουργεί όσων αφορά το πλήρωμα; Απλά μπαίνουν και βγαίνουν όπου και όποτε θέλουν; Στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται κάποιου είδους χαρτογράφηση, ώστε "Να μην καταλήξουμε μέσα σε κάποιον ήλιο". Άρα το ταξίδι στην ουσία δεν είναι μία ευθεία, αλλά μία σειρά από πολλές μικρότερες διαδρομές οι οποίες αποφεύγουν επικίνδυνα σημεία, και οι οποίες εκτελούνται αυτομάτως από τον υπολογιστή του σκάφους, χωρίς αυτές οι αλλαγές να γίνονται αντιληπτές από το πλήρωμα.

Τα ταξίδια αυτά επηρεάζονται από μαγνητικά πεδία; Αν ναι σε ποιό βαθμό; Αρκεί το μαγνητικό πεδίο ενός πλανήτη ή φεγγαριού, ή μόνο η βαρύτητα που προέρχεται από έναν ήλιο μπορεί να το επηρρεάσει; Σε αυτή την περίπτωση πως θα ήταν δυνατόν ένα ταξίδι κοντά σε έναν πλανήτη, ή ακόμη και μέσα σε ένα ηλιακό σύστημα. Αν εγώ, ο μεγάλος κακός της ιστορίας, γνωρίζω την διαδρομή που θα ακολουθήσουν οι ήρωες της ιστορίας, και κατασκευάσω ένα τεράστιο ηλεκτρομαγνήτη στην πορεία αυτής της διαδρομής, θα τους επηρέαζε;

Πολλές από αυτές τις απορίες λύνονται απλά με το να γράφουν πως "Ο υπολογιστής πλοήγησης τρέχει πάνω σε ειδικό λογισμικό, το οποίο μετράει και υπολογίζει όλα τα παραπάνω." και από μένα θα ήταν αποδεκτό. Όμως όλα αυτά το ερωτήματα έρχονται και σου χτυπάνε την πόρτα όταν κάτι ΔΕΝ πάει όπως θα έπρεπε, π.χ. όταν ο υπολογιστής υποστεί μία βλάβη, ή όταν η ρυπή από ένα εχθρικό σκάφος προκαλέσει ζημιά στον κινητήρα του σκάφους!

Παραμένεις μέσα; Σε πετάει ξανά στις κανονικές ταχύτητες/διάστημα; Τι επιπτώσεις θα έχει μία τέτοια επιβράδυνση; Τί επιπτώσεις θα έχει μία τέτοια επιβράδυνση στο διάστημα, όπου δεν υπάρχει τριβή;

Αυτές και πολλές άλλες απορίες μου τριβελίζουν το μυαλό αρκετές φορές, σε αρκετές περιπτώσεις.
Και όχι μονο για διαστημικά ταξίδια! Για διάφορα θέματα του πως λειτουργουν και ποιοι "κανόνες" διέπουν εναν φανταστικό κοσμο.

Όλοι ξέρουν πως για να τελειώσει ένας αγώνας Κουίντιτς θα πρεπει να πιάσεις εκείνη την φτερωτή μπαλιτσα (δεν θυμαμαι πως λέγεται) αν και όταν ο Χάρρυ Πόττερ την κατάπιε, έγινε αποδεκτό.

Μονον ένας απόγονος του Ισίλντουρ μπορεί να στεφθεί Βασιλιάς της Γκόντορ. Ακόμη και ο Ντένεθορ, που αποφασίζει να αναλάβει την εξουσία, ανακοινώνει πως δεν χρειάζονται Βασιλια, αντί να ανακηρύξει τον εαυτό του Βασιλια.

Είναι αυτές οι λεπτομέρειες που κάνουν εναν κοσμο να μοιάζει πραγματικός, και να καταφέρνει να σε απορροφήσει με τις ιστορίες που διαδραματίζονται μέσα σε αυτον. Και ειδικα όταν μιλάμε για εναν κοσμο με παίκτες μέσα, όπως είναι στην περιπτωση μου, αυτές οι μικρες , ασήμαντες λεπτομέρειες θα βρεθούν κάτω απο το μικροσκόπιο αρκετά συχνα...

Εγώ τι φταιω;;;

"Μωρο μου;"
"Ελα μου."
"Τι ελα μου;"
"Ειπες μωρο μου."
"Ναι;"
"Ναι! Τι ήθελες;"
"Δεν θυμάμαι. "
"Τι ήθελες;"
"Όχι, οτι το είπα..."

Και μετα φταιω εγώ που πεφτω στα βαριά...

Have you woken up?

"We wake up. No, that's not right.

We live? No, that's not right either.

We are given birth. Yeap, that's it!

We are given birth. We need help to even start living. We need help to take our first breath.

And then, we need help to start walking. Start talking. We are children, young-lings, little boys and girls, incapable of doing their own thinking.

Selecting their own religion.

Choose their way of thinking.

Making decisions, that will change our lives, or even, the lives of others!

Or are we?

You see, the one true fact about life, is not that it's a circle.

It's not a bitch.

No, it's not money, love, adrenaline rush.

It's not cool mojitos in a beach in Bora-Bora either!

It's a school. The only school we all get to join, and the only one we all get to check out from.

Everyone you meet is a tutor, and like it or not, they all get to teach you something. How to talk, how to walk, how to breath, how to drive, how to fight, how to love, how to read, write, run, play, act, pilot, fix, break, survive...

Survive. Survival of the fittest some say. Well, who is the judge of that? I mean, you see brilliant people that die. I'm guessing their not fit. Or leaders! Not fit either, huh? Well, i'm guessing the strong in body, right? Nope, still wrong.

You see, none of the above is "the fittest". You don't survive by being any of the above, alone. You get to survive when you learn to play the game. When you take a look behind the glass, under the hood. When you see how it all works, how the game mechanics are running.

That is when you survive. It's not God, or any other deity or power, that whispers in your ear. It's you.

Name it subconscious, soul, instinct, whatever you like.

It. Is. You.

And this is why you need to take care of your self, first and foremost. Trust you, listen to you. Even when you are wrong, get to learn from those mistakes. It's not madness when you're "talking to your self". It's madness when you don't listen back. So you need to move on and don't break. Cause if you break your self, then you break your God, soul, etc.

This is when you have lost, and you are no longer fit.

So, the questions remains.

Have you woken up?