Καλές ταινίες και χάλια ταινίες.

Ειλιρκινά αρχίζω να πιστεύω πως δεν υπάρχει μέση λύση. Απόψε βαριόμουν και κάθησα να δώ ξανά(νομίζω για 4η φορά)το Dark Knight. Για όσους δεν το έχουν δεί, χάνετε μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, χωρίς υπερβολές. Ο αγαπητός κ. Nolan μας αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως ξέρει να φτιάχνει μία καλή ταινία. Και το ερώτημα μου είναι το εξής: Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι σκηνοθέτες που να προσπαθούν, έστω, να ακολουθήσουν το παράδειγμα του.
Φυσικά δεν θα αναφερθώ σε ιερά τέρατα του χώρου, σκηνοθέτες που έχουν αφήσει την δική τους ιστορία, αναφέρομαι στους νεότερους του είδους. Δυστηχώς, οι κινηματογραφικοί παραγωγοί πλέον, δίνουν μεγαλύτερη αξία στα εφέ και τους εντυπωσιασμούς παρά στην ουσία και στην καλή σκηνοθεσία, ή στο καλό σενάριο.
ΟΚ, υπάρχουν ακόμη σκηνοθέτες που συνεχίζουν και βγάζουν καλές ταινίες, αλλά ορισμένες φορές πιστεύω πως είναι πολλοί λίγοι, ένα είδος πρός εξαφάνιση.

Όχι, δεν πρόκειτε αν ξεκινήσω κάποια ηλίθια ομάδα στο facebook με τίτλο "100.000 άτομα για να έχουμε καλύτερες ταινίες", απλά λέω το παράπονο μου. Ελπίζω απλά, να αρχίσουν να εκτιμούν τους δημιουργούς που πραγματικά αξίζουν, και να συνεχίσουμε να βλέπουμε καλές ταινίες, ας είναι και λίγες. Πάντοτε ήμουν υπέρ της ποιότητας έναντι της ποσότητας.

Το έπος ενός (Ν)Άσου - Μέρος 2ο(Κατα-κατα-κατα-καταρέω)

Και επιτέλους φτάνουμε στην Κέρκυρα. Είχε έρθει η στιγμή όπου θα χαλαρώναμε, θα ηρεμούσαμε, θα είμασταν στις διακοπές μας ρε αδερφέ!!! Μόλις βλέπουμε λιμάνι και πιάνουν σήμα τα κινητά ξεκινάμε τηλέφωνα στους κερκυραίους που μας περίμεναν. Κανονίζουμε σε ποιό σπίτι θα βρεθούμε, και μόλις πατάμε Κέρκυρα μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και πάμε. Ευτηχώς ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι και έτσι δεν είχαμε καμία μεγάλη διαδρομή(μιλάμε για 5-10 λεπτά δρόμο, το πολύ). Εγώ βρίσκω και παρκάρω μπροστά στο σπίτι(φυσικά) και μάλιστα σε σκιά. Ο 2ος οδηγός αφού προσπαθεί να παρκάρει σε μία θέση για λιμουζίνα φεύγει(!!!) και πάει και παρκάρει 2 τετράγωνα πιό πέρα. Αποφασίζουμε να το αγνοήσουμε και αρχίζουμε να αδειάζουμε το αυτοκίνητο όσοι θα μέναμε εκεί. Το ζευγάρι των Παπαγάλων, ο Άσος και ο κ. Πουλόβερ θα έμεναν σε ένα άλλο σπίτι στην Λευκίμη, στα νότια του νησιού. Αφού καθόμαστε για λίγο και βλέπουμε τα παιδιά που είχαμε να δούμε και πολύ καιρό, η νότια ομάδα αποφασίζει να φεύγει σιγά σιγά, μήπως και ξεκουράζονταν και να ερχόντουσαν στην πόλη να πάμε για κανά ποτό.

Η Λευκίμη, είναι κάπου 45-50 λεπτά δρόμο, τα παιδιά έφυγαν κατά τις 7:30-8:00, υπολογίζουμε την διαδρομή, να κάνουν ένα ντούς και να ανέβουν ξανά γύρω στις 10:30 να είναι πάνω. Στις 11:30 λοιπόν, φτάνουν Κέρκυρα(πλέον όταν αναφέρομαι σε Κέρκυρα εννοώ την πόλη)... Εμείς, σαν καλά ρεμάλια που είμαστε, ξεκινάμε το δούλεμα. Με εξαίρεση τον οδηγό, οι υπόλοιποι 3 ήταν έτοιμοι να σκάσουν. Αφού βρεθήκαμε κάπου που μπορούμε να μιλήσουμε, το ζεύγος των παπαγάλων μας εξηγεί πως ο Άσος πήγαινε με 30-40 χλμ/ώρα(όριο ταχύτητας 60-80χλμ/ώρα) και πώς για να καταφέρουν να προλάβουν να ανέβουν ξανά έκαναν ντούς αστραπή, του λεπτού, σαν τα θερμόμετρα ένα πράγμα!!! Αφού ξεκινάει νέο δούλεμα, συνεχίζετε η βραδιά και τελειώνει με την τριάδα που θα έμπαινε ξανά στο καταραμένο αυτοκίνητο να μετράνε τα καντίλια της Μητρόπολης μέσα από τα δόντια τους...

Την επόμενη ημέρα είχαμε μία κρίση υστερίας από την Φωνή γιατί εγώ και ο ξυλουργός ροχαλίζαμε, έτσι αποφασίζει να κατέβει με τους υπόλοιπους στην Λευκίμη. Κανονίζουμε να έρθουν πρός Κέρκυρα για μπάνιο και μετά να βγούμε για ποτό, μην κάνουν διπλή διαδρομή. Το ζεύγος, βέβαια, έχει απελπιστεί κι έτσι ψάχνουν και νοικιάζουν ένα scooter για να πηγαινοέρχονται. Για όσους αναρωτιούνται, ναι, την διαδρομή Κέρκυρα-Λευκίμη την έκανα πιό σύντομα από τον αυτοκίνητο... Κάπου μισή ώρα διαφορά... Σύμφωνα μάλιστα με τα λεγομενά τους “Προτιμώ να φάω όλη την υγρασία το βράδυ, παρά να μπώ ξανά στο ίδιο αυτοκίνητο με αυτόν!” Μην ξεχνάτε πως είμαστε σε νησί και μιλάμε για πολύ υγρασία... Μετά από ένα χάος στο πρόγραμμα καταλήξαμε να πάμε σε διαφορετικά μέρη ο καθένας, αλλα τελικά το απόγευμα βρισκόμαστε στο αρχικό σπίτι για να ντούς και να κανονίσουμε τί θα κάνουμε το βράδυ(ναι αυτό το σπίτι ήταν πάντα η “βάση” μας). Αφού το είχαμε κανονίσει από πρίν όλοι έιχαν φέρει μαζί μία αλλαξιά ρούχα για το βράδυ. Όλοί εκτός από(αγωνία στο κοινό)... τον Άσο... “Μα εγώ το ξέχασα, τί θα κάνω τώρα;” Κοιταζόμαστε καλά, συγκρατούμαι τα σχόλια που πραγματικά θέλαμε να πούμε και λέμε, “Δεν πειράζει, κάτι θα κάνουμε...” Φυσικά ο Άσος αγνοεί παντελώς την σειρά που είχαμε κανονίσει για μπάνιο(ήταν τελευταίος) και μπαίνει πρώτος μετά από εμένα και πρίν τον Ξυλουργό, όπου αφήνει αυτόν τελευταίο. Όλοι οι υπόλοιποι, που είχαμε τελειώσει εμ το μπάνιο είχαμε ντυθεί και λέγαμε καμία μαλακία αν περάσει η ώρα, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο τί συνέβαινε στο υπόλοιπο σπίτι. Κάποια στιγμή βγαίνει και ο τελευταίος από το μπάνιο όπου ακούμε τον ξυλουργό να λέει "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ;;;;;". Βλέπουμε τον Άσο να βγαίνει από το ένα δωμάτιο με ένα γνώριμο πουκάμισο... Ένα πουκάμισο το οποίο ήταν του Ξυλουργού!!! Απόψε η βραδιά ήταν πιό χαλαρή, στο σπίτι ενός από τα παιδιά. Την αλήθεια για την ενδυμασία του Άσου την μαθαμε πιό μετά...

Την επόμενη μέρα κανονίζουμε να πάμε για μπάνιο ο καθένας στις πιό κοντινές παραλίες, κυρίως για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία τα παιδιά της Λευκίμης. Και το βραδάκι, κλασσικά για ποτό. Χαλαρά πράγματα πάλι, σε σπίτι. Μπορώ να πώ πως αυτή ήταν η λιγότερο επεισοδιακή μέρα των διακοπών. Τουλάχιστον για εμάς... Η ομάδα της Λευκίμης από την άλλη ζούσε το δικό της δράμα... Τα παπαγαλάκια μας λοιπόν, είχαν βγεί και είχαν ψωνίσει την προηγούμενη μέρα από το σούπερ μάρκετ προμήθειες για όλη την εβδομάδα. Μαρμελάδες, βούτυρα, κασέρια, αλλαντικά, αυγά κλπ. Ο Άσος, επειδή δεν έτρωγε πολύ, είχε πάρει μόνο λίγες φέτες κασέρι και φέτες ψωμί του τόστ(σικάλεως παρακαλώ).
Μπορούσα μονάχα να φανταστώ την έκπληξη των υπόλοιπων το επόμενο πρωί όταν άνοιξαν το ψυγείο και είδαν παραπάνω από τα μισά πράγματα να λείπουν!!! "Πού πήγαν τα φαγητά ρε παιδιά;;;"
Άσος: "Είχα μία λιγούρα το βράδυ και τσίμπησα λιγάκι."
Συννεφάκι με γροθιές, κεραυνούς, σφυριά(ναι, σαν αυτό στον Αστερίξ) αλλά δίνουν τόπο στην οργή και κάθονται να φάνε(ότι έμεινε) για πρωινό. Φυσικά τους κάνει παρέα και ο Άσος, με ψωμί με μαρμελάδα, αλλαντικά κλπ. Οι φέτες σικάλεως παρέμεναν ηρωικές στον αγώνα!

Την τέταρτη ημέρα κανονίζουμε να έρθουν ξανά πάνω τα παιδιά και να πάμε πρός Γλυφάδα για μπάνιο(ναι, έχει Γλυφάδα με παραλία και στην Κέρκυρα). Κάπου εκεί έχουν αρχίσει να τα χάνουν και οι Κερκυραίοι με τις οδηγικές οικανότητες του Άσου. Σε σημείο η μία κοπέλα να μας έχει βάλει τις φωνές:
"Δεν με νοιάζει ποιός θα οδηγήσει, εγώ θέλω να πάω ΣΗΜΕΡΑ στην παραλία!!!!"
Με τα πολλά φτάνουν, όπου πάμε πρός Γλυφάδα. Είχε λίγο κίνηση στον δρόμο αλλά όχι κάτι υπεβολικό. Φτάνουμε, κάνουμε το μπάνιο μας, παίρνουμε το χρωματάκι μας και τελικά αποφασιζουμε να φύγουμε. Ευτηχώς στην επιστροφή δεν έχει πολύ κίνηση και έτσι πάμε πιο χαλαρά και λίγο πιό γρήγορα. Ναι, καλά! Εκεί που οδηγώ, κοιτάω κάποια στιγμή στον καθρέφτη και δεν βλάπω τίποτα πίσω μου. Κανένα μα κανένα αυτοκίνητο. Προσπαθώντας αν καταλάβω τί έγιναν όλα τα υπόλοιπα αυτοκίνητο κόβω ταχύτητα. Μετά από λίγα λεπτά βλέπω να εμφανίζεται μία σειρά από αυτοκίνητα όπου όλοι πήγαιναν με 30χλμ. Και φυσικά πρώτος ο Άσος. Βλέπετε, υπήρχε μονο μία λωρίδα για κάθε ρεύμα και στο αντίθετο ρεύμα περνούσαν αυτοκινητα. Έτσι κανείς από τους υπόλοιπους οδηγούς δεν μπορούσε να προσπεράσει. Ναι, κι εμένα κηδεία μου ήρθε στο μυαλό.
Αφού με φτάνει ο Άσος, μετά από λίγα λεπτά, ανάβω φλάς και κάνω δεξιά. Σταματάω, σβήνω, βγάινω από το αυτοκίνητο και πάω στον Άσο που έχει παρκάρει λίγο πίσω από εμένα.
Άσος:"Τί έγινε Νίκο, όλα καλά;"
Εγώ:"Σου πώ, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Το γκάζι ποιό είναι;"
Άσος:"Το δεξιά."
Εγώ:"Ωραία, ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΤΟ ΠΑΤΑΣ ΤΟΤΕ;!;!;!" και γυρνάω στο αυτοκίνητο μου να πάμε σπίτια μας.
Επειδή η μέρα μας βγήκε λίγο κουραστική αράξαμε σε σπίτι ξανά. Μην ακούσω παράπονα, περνάγαμε μια χαρά σας πληροφορώ!

Κάπου εδώ ολοκληρώνετε το 2ο μέρος. Φυσικά κάποια από τα ποιό κορυφαία σκηνικά έμειναν για το 3ο και τελευταίο μέρος. Έχουμε ακόμη μπάνιο στην πισίνα, την μεγάλη μας, τελευταία έξοδο, την διαμονή όλης της παρέας στην Λευκίμη και φυσικά, τον δρόμο της επιστροφής.
Δεν φταίω εγώ, η μοίρα τα έφερε έτσι...

Το έπος ενός (Ν)άσου - Μέρος 1ο(Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Κέρκυρα...)

Καταρχήν να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη για το μακροσκελές post αλλά μία τέτοια ιστορία δεν παίρνει περιλήψεις…
Τα ονόματα των ατόμων τα οποία παίρνουν μέρος στην όλη ιστορία έχουν αλλαχτεί, καθώς δεν θα ήθελα να τους εκθέσω. Έχουν αλλαχτεί με κάποια παρατσούκλια τα οποία μπορούν να κατανοήσουν μόνο όσοι γνωρίζουν τα ίδια τα άτομα ή την ιστορία.


Η ιστορία μας διαδραματίζεται το μαγευτικό καλοκαίρι του 2005 και αφορά τις διακοπές μας στην Κέρκυρα. Από τις αρχές του καλοκαιριού είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε σχέδια και συζητήσεις για το πού να πάμε διακοπές σαν παρέα. Είχαμε ήδη μία πρόταση από φίλους στην Κέρκυρα οι οποίοι μάλιστα θα μας φιλοξενούσαν. Η αρχική ομάδα ήμασταν το ζευγάρι των Παπαγάλων, ο Ξυλουργός, η Φωνή και ο γράφων. Επίσης στην Κέρκυρα βρισκόταν από νωρίτερα ο κ. Πουλόβερ, ο οποίος θα κατέβαινε μαζί μας στην επιστροφή. Ήδη ξεκινάμε με προβλήματα καθώς ήμασταν ήδη 5 άτομα και με την προσθήκη άλλου ένα στον γυρισμό, και μόνο 1 αυτοκίνητο(φυσικά το δικό μου). Αλλά επειδή έχω Ι.Χ. και όχι πουλμανάκι έπρεπε είτε να βρεθεί 2ο αυτοκίνητο είτε να μείνουν κάποιοι πίσω. Ο ξυλουργός είπε μήπως έφερνε το δικό του(κάμπριο) αλλά δεν ήταν και ότι πιο βολικό. Εκεί επεμβαίνει η Φωνή και αναφέρει για έναν φίλο της τον Άσσο, ο οποίος έχει αυτοκίνητο και ήθελε να έρθει. Καθώς δεν υπήρχε κάποια άλλη λύση στον ορίζοντα συμφωνήσαμε (και όπως με όλα τα μεγάλα λάθη το καταλάβαμε όταν ήταν πλέον πολύ αργά…).

Λίγο καιρό μετά έχουμε κανονίσει τις ημερομηνίες, έχουμε κλείσει τα άτομα(ώστε να μην αρχίσουν να ξεπηδάνε εθελοντές τουρίστες από παντού) και πλέον φτάνουμε στην αρχή του ταξιδιού μας. Έχουμε μαζευτεί όλοι σε 2 σπίτια, ώστε να γλιτώνουμε το πρωινό τρέξιμο, η Φωνή και ο Άσσος στο ένα(Αγ. Παρασκευή) και όλοι οι υπόλοιποι στο άλλο(Ντράφι, Πεντέλη). Ξυπνάμε οι πολλοί στις 5:00 (ναι, τα ξημερώματα), ετοιμαζόμαστε, φτιάχνουμε καφέδες, ελέγχουμε βαλίτσες και για να είμαστε σίγουροι παίρνουμε και στο άλλο σπίτι να τους ξυπνήσουμε. Δίνουμε ραντεβού στις 6:00 στον Σταυρό Αγ. Παρασκευής μετά την ΕΡΤ.
Εμείς είμαστε εκεί στις 6:05. Βρέ που είναι οι άλλοι 2; Τώρα θα έρχονται, δεν είναι μακριά, λέω εγώ.
Στις 6:15 παίρνω τηλέφωνο και μου λένε πως τώρα έρχονται, μόλις κατέβηκαν από το σπίτι. ΟΚ λέω, παιδιά έρχονται, σε 5 λεπτά το πολύ θα είναι εδώ.
Στις 6:30 καταφθάνουν… Εντάξει, λέμε εμείς, τους πήρε λίγο παραπάνω ο ύπνος, ας πάει στην ευχή. Εδώ να σημειωθεί πως δεν ακούστηκε από κανέναν από τους 2 μία συγνώμη για την αργοπορία. Αλλά όταν είσαι αγουροξυπνημένος δεν προσέχεις τέτοιες λεπτομέρειες…

Ξεκινάει το ταξίδι μας λοιπόν. Παρακάτω παραθέτω κάποια δεδομένα για την συγκεκριμένη διαδρομή, καθώς την είχα ξανακάνει το Πάσχα της ίδιας χρονιάς. Ταξιδεύοντας προς Ηγουμενίτσα, από όπου παίρνεις το πλοίο για να σε περάσει στην Κέρκυρα έχεις 2 στάσεις, η πρώτη σε Ρίο-Αντίρριο(όπου σε βολεύει) και η δεύτερη στην Αμφιλοχία(κλασσικά για παγωτάκι).
Οι διαδρομές ανάμεσα στις 4 στάσεις(Αθήνα-Ρίο-Αμφιλοχία-Ηγουμενίτσα) είναι περίπου 2 ώρες, χωρίς να τρέχουμε σαν δαιμονισμένοι ή σαν να παίζουμε guest στο Prison Break.
Αυτό σημαίνει πως με τρείς 2ωρες διαδρομές και 2 στάσεις των 15-20 λεπτών για ξεμούδιασμα σε περίπου 7 ώρες θα είμαστε Ηγουμενίτσα και θα περνάμε απέναντι. Χωρίς άγχη, ανησυχίες και άλλα τέτοια ωραία.
Ήδη είχαμε παρεκκλίνει από το αρχικό πρόγραμμα για να είμαστε εκεί κατά τη 1:00 το μεσημέρι, αλλά μικρό το κακό. Κάθε 1 ώρα είχε καράβι για Κέρκυρα.

Η πρώτη στάση στο Ρίο έγινε κατά τις 10 παρά(3 ώρες μετά). Γενικότερα είχα προσέξει πως ο Άσσος οδηγούσε σχετικά αργά αλλά λέω, πρωί είναι, την διαδρομή δεν την ξέρει, λογικό. Καθόμαστε, τρώμε ένα τοστάκι, πίνουμε έναν χυμό, καφέ, νερό, κάτι ρε αδερφέ και συνεχίζουμε. Α, ναι, κάποιοι έκαναν και τσιγάρο(μέσα στο αυτοκίνητο απαγορεύεται δια ροπάλου…).

Η δεύτερη στάση στην Αμφιλοχία ήταν λίγο πιο επεισοδιακή καθώς 10χλμ. πριν φτάσουμε συναντάμε την ουρά που έχει δημιουργήσει μία μπετονιέρα η οποία μας άφησε σχεδόν ακίνητους και ο δρόμος είχε μία λωρίδα για κάθε ρεύμα έτσι η προσπέραση ήταν αδύνατη…Πρακτικά όλοι οι επιβάτες είχαν βγει από τα αυτοκίνητα και περπατούσαν δίπλα μας... Όχι δεν είναι κάποιο αστείο, πραγματικά περπατούσαν δίπλα στα αυτοκίνητα και έκαναν τσιγάρο. Μετά από 1:30 ώρα φτάνουμε στην Αμφιλοχία(μέσος όρος ταχύτητας 6,6 χλμ/ώρα). Αφού έχουμε πάρει απόφαση πως το αρχικό πρόγραμμα έχει πάει περίπατο(η ώρα έχει πάει 2:00…) καθόμαστε λίγο παραπάνω για να ηρεμήσουμε και λίγο. Μετά από μισή ωρίτσα ξεκινάμε ξανά.

Ο δρόμος από εδώ και έπειτα δεν έχει πολλές ευθείες και αυτές τις λίγες που έχει προσπαθούμε να τις εκμεταλλευτούμε όσο γίνετε. Κάθε φορά όμως που επιτάχυνα λιγάκι έβλεπα στον καθρέφτη τον άλλο οδηγό να μένει πολύ πίσω, έτσι μετά τις 3 προσπάθειες παραιτήθηκα. Κάπου στα μισά της διαδρομής ο δρόμος φτιάχνει, από Αμφιλοχία πρός Ηγουμενίτσα, ο δρόμος ανοίγει λίγο και γίνετε ποιό ξεκούραστος από τις συνεχείς στροφές. Κάνω ξανά 1-2 προσπάθειες να τρέξω αλλά πλέον έχουμε καταλαβεί πως ο Άσσος δεν τα πάει καλά με την ταχύτητα. Μα καθόλου καλά όμως... Κάπου εκεί καταλάβαμε πως είχαμε χάσει αρκετά πλοία ήδη(η ώρα είχε φτάσει αισίως 4:00...) Προσπάθησα να τρέξω λίγο παραπάνω για να προλαβαίναμε των 5, αλλά δεν έβλεπα και πολύ ανταπόκριση από τον άλλο οδηγό... Τελικά φτάνουμε καθυστερημένοι, φυσικά έχουμε χάσει και των 5 και περιμένουμε για το επόμενο. Ήδη έχουμε καταλάβει πως με τον συγκεκριμένο οδηγό οι διαδρομές θα είναι..περίεργες. Έρχεται η ώρα λοιπόν και περνάμε απέναντι. Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι, επιτέλους, βλέπουμε την Κερκυρά(σαν Ιθάκη μας φάνηκε).

Αυτό το οποίο κανείς μας δεν γνώριζε εκείνη τη στιγμή είναι πως τα βάσανα μας μόλις είχαν αρχίσει...

Και εδώ ολοκληρώνετε το 1ο μέρος. Θα προσπαθήσω στο 2ο μέρος να είμαι πιό περιληπτικός, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα...

Guess who's back...

Ναι, ναι, είμαι σίγουρος πώς έλειψα σε όλους εσάς τους φανατικούς μου αναγνώστες. Και στους 3... Παίξαμε λίγο με το facebook, το βαρεθήκαμε, και σκέφτηκα "που θα ξεδίνω τώρα; Κάπου είχα και ένα Blog ξεχασμένο". Να 'μαι λοιπόν. Και όπως πάντα έχω πολύ ψωμί από παρανοϊκές, απερίγραπτες, καταστάσεις από άλλο πλανήτη, που κι όμως συμβαίνουν σε αυτό τον πράσινομπλέ βράχο που ταξιδεύει στο διάστημα.
Άντε καλή αρχή. Ξανά.