Μου το έλεγαν. Μου το περιέγραφαν. Είχα δεί τα βιντεάκια. Τις φωτογραφίες. Είχα διαβάσει τα σχόλια.
Μετά από 2 χρόνια λοιπόν, ήρθε και η δική μου σειρά να πάρω μέρος στο μεγαλύτερο paintball(χρωματοσφαίρισης) event στην Ελλάδα, το Normandy D-day 2012, την αναπαράσταση της απόβασης των Συμμάχων στην Νορμανδία κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.
Φέτος λοιπόν, αποφασίσαμε με την ομάδα μας, τους Last Chancers Platoon, να πάμε από την προηγούμενη μέρα, το Σάββατο. Έτσι το κάναμε κανονική εκδρομούλα! Με σκηνές, τέντες(το περήφανο Κέντρο Επιχειρήσεων των Συμμάχων), ψησταριές και όλα τα παρελκόμενα! Εκτός από το απίστευτο γέλιο, εγώ βίωσα και κάτι που είχανα ζήσω πάνω από 10 χρόνια. Νυχτερινό παιχνίδι!
Εκεί λοιπόν χωριστήκαμε σε ομάδες Συμμάχων και Γερμανών των 9 ατόμων. Σκοπός να πάρουμε 2 φακούς από ένα συγκεκριμένο σημείο και τους κρατήσουμε στην βάση μας για 30 λεπτά. Μπορεί αυτός ο χρόνος να σας φαίνεται πολύς, αλλά υπολογίστε πως ήταν 23:00 το βράδυ, με ελάχιστο φεγγάρι, και παίζαμε χωρίς φώτα... Τους λίγους φακούς που είχαμε στα όπλα τους ανάβαμε ελάχιστα σε περίπτωση ανάγκης, έτσι ώστε να συνηθήσουμε στο σκοτάδι.
Σαν σύνολο είναι μία απίστευτη εμπειρία, που σε βοηθάει να κατανοείς το "πεδίο" γύρω σου ακόμη καλύτερα, καθώς σου ανεβάζει και σου ξαναξυπνάει τα ένστικτα! Μετά το παιχνίδι μας περίμεναν σουβλάκια, λουκάνικα, παγωμένες μπύρες(για τους άλλους) και παγωμένη Cuervo Black για εμένα!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε, ήρθε η ώρα για νάνι. Ναι καλά! Οι μισοί να είναι στην τσίτα ακόμη και να μην κοιμούνται. Τα 3 παλικάρια δίπλα μας να προσπαθούν να βολευτούν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, με όλες τις απίστευτες και επικές ατάκες να πέφτουν η μία μετά την άλλη!
"Όχι ρε μαλάκα πάλι!!!" "Ρε, μην τεντώνεσαι!!!" "Ανοίχτε παράθυρο, ΑΝΟΙΧΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!!!"
Όπως καταλαβένετε, εμείς να έχουμε πεθάνει στα γέλια!!!
Μετά από καμιά ώρα πέφτουμε όλοι(σχεδόν) για ύπνο.
Την επόμενη μέρα ξυπνάμε σιγά σιγά, πρώτα εγώ και μετά ο Αρχηγός μου και Στρατηγός των Συμμάχων! Φροντίσαμε, με την βοήθεια ενός τηλεβόα και των γλυκών φωνών μας, να ξυπνήσουν και όλοι οι άλλοι!
Εδώ είναι που ξεκινάνε οι προετοιμασίες. Έλεγχος όπλων, φιάλες αέρα, μπίλιες και όλος ο υπόλοιπος εξοπλισμός σε ετοιμότητα. Χάρτες, σημάδια αποβατικών, διμοιριών των Συμμάχων και των Γερμανών πάνω στον χάρτη, οργάνωση των ομάδων, σχέδια και τακτικές. Μετά από 1-2 ώρες θύμιζε κανονικό στρατόπεδο έτοιμο για πόλεμο! Εκτός ίσως από τους φραπέδες(παγωμένους και με παγάκια παρακαλώ) που προσφέραμε στην προνομιακή τιμή των 10 ευρώ!!! Τί; Κάπως έπρεπε να βγούν οι βενζίνες!
Τελικά ξεκινάμε για το πεδίο. Σκοπός της 1ης Φάσης(Η Απόβαση) είναι να ξεκινήσουμε από τα 4 αποβατικά και αν πάρουμε τα 3 διαφορετικά επίπεδα που καταλαμβάνουν οι Γερμανοί. Πέρνουμε τις θέσεις μας, δοκιμάζουμε τους ασυρμάτους, ελέγχουμε για μία τελευταία φορά τα καθήκοντα τους καθενός(εγώ ήμουν ο Χειριστής του 4ου αποβατικού) και είμαστε έτοιμοι.
Σφύριγμα.
Πραγματικά, η αίσθηση του να σε βαράνε μερικές δεκάδες μπίλιες το δευτερόλεπτο, να τρέχεις να βρείς ένα οποιοδήποτε εμπόδιο για κάλυψη και οι κροτίδες που πετούσαν σε ανύποπτες στιγμές από την διοργάνωση έστηναν ένα πεδίο πραγματικού πολέμου. Η ένταση και η αδρεναλίνη να βαράνε κόκκινο. Ο Στρατηγός να δίνει εντολές από τους ασυρμάτους σε αποβάτικα και ομάδες. Όσοι είχαμε δυνατότητα να δίνουμε στόχους.
Μετά από λίγες στιγμές που έχουμε πάρει το πρώτο επίπεδο έρχεται η ώρα να μπούμε κι εμείς στο παιχνίδι! Όπλο ανα χείρας και πάμε.
Εκεί είναι που κατάλαβα κι εγώ το πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να κάνεις κατάλυψη ενός χώρου, όταν ο αντίπαλος είναι σε υψηλότερο έδαφος από εσένα... Παρ'όλα αυτά το καταφέραμε!
Η 1η Φάση στέφθηκε με επιτυχία για την ομάδα των Συμμάχων.
Διάλλειμα, γέμισμα αέρα, μπίλιες, νέες εντολές και στρατηγικές. Σύντομα ξεκινάμε ξανά για τις νέες θέσεις μας.
Στην 2η φάση πρέπει να κάνουμε κατάλυψη των 2 κτιρίων(respawn points) των Γερμανών και αν ήταν δυνατόν, να πάρουμε και τις σημαίες. Για ακόμη μία φορά, αυτός που είναι στην άμυνα έχει πάντα το πλεονέκτημα.
Μετά από λίγη ώρα καταφέρνουμε να πάρουμε την πρώτη σημαία. Έχει μείνει μόνο η πάνω σημαία για να λύξει το παιχνίδι.
Οι περισσότεροι πλέον έχουμε ξεμείνει από μπίλιες, από αέρα(προσωπικά μόνο γέμισα 4 φορές...) αλλά κάνουμε ότι μπορούμε.
Μαζευόμαστε μία ομάδα 6 ατόμων, ανεβαίνουμε ένα ύψωμα και κρατάμε όσο μπορούμε με πυρά για να πάρουμε την σημαία. Ακόμη και χωρίς μπίλιες και αέρα, κρατάγαμε τα όπλα και κάναμε πως ρίχναμε μόνο και μόνο για να έχουν περισσότερους στόχους, και όχι μόνο 1-2. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε και την δεύτερη σημαία στα χέρια μας, και οι διαιτητές έδιναν την λύξη του παιχνιδιού.
Η 2η Φάση ολοκληρώθηκε και πάλι με νίκη των Συμμάχων.
Κάπου εδώ να επαναλάβω κάτι που έχουμε πεί πολλές φορές. Το paintball είναι ένα αντιπολεμικό σπόρ. Γιατί; Σε αυτό το event, είναι που πέρνεις μία μικρή μόνο ιδέα του τί πέρασαν οι Σύμμαχοι τότε. Το πόσο ήρωες είναι πραγματικά. Και πως δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ σε αυτή την θέση. Ο πόλεμος είναι καλός μόνο σαν παιχνίδι, όπου αφού τελειώσει, οι δύο αντίπαλες ομάδες αγκαλιάζονται, γελάνε και πάνε για σουβλάκια και μπύρες!
Πλεον, μετά από ένα διήμερο πολέμου, αδρεναλίνης, διασκέδασης και πολλών γνωριμιών με εξαιρετικά άτομα, ήρθε η ώρα του γυρισμού.
Τελικό πόρισμα; Κουραστικό; Ίσως. Διασκεδαστικό; Ναί. Χρειαζόταν καλύτερη οργάνωση; Πάντα υπάρχει χώρος για βελτιώσεις. Σαν σύνολο εμπειρίας; Καταπληκτικό και κάτι που θα έπρεπε να ζήσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τον χώρο.
Το συμαντικότερο είναι πως όλοι εκεί, ασχέτως στρατοπέδου, ηλικίας, χώρας και εθνικότητας, είμασταν μία τεράστια παρέα(130-150 άτομα) όπου περάσαμε καλά. Θα ξεχάσω τα "παζάρια" που έκανα για τους φραπέδες και με έκραζαν η ομάδα μου; Ή την διοργάνωση που περίμενε να μας δέι πάλι με τα σπαθιά; Ή την γαμήλια βέρα του Alex, ενός συμπαίκτη από την Βουλγαρία, που χάθηκε στο προηγούμενο D-day και ξαναβρέθηκε φέτος, έναν χρόνο μετά;
Τελικά ήταν μία υπέροχη εμπειρία, την οποία(εκτός απροόπτου) θα ξαναζήσω και τους χρόνου. Και ελπίζω να είμαστε ακόμη περισσότεροι.
Αυτά ήταν τα λίγα που είχα να πώ.
Νίκος "Zombie" of the Last Chancers Platoon.
Μετά από 2 χρόνια λοιπόν, ήρθε και η δική μου σειρά να πάρω μέρος στο μεγαλύτερο paintball(χρωματοσφαίρισης) event στην Ελλάδα, το Normandy D-day 2012, την αναπαράσταση της απόβασης των Συμμάχων στην Νορμανδία κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.
Φέτος λοιπόν, αποφασίσαμε με την ομάδα μας, τους Last Chancers Platoon, να πάμε από την προηγούμενη μέρα, το Σάββατο. Έτσι το κάναμε κανονική εκδρομούλα! Με σκηνές, τέντες(το περήφανο Κέντρο Επιχειρήσεων των Συμμάχων), ψησταριές και όλα τα παρελκόμενα! Εκτός από το απίστευτο γέλιο, εγώ βίωσα και κάτι που είχανα ζήσω πάνω από 10 χρόνια. Νυχτερινό παιχνίδι!
Εκεί λοιπόν χωριστήκαμε σε ομάδες Συμμάχων και Γερμανών των 9 ατόμων. Σκοπός να πάρουμε 2 φακούς από ένα συγκεκριμένο σημείο και τους κρατήσουμε στην βάση μας για 30 λεπτά. Μπορεί αυτός ο χρόνος να σας φαίνεται πολύς, αλλά υπολογίστε πως ήταν 23:00 το βράδυ, με ελάχιστο φεγγάρι, και παίζαμε χωρίς φώτα... Τους λίγους φακούς που είχαμε στα όπλα τους ανάβαμε ελάχιστα σε περίπτωση ανάγκης, έτσι ώστε να συνηθήσουμε στο σκοτάδι.
Σαν σύνολο είναι μία απίστευτη εμπειρία, που σε βοηθάει να κατανοείς το "πεδίο" γύρω σου ακόμη καλύτερα, καθώς σου ανεβάζει και σου ξαναξυπνάει τα ένστικτα! Μετά το παιχνίδι μας περίμεναν σουβλάκια, λουκάνικα, παγωμένες μπύρες(για τους άλλους) και παγωμένη Cuervo Black για εμένα!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε, ήρθε η ώρα για νάνι. Ναι καλά! Οι μισοί να είναι στην τσίτα ακόμη και να μην κοιμούνται. Τα 3 παλικάρια δίπλα μας να προσπαθούν να βολευτούν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, με όλες τις απίστευτες και επικές ατάκες να πέφτουν η μία μετά την άλλη!
"Όχι ρε μαλάκα πάλι!!!" "Ρε, μην τεντώνεσαι!!!" "Ανοίχτε παράθυρο, ΑΝΟΙΧΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!!!"
Όπως καταλαβένετε, εμείς να έχουμε πεθάνει στα γέλια!!!
Μετά από καμιά ώρα πέφτουμε όλοι(σχεδόν) για ύπνο.
Την επόμενη μέρα ξυπνάμε σιγά σιγά, πρώτα εγώ και μετά ο Αρχηγός μου και Στρατηγός των Συμμάχων! Φροντίσαμε, με την βοήθεια ενός τηλεβόα και των γλυκών φωνών μας, να ξυπνήσουν και όλοι οι άλλοι!
Εδώ είναι που ξεκινάνε οι προετοιμασίες. Έλεγχος όπλων, φιάλες αέρα, μπίλιες και όλος ο υπόλοιπος εξοπλισμός σε ετοιμότητα. Χάρτες, σημάδια αποβατικών, διμοιριών των Συμμάχων και των Γερμανών πάνω στον χάρτη, οργάνωση των ομάδων, σχέδια και τακτικές. Μετά από 1-2 ώρες θύμιζε κανονικό στρατόπεδο έτοιμο για πόλεμο! Εκτός ίσως από τους φραπέδες(παγωμένους και με παγάκια παρακαλώ) που προσφέραμε στην προνομιακή τιμή των 10 ευρώ!!! Τί; Κάπως έπρεπε να βγούν οι βενζίνες!
Τελικά ξεκινάμε για το πεδίο. Σκοπός της 1ης Φάσης(Η Απόβαση) είναι να ξεκινήσουμε από τα 4 αποβατικά και αν πάρουμε τα 3 διαφορετικά επίπεδα που καταλαμβάνουν οι Γερμανοί. Πέρνουμε τις θέσεις μας, δοκιμάζουμε τους ασυρμάτους, ελέγχουμε για μία τελευταία φορά τα καθήκοντα τους καθενός(εγώ ήμουν ο Χειριστής του 4ου αποβατικού) και είμαστε έτοιμοι.
Σφύριγμα.
Πραγματικά, η αίσθηση του να σε βαράνε μερικές δεκάδες μπίλιες το δευτερόλεπτο, να τρέχεις να βρείς ένα οποιοδήποτε εμπόδιο για κάλυψη και οι κροτίδες που πετούσαν σε ανύποπτες στιγμές από την διοργάνωση έστηναν ένα πεδίο πραγματικού πολέμου. Η ένταση και η αδρεναλίνη να βαράνε κόκκινο. Ο Στρατηγός να δίνει εντολές από τους ασυρμάτους σε αποβάτικα και ομάδες. Όσοι είχαμε δυνατότητα να δίνουμε στόχους.
Μετά από λίγες στιγμές που έχουμε πάρει το πρώτο επίπεδο έρχεται η ώρα να μπούμε κι εμείς στο παιχνίδι! Όπλο ανα χείρας και πάμε.
Εκεί είναι που κατάλαβα κι εγώ το πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να κάνεις κατάλυψη ενός χώρου, όταν ο αντίπαλος είναι σε υψηλότερο έδαφος από εσένα... Παρ'όλα αυτά το καταφέραμε!
Η 1η Φάση στέφθηκε με επιτυχία για την ομάδα των Συμμάχων.
Διάλλειμα, γέμισμα αέρα, μπίλιες, νέες εντολές και στρατηγικές. Σύντομα ξεκινάμε ξανά για τις νέες θέσεις μας.
Στην 2η φάση πρέπει να κάνουμε κατάλυψη των 2 κτιρίων(respawn points) των Γερμανών και αν ήταν δυνατόν, να πάρουμε και τις σημαίες. Για ακόμη μία φορά, αυτός που είναι στην άμυνα έχει πάντα το πλεονέκτημα.
Μετά από λίγη ώρα καταφέρνουμε να πάρουμε την πρώτη σημαία. Έχει μείνει μόνο η πάνω σημαία για να λύξει το παιχνίδι.
Οι περισσότεροι πλέον έχουμε ξεμείνει από μπίλιες, από αέρα(προσωπικά μόνο γέμισα 4 φορές...) αλλά κάνουμε ότι μπορούμε.
Μαζευόμαστε μία ομάδα 6 ατόμων, ανεβαίνουμε ένα ύψωμα και κρατάμε όσο μπορούμε με πυρά για να πάρουμε την σημαία. Ακόμη και χωρίς μπίλιες και αέρα, κρατάγαμε τα όπλα και κάναμε πως ρίχναμε μόνο και μόνο για να έχουν περισσότερους στόχους, και όχι μόνο 1-2. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε και την δεύτερη σημαία στα χέρια μας, και οι διαιτητές έδιναν την λύξη του παιχνιδιού.
Η 2η Φάση ολοκληρώθηκε και πάλι με νίκη των Συμμάχων.
Κάπου εδώ να επαναλάβω κάτι που έχουμε πεί πολλές φορές. Το paintball είναι ένα αντιπολεμικό σπόρ. Γιατί; Σε αυτό το event, είναι που πέρνεις μία μικρή μόνο ιδέα του τί πέρασαν οι Σύμμαχοι τότε. Το πόσο ήρωες είναι πραγματικά. Και πως δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ σε αυτή την θέση. Ο πόλεμος είναι καλός μόνο σαν παιχνίδι, όπου αφού τελειώσει, οι δύο αντίπαλες ομάδες αγκαλιάζονται, γελάνε και πάνε για σουβλάκια και μπύρες!
Πλεον, μετά από ένα διήμερο πολέμου, αδρεναλίνης, διασκέδασης και πολλών γνωριμιών με εξαιρετικά άτομα, ήρθε η ώρα του γυρισμού.
Τελικό πόρισμα; Κουραστικό; Ίσως. Διασκεδαστικό; Ναί. Χρειαζόταν καλύτερη οργάνωση; Πάντα υπάρχει χώρος για βελτιώσεις. Σαν σύνολο εμπειρίας; Καταπληκτικό και κάτι που θα έπρεπε να ζήσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τον χώρο.
Το συμαντικότερο είναι πως όλοι εκεί, ασχέτως στρατοπέδου, ηλικίας, χώρας και εθνικότητας, είμασταν μία τεράστια παρέα(130-150 άτομα) όπου περάσαμε καλά. Θα ξεχάσω τα "παζάρια" που έκανα για τους φραπέδες και με έκραζαν η ομάδα μου; Ή την διοργάνωση που περίμενε να μας δέι πάλι με τα σπαθιά; Ή την γαμήλια βέρα του Alex, ενός συμπαίκτη από την Βουλγαρία, που χάθηκε στο προηγούμενο D-day και ξαναβρέθηκε φέτος, έναν χρόνο μετά;
Τελικά ήταν μία υπέροχη εμπειρία, την οποία(εκτός απροόπτου) θα ξαναζήσω και τους χρόνου. Και ελπίζω να είμαστε ακόμη περισσότεροι.
Αυτά ήταν τα λίγα που είχα να πώ.
Νίκος "Zombie" of the Last Chancers Platoon.
