...Τα βλέπει η μέρα και γελά, λέει ο λαός. Σίγουρα υπάρχει λόγος. Μάλλον λόγοι, πληθυντικός... Αλλά ας περάσουμε στην ιστορία μας σιγά σιγά.
Πρίν από λίγες μέρες, τα έφερε έτσι η ζωή όπου βρέθηκα με μία παλιοσειρά από τις ηρωικές εποχές ώς εκπαιδευόμενοι σμηνίτες. Ναι, Αεροπορία υπηρέτησα.
Αυτό το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να θυμηθώ πολλά και διάφορα σκηνικά από εκείνους τους ιστορικούς 18 μήνες. Ένα από αυτά, συνέβη ενώ ήμουν ακόμη ψαράκι στην εκπαίδευση, μάλιστα στην πρώτη μου άδεια, έτσι έχει μείνει καλά χαραγμένο στην μνήμη μου.
Τελευταίες μέρες αγγαρίας πρίν την μαγική πρώτη άδεια... Συγκεκριμένα ήμουν στις καθαριότητες στο Διοικητήριο και φυσικά κάναμε χαβαλέ στο γραφείο του Διοικητή. Ευτυχώς δεν είχαμε κανένα απρόοπτο... Φυσικά το μόνο που λέγαμε ήταν για τις άδειας! Είμαστε, λοιπόν, σχεδόν 1 μήνα στην βασική εκπαίδευση, μέχρι που έρχεται η ρημαδιασμένη μέρα, για την ρημαδιασμένη ορκομωσία και την ρημαδιασμένη πρώτη μας άδεια. Να πάμε λίγο σπίτια μας ρε αδερφέ!
Κάθε βράδυ της άδειας το περνάγαμε πίνοντας και χορεύοντας. Με την τότε παρέα είχαμε βρεί ένα μαγαζί στον Ν.Κόσμο, στο οποίο μάλιστα μας είχαν μάθει και κάθε βράδυ γινόταν χαμός!
Φυσικά σαν νέο παιδί, και μάλιστα φανταράκι, το μάτι μου έπαιζε συνεχώς, ειδικά όταν υπήρχαν γυναικοπαρέες κοντά, όπως εκείνο το βράδυ.
Τελευταία βραδιά στην Αθήνα. Όλη η παρέα μαζεμένη. Τα ποτά να ρέουν άφθονα. Και οι χοροί καλά κρατούν. Και όλο να πέφτουν ατάκες με την διπλανή γυναικοπαρέα. Χοροί. Σφηνάκια κερασμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή με την μία κοπέλα έχουμε πιάσει κουβέντα για καλά. Άννα το όνομα της.
Πιάνουμε μία γενική κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Αρκετοί φαντάροι πολλές φορές δεν λένε πως είναι φαντάροι, θεωρώντας πως οι κοπέλες ξενερώνουν. Ποτέ δεν το πίστεψα, ποτέ δεν το έκρυψα.
Άννα: Γιορτάζετε κάτι; Βλέπω πολλά κεράσματα.
Εγώ: Ναι, είμαι με άδεια ορκομωσίας και την Δευτέρα μπαίνω μέσα.
Άννα: Α, ναι; Πού θα πάς;
Εγώ: Τρίπολη.
Άννα: Αεροπορία;
Μου φάνηκε περίεργο που ανέφερε απευθείας Αεροπορία, και καθόλου Πεζικό, καθώς υπάρχουν μονάδες εκπείδευσης και από τα 2 Σώματα στην Τρίπολη. Ώς περίεργος από κούνια αποφάσισα να ρωτήσω.
Εγώ: Ναί.(παύση) Πώς και σκέφτηκες απευθείας την Αεροπορία;
Άννα: Δεν ξέρω, έτσι.
Δεν το έχαψα. Άρχισα να αναλύω πιθανότητες.
Εγώ: Έχεις κάποιον γνωστό μέσα;
Άννα: Ε, περίπου...
Εγώ: Σμηνίτης; Μπορεί και να τον ξέρω.(σιγά μην τον ήξερα, κουβέντα ήθελα να κάνω)
Άννα: Ε, όχι, άσ'το μωρέ.(έπρεπε να την ακούσω...)
Εγώ: Έλα μωρέ, λέγε τώρα. Τί, είναι βαθμοφόρος, κανάς Σμηνίας;
Άννα: Ε, περίπου...
Έγω: Βρέ έλα, τί ντρέπεσαι, πές μου. Σου λέω, ξέρω πολύ κόσμο μέσα, μπορεί να γνωριζόμαστε(παραμύθι!!!)
Άννα: Άσ'το μωρέ τώρα...
Έγώ: Έλα τί είναι; Σμηνίας;
Η Άννα γνέφει αρνητικά.
Εγώ: Τί, ποιό μεγάλος;
Άννα: Αρκετά.
Εγώ: Πόσο ποιό μεγάλος;
Άννα: Πολύ.
Έγω: Τί πολύ, λέγε!
Άννα: Πολύ... 'Ασ'το καλύτερα...
Έγω: Έλα μωρέ, ποιό μεγάλος και ποιό μεγάλος, σιγά μην είναι και ο Διοικητής!...
Η Άννα με κοιτάει. ΔΕΝ γνέφει αρνητικά.
Και εκείνη τη στιγμή θυμάμαι.
Πρίν μία εβδομάδα.
Στο γραφείο του Διοικητή.
Την φωτογραφία με την γυναίκα και τα 2 παιδιά... Ήταν αυτή...
Μένω σαν βλάκας να κρατάω την μπύρα μου. Μετά από 1 λεπτό(το οποίο φάνηκε σαν ώρα) ξεκολλάω και γυρνάω στο τραπέζι μας σαν να είδα φάντασμα. Όταν με ρώτησαν τί έπαθα και είμαι έτσι η απάντηση μου ήταν απλή.
"Μόλις τα έριξα στην κόρη του Διοικητή μου..."
Αυτό όπως καταλάβατε ήταν το δούλεμα που άκουγα για τουλάχιστον 1 μήνα...
Μετά από λίγο βρήκα το κουράγιο και πήγα και της ξαναμίλησα, αλλά το φλέρτ είχε πάει περίπατο όταν η Άννα απέκτησε επίθετο...
Από φαντάρους, ενώ υπηρετούσα, το είχα πεί μόνο σε ένα άτομο και το οποίο εμπιστευόμουν, από τον φόβο και μόνο μην τυχών μαθευτεί παρα έξω, και φυσικά, μην φτάσει στα αυτιά του Διοικητή...
Έτσι την επόμενη φορά που θα πείτε "Μα πόσο μικρός είναι ο κόσμος" να θυμάστε πως δεν είστε οι μόνοι που το πιστεύετε...
EDIT: Ενώ βρισκόμουν στην Ρόδο, είχαν έρθει καινούργιοι, 1 σειρά (2 μήνες) μετά από εμάς. Ρωτόντας τους πως είναι τα πράγματα στην εκπαίδευση, μας είπαν πως ο διοικητής τους είχε γαμήσει.
-"Πώς έτσι, εμείς ήμασταν ακρετά χαλαρά."
-"Μάθαμε πως κάποιος σμηνίτης την είχε πέσει στην κόρη του, και τα είχε πάρει."
Ναι, έψαχνα τρύπα να κρυφτώ...
Πρίν από λίγες μέρες, τα έφερε έτσι η ζωή όπου βρέθηκα με μία παλιοσειρά από τις ηρωικές εποχές ώς εκπαιδευόμενοι σμηνίτες. Ναι, Αεροπορία υπηρέτησα.
Αυτό το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να θυμηθώ πολλά και διάφορα σκηνικά από εκείνους τους ιστορικούς 18 μήνες. Ένα από αυτά, συνέβη ενώ ήμουν ακόμη ψαράκι στην εκπαίδευση, μάλιστα στην πρώτη μου άδεια, έτσι έχει μείνει καλά χαραγμένο στην μνήμη μου.
Τελευταίες μέρες αγγαρίας πρίν την μαγική πρώτη άδεια... Συγκεκριμένα ήμουν στις καθαριότητες στο Διοικητήριο και φυσικά κάναμε χαβαλέ στο γραφείο του Διοικητή. Ευτυχώς δεν είχαμε κανένα απρόοπτο... Φυσικά το μόνο που λέγαμε ήταν για τις άδειας! Είμαστε, λοιπόν, σχεδόν 1 μήνα στην βασική εκπαίδευση, μέχρι που έρχεται η ρημαδιασμένη μέρα, για την ρημαδιασμένη ορκομωσία και την ρημαδιασμένη πρώτη μας άδεια. Να πάμε λίγο σπίτια μας ρε αδερφέ!
Κάθε βράδυ της άδειας το περνάγαμε πίνοντας και χορεύοντας. Με την τότε παρέα είχαμε βρεί ένα μαγαζί στον Ν.Κόσμο, στο οποίο μάλιστα μας είχαν μάθει και κάθε βράδυ γινόταν χαμός!
Φυσικά σαν νέο παιδί, και μάλιστα φανταράκι, το μάτι μου έπαιζε συνεχώς, ειδικά όταν υπήρχαν γυναικοπαρέες κοντά, όπως εκείνο το βράδυ.
Τελευταία βραδιά στην Αθήνα. Όλη η παρέα μαζεμένη. Τα ποτά να ρέουν άφθονα. Και οι χοροί καλά κρατούν. Και όλο να πέφτουν ατάκες με την διπλανή γυναικοπαρέα. Χοροί. Σφηνάκια κερασμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή με την μία κοπέλα έχουμε πιάσει κουβέντα για καλά. Άννα το όνομα της.
Πιάνουμε μία γενική κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Αρκετοί φαντάροι πολλές φορές δεν λένε πως είναι φαντάροι, θεωρώντας πως οι κοπέλες ξενερώνουν. Ποτέ δεν το πίστεψα, ποτέ δεν το έκρυψα.
Άννα: Γιορτάζετε κάτι; Βλέπω πολλά κεράσματα.
Εγώ: Ναι, είμαι με άδεια ορκομωσίας και την Δευτέρα μπαίνω μέσα.
Άννα: Α, ναι; Πού θα πάς;
Εγώ: Τρίπολη.
Άννα: Αεροπορία;
Μου φάνηκε περίεργο που ανέφερε απευθείας Αεροπορία, και καθόλου Πεζικό, καθώς υπάρχουν μονάδες εκπείδευσης και από τα 2 Σώματα στην Τρίπολη. Ώς περίεργος από κούνια αποφάσισα να ρωτήσω.
Εγώ: Ναί.(παύση) Πώς και σκέφτηκες απευθείας την Αεροπορία;
Άννα: Δεν ξέρω, έτσι.
Δεν το έχαψα. Άρχισα να αναλύω πιθανότητες.
Εγώ: Έχεις κάποιον γνωστό μέσα;
Άννα: Ε, περίπου...
Εγώ: Σμηνίτης; Μπορεί και να τον ξέρω.(σιγά μην τον ήξερα, κουβέντα ήθελα να κάνω)
Άννα: Ε, όχι, άσ'το μωρέ.(έπρεπε να την ακούσω...)
Εγώ: Έλα μωρέ, λέγε τώρα. Τί, είναι βαθμοφόρος, κανάς Σμηνίας;
Άννα: Ε, περίπου...
Έγω: Βρέ έλα, τί ντρέπεσαι, πές μου. Σου λέω, ξέρω πολύ κόσμο μέσα, μπορεί να γνωριζόμαστε(παραμύθι!!!)
Άννα: Άσ'το μωρέ τώρα...
Έγώ: Έλα τί είναι; Σμηνίας;
Η Άννα γνέφει αρνητικά.
Εγώ: Τί, ποιό μεγάλος;
Άννα: Αρκετά.
Εγώ: Πόσο ποιό μεγάλος;
Άννα: Πολύ.
Έγω: Τί πολύ, λέγε!
Άννα: Πολύ... 'Ασ'το καλύτερα...
Έγω: Έλα μωρέ, ποιό μεγάλος και ποιό μεγάλος, σιγά μην είναι και ο Διοικητής!...
Η Άννα με κοιτάει. ΔΕΝ γνέφει αρνητικά.
Και εκείνη τη στιγμή θυμάμαι.
Πρίν μία εβδομάδα.
Στο γραφείο του Διοικητή.
Την φωτογραφία με την γυναίκα και τα 2 παιδιά... Ήταν αυτή...
Μένω σαν βλάκας να κρατάω την μπύρα μου. Μετά από 1 λεπτό(το οποίο φάνηκε σαν ώρα) ξεκολλάω και γυρνάω στο τραπέζι μας σαν να είδα φάντασμα. Όταν με ρώτησαν τί έπαθα και είμαι έτσι η απάντηση μου ήταν απλή.
"Μόλις τα έριξα στην κόρη του Διοικητή μου..."
Αυτό όπως καταλάβατε ήταν το δούλεμα που άκουγα για τουλάχιστον 1 μήνα...
Μετά από λίγο βρήκα το κουράγιο και πήγα και της ξαναμίλησα, αλλά το φλέρτ είχε πάει περίπατο όταν η Άννα απέκτησε επίθετο...
Από φαντάρους, ενώ υπηρετούσα, το είχα πεί μόνο σε ένα άτομο και το οποίο εμπιστευόμουν, από τον φόβο και μόνο μην τυχών μαθευτεί παρα έξω, και φυσικά, μην φτάσει στα αυτιά του Διοικητή...
Έτσι την επόμενη φορά που θα πείτε "Μα πόσο μικρός είναι ο κόσμος" να θυμάστε πως δεν είστε οι μόνοι που το πιστεύετε...
EDIT: Ενώ βρισκόμουν στην Ρόδο, είχαν έρθει καινούργιοι, 1 σειρά (2 μήνες) μετά από εμάς. Ρωτόντας τους πως είναι τα πράγματα στην εκπαίδευση, μας είπαν πως ο διοικητής τους είχε γαμήσει.
-"Πώς έτσι, εμείς ήμασταν ακρετά χαλαρά."
-"Μάθαμε πως κάποιος σμηνίτης την είχε πέσει στην κόρη του, και τα είχε πάρει."
Ναι, έψαχνα τρύπα να κρυφτώ...
