Το έπος ενός (Ν)Άσου - Μέρος 2ο(Κατα-κατα-κατα-καταρέω)

Και επιτέλους φτάνουμε στην Κέρκυρα. Είχε έρθει η στιγμή όπου θα χαλαρώναμε, θα ηρεμούσαμε, θα είμασταν στις διακοπές μας ρε αδερφέ!!! Μόλις βλέπουμε λιμάνι και πιάνουν σήμα τα κινητά ξεκινάμε τηλέφωνα στους κερκυραίους που μας περίμεναν. Κανονίζουμε σε ποιό σπίτι θα βρεθούμε, και μόλις πατάμε Κέρκυρα μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και πάμε. Ευτηχώς ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι και έτσι δεν είχαμε καμία μεγάλη διαδρομή(μιλάμε για 5-10 λεπτά δρόμο, το πολύ). Εγώ βρίσκω και παρκάρω μπροστά στο σπίτι(φυσικά) και μάλιστα σε σκιά. Ο 2ος οδηγός αφού προσπαθεί να παρκάρει σε μία θέση για λιμουζίνα φεύγει(!!!) και πάει και παρκάρει 2 τετράγωνα πιό πέρα. Αποφασίζουμε να το αγνοήσουμε και αρχίζουμε να αδειάζουμε το αυτοκίνητο όσοι θα μέναμε εκεί. Το ζευγάρι των Παπαγάλων, ο Άσος και ο κ. Πουλόβερ θα έμεναν σε ένα άλλο σπίτι στην Λευκίμη, στα νότια του νησιού. Αφού καθόμαστε για λίγο και βλέπουμε τα παιδιά που είχαμε να δούμε και πολύ καιρό, η νότια ομάδα αποφασίζει να φεύγει σιγά σιγά, μήπως και ξεκουράζονταν και να ερχόντουσαν στην πόλη να πάμε για κανά ποτό.

Η Λευκίμη, είναι κάπου 45-50 λεπτά δρόμο, τα παιδιά έφυγαν κατά τις 7:30-8:00, υπολογίζουμε την διαδρομή, να κάνουν ένα ντούς και να ανέβουν ξανά γύρω στις 10:30 να είναι πάνω. Στις 11:30 λοιπόν, φτάνουν Κέρκυρα(πλέον όταν αναφέρομαι σε Κέρκυρα εννοώ την πόλη)... Εμείς, σαν καλά ρεμάλια που είμαστε, ξεκινάμε το δούλεμα. Με εξαίρεση τον οδηγό, οι υπόλοιποι 3 ήταν έτοιμοι να σκάσουν. Αφού βρεθήκαμε κάπου που μπορούμε να μιλήσουμε, το ζεύγος των παπαγάλων μας εξηγεί πως ο Άσος πήγαινε με 30-40 χλμ/ώρα(όριο ταχύτητας 60-80χλμ/ώρα) και πώς για να καταφέρουν να προλάβουν να ανέβουν ξανά έκαναν ντούς αστραπή, του λεπτού, σαν τα θερμόμετρα ένα πράγμα!!! Αφού ξεκινάει νέο δούλεμα, συνεχίζετε η βραδιά και τελειώνει με την τριάδα που θα έμπαινε ξανά στο καταραμένο αυτοκίνητο να μετράνε τα καντίλια της Μητρόπολης μέσα από τα δόντια τους...

Την επόμενη ημέρα είχαμε μία κρίση υστερίας από την Φωνή γιατί εγώ και ο ξυλουργός ροχαλίζαμε, έτσι αποφασίζει να κατέβει με τους υπόλοιπους στην Λευκίμη. Κανονίζουμε να έρθουν πρός Κέρκυρα για μπάνιο και μετά να βγούμε για ποτό, μην κάνουν διπλή διαδρομή. Το ζεύγος, βέβαια, έχει απελπιστεί κι έτσι ψάχνουν και νοικιάζουν ένα scooter για να πηγαινοέρχονται. Για όσους αναρωτιούνται, ναι, την διαδρομή Κέρκυρα-Λευκίμη την έκανα πιό σύντομα από τον αυτοκίνητο... Κάπου μισή ώρα διαφορά... Σύμφωνα μάλιστα με τα λεγομενά τους “Προτιμώ να φάω όλη την υγρασία το βράδυ, παρά να μπώ ξανά στο ίδιο αυτοκίνητο με αυτόν!” Μην ξεχνάτε πως είμαστε σε νησί και μιλάμε για πολύ υγρασία... Μετά από ένα χάος στο πρόγραμμα καταλήξαμε να πάμε σε διαφορετικά μέρη ο καθένας, αλλα τελικά το απόγευμα βρισκόμαστε στο αρχικό σπίτι για να ντούς και να κανονίσουμε τί θα κάνουμε το βράδυ(ναι αυτό το σπίτι ήταν πάντα η “βάση” μας). Αφού το είχαμε κανονίσει από πρίν όλοι έιχαν φέρει μαζί μία αλλαξιά ρούχα για το βράδυ. Όλοί εκτός από(αγωνία στο κοινό)... τον Άσο... “Μα εγώ το ξέχασα, τί θα κάνω τώρα;” Κοιταζόμαστε καλά, συγκρατούμαι τα σχόλια που πραγματικά θέλαμε να πούμε και λέμε, “Δεν πειράζει, κάτι θα κάνουμε...” Φυσικά ο Άσος αγνοεί παντελώς την σειρά που είχαμε κανονίσει για μπάνιο(ήταν τελευταίος) και μπαίνει πρώτος μετά από εμένα και πρίν τον Ξυλουργό, όπου αφήνει αυτόν τελευταίο. Όλοι οι υπόλοιποι, που είχαμε τελειώσει εμ το μπάνιο είχαμε ντυθεί και λέγαμε καμία μαλακία αν περάσει η ώρα, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο τί συνέβαινε στο υπόλοιπο σπίτι. Κάποια στιγμή βγαίνει και ο τελευταίος από το μπάνιο όπου ακούμε τον ξυλουργό να λέει "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ;;;;;". Βλέπουμε τον Άσο να βγαίνει από το ένα δωμάτιο με ένα γνώριμο πουκάμισο... Ένα πουκάμισο το οποίο ήταν του Ξυλουργού!!! Απόψε η βραδιά ήταν πιό χαλαρή, στο σπίτι ενός από τα παιδιά. Την αλήθεια για την ενδυμασία του Άσου την μαθαμε πιό μετά...

Την επόμενη μέρα κανονίζουμε να πάμε για μπάνιο ο καθένας στις πιό κοντινές παραλίες, κυρίως για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία τα παιδιά της Λευκίμης. Και το βραδάκι, κλασσικά για ποτό. Χαλαρά πράγματα πάλι, σε σπίτι. Μπορώ να πώ πως αυτή ήταν η λιγότερο επεισοδιακή μέρα των διακοπών. Τουλάχιστον για εμάς... Η ομάδα της Λευκίμης από την άλλη ζούσε το δικό της δράμα... Τα παπαγαλάκια μας λοιπόν, είχαν βγεί και είχαν ψωνίσει την προηγούμενη μέρα από το σούπερ μάρκετ προμήθειες για όλη την εβδομάδα. Μαρμελάδες, βούτυρα, κασέρια, αλλαντικά, αυγά κλπ. Ο Άσος, επειδή δεν έτρωγε πολύ, είχε πάρει μόνο λίγες φέτες κασέρι και φέτες ψωμί του τόστ(σικάλεως παρακαλώ).
Μπορούσα μονάχα να φανταστώ την έκπληξη των υπόλοιπων το επόμενο πρωί όταν άνοιξαν το ψυγείο και είδαν παραπάνω από τα μισά πράγματα να λείπουν!!! "Πού πήγαν τα φαγητά ρε παιδιά;;;"
Άσος: "Είχα μία λιγούρα το βράδυ και τσίμπησα λιγάκι."
Συννεφάκι με γροθιές, κεραυνούς, σφυριά(ναι, σαν αυτό στον Αστερίξ) αλλά δίνουν τόπο στην οργή και κάθονται να φάνε(ότι έμεινε) για πρωινό. Φυσικά τους κάνει παρέα και ο Άσος, με ψωμί με μαρμελάδα, αλλαντικά κλπ. Οι φέτες σικάλεως παρέμεναν ηρωικές στον αγώνα!

Την τέταρτη ημέρα κανονίζουμε να έρθουν ξανά πάνω τα παιδιά και να πάμε πρός Γλυφάδα για μπάνιο(ναι, έχει Γλυφάδα με παραλία και στην Κέρκυρα). Κάπου εκεί έχουν αρχίσει να τα χάνουν και οι Κερκυραίοι με τις οδηγικές οικανότητες του Άσου. Σε σημείο η μία κοπέλα να μας έχει βάλει τις φωνές:
"Δεν με νοιάζει ποιός θα οδηγήσει, εγώ θέλω να πάω ΣΗΜΕΡΑ στην παραλία!!!!"
Με τα πολλά φτάνουν, όπου πάμε πρός Γλυφάδα. Είχε λίγο κίνηση στον δρόμο αλλά όχι κάτι υπεβολικό. Φτάνουμε, κάνουμε το μπάνιο μας, παίρνουμε το χρωματάκι μας και τελικά αποφασιζουμε να φύγουμε. Ευτηχώς στην επιστροφή δεν έχει πολύ κίνηση και έτσι πάμε πιο χαλαρά και λίγο πιό γρήγορα. Ναι, καλά! Εκεί που οδηγώ, κοιτάω κάποια στιγμή στον καθρέφτη και δεν βλάπω τίποτα πίσω μου. Κανένα μα κανένα αυτοκίνητο. Προσπαθώντας αν καταλάβω τί έγιναν όλα τα υπόλοιπα αυτοκίνητο κόβω ταχύτητα. Μετά από λίγα λεπτά βλέπω να εμφανίζεται μία σειρά από αυτοκίνητα όπου όλοι πήγαιναν με 30χλμ. Και φυσικά πρώτος ο Άσος. Βλέπετε, υπήρχε μονο μία λωρίδα για κάθε ρεύμα και στο αντίθετο ρεύμα περνούσαν αυτοκινητα. Έτσι κανείς από τους υπόλοιπους οδηγούς δεν μπορούσε να προσπεράσει. Ναι, κι εμένα κηδεία μου ήρθε στο μυαλό.
Αφού με φτάνει ο Άσος, μετά από λίγα λεπτά, ανάβω φλάς και κάνω δεξιά. Σταματάω, σβήνω, βγάινω από το αυτοκίνητο και πάω στον Άσο που έχει παρκάρει λίγο πίσω από εμένα.
Άσος:"Τί έγινε Νίκο, όλα καλά;"
Εγώ:"Σου πώ, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Το γκάζι ποιό είναι;"
Άσος:"Το δεξιά."
Εγώ:"Ωραία, ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΤΟ ΠΑΤΑΣ ΤΟΤΕ;!;!;!" και γυρνάω στο αυτοκίνητο μου να πάμε σπίτια μας.
Επειδή η μέρα μας βγήκε λίγο κουραστική αράξαμε σε σπίτι ξανά. Μην ακούσω παράπονα, περνάγαμε μια χαρά σας πληροφορώ!

Κάπου εδώ ολοκληρώνετε το 2ο μέρος. Φυσικά κάποια από τα ποιό κορυφαία σκηνικά έμειναν για το 3ο και τελευταίο μέρος. Έχουμε ακόμη μπάνιο στην πισίνα, την μεγάλη μας, τελευταία έξοδο, την διαμονή όλης της παρέας στην Λευκίμη και φυσικά, τον δρόμο της επιστροφής.
Δεν φταίω εγώ, η μοίρα τα έφερε έτσι...