Το έπος ενός (Ν)άσου - Μέρος 1ο(Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Κέρκυρα...)

Καταρχήν να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη για το μακροσκελές post αλλά μία τέτοια ιστορία δεν παίρνει περιλήψεις…
Τα ονόματα των ατόμων τα οποία παίρνουν μέρος στην όλη ιστορία έχουν αλλαχτεί, καθώς δεν θα ήθελα να τους εκθέσω. Έχουν αλλαχτεί με κάποια παρατσούκλια τα οποία μπορούν να κατανοήσουν μόνο όσοι γνωρίζουν τα ίδια τα άτομα ή την ιστορία.


Η ιστορία μας διαδραματίζεται το μαγευτικό καλοκαίρι του 2005 και αφορά τις διακοπές μας στην Κέρκυρα. Από τις αρχές του καλοκαιριού είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε σχέδια και συζητήσεις για το πού να πάμε διακοπές σαν παρέα. Είχαμε ήδη μία πρόταση από φίλους στην Κέρκυρα οι οποίοι μάλιστα θα μας φιλοξενούσαν. Η αρχική ομάδα ήμασταν το ζευγάρι των Παπαγάλων, ο Ξυλουργός, η Φωνή και ο γράφων. Επίσης στην Κέρκυρα βρισκόταν από νωρίτερα ο κ. Πουλόβερ, ο οποίος θα κατέβαινε μαζί μας στην επιστροφή. Ήδη ξεκινάμε με προβλήματα καθώς ήμασταν ήδη 5 άτομα και με την προσθήκη άλλου ένα στον γυρισμό, και μόνο 1 αυτοκίνητο(φυσικά το δικό μου). Αλλά επειδή έχω Ι.Χ. και όχι πουλμανάκι έπρεπε είτε να βρεθεί 2ο αυτοκίνητο είτε να μείνουν κάποιοι πίσω. Ο ξυλουργός είπε μήπως έφερνε το δικό του(κάμπριο) αλλά δεν ήταν και ότι πιο βολικό. Εκεί επεμβαίνει η Φωνή και αναφέρει για έναν φίλο της τον Άσσο, ο οποίος έχει αυτοκίνητο και ήθελε να έρθει. Καθώς δεν υπήρχε κάποια άλλη λύση στον ορίζοντα συμφωνήσαμε (και όπως με όλα τα μεγάλα λάθη το καταλάβαμε όταν ήταν πλέον πολύ αργά…).

Λίγο καιρό μετά έχουμε κανονίσει τις ημερομηνίες, έχουμε κλείσει τα άτομα(ώστε να μην αρχίσουν να ξεπηδάνε εθελοντές τουρίστες από παντού) και πλέον φτάνουμε στην αρχή του ταξιδιού μας. Έχουμε μαζευτεί όλοι σε 2 σπίτια, ώστε να γλιτώνουμε το πρωινό τρέξιμο, η Φωνή και ο Άσσος στο ένα(Αγ. Παρασκευή) και όλοι οι υπόλοιποι στο άλλο(Ντράφι, Πεντέλη). Ξυπνάμε οι πολλοί στις 5:00 (ναι, τα ξημερώματα), ετοιμαζόμαστε, φτιάχνουμε καφέδες, ελέγχουμε βαλίτσες και για να είμαστε σίγουροι παίρνουμε και στο άλλο σπίτι να τους ξυπνήσουμε. Δίνουμε ραντεβού στις 6:00 στον Σταυρό Αγ. Παρασκευής μετά την ΕΡΤ.
Εμείς είμαστε εκεί στις 6:05. Βρέ που είναι οι άλλοι 2; Τώρα θα έρχονται, δεν είναι μακριά, λέω εγώ.
Στις 6:15 παίρνω τηλέφωνο και μου λένε πως τώρα έρχονται, μόλις κατέβηκαν από το σπίτι. ΟΚ λέω, παιδιά έρχονται, σε 5 λεπτά το πολύ θα είναι εδώ.
Στις 6:30 καταφθάνουν… Εντάξει, λέμε εμείς, τους πήρε λίγο παραπάνω ο ύπνος, ας πάει στην ευχή. Εδώ να σημειωθεί πως δεν ακούστηκε από κανέναν από τους 2 μία συγνώμη για την αργοπορία. Αλλά όταν είσαι αγουροξυπνημένος δεν προσέχεις τέτοιες λεπτομέρειες…

Ξεκινάει το ταξίδι μας λοιπόν. Παρακάτω παραθέτω κάποια δεδομένα για την συγκεκριμένη διαδρομή, καθώς την είχα ξανακάνει το Πάσχα της ίδιας χρονιάς. Ταξιδεύοντας προς Ηγουμενίτσα, από όπου παίρνεις το πλοίο για να σε περάσει στην Κέρκυρα έχεις 2 στάσεις, η πρώτη σε Ρίο-Αντίρριο(όπου σε βολεύει) και η δεύτερη στην Αμφιλοχία(κλασσικά για παγωτάκι).
Οι διαδρομές ανάμεσα στις 4 στάσεις(Αθήνα-Ρίο-Αμφιλοχία-Ηγουμενίτσα) είναι περίπου 2 ώρες, χωρίς να τρέχουμε σαν δαιμονισμένοι ή σαν να παίζουμε guest στο Prison Break.
Αυτό σημαίνει πως με τρείς 2ωρες διαδρομές και 2 στάσεις των 15-20 λεπτών για ξεμούδιασμα σε περίπου 7 ώρες θα είμαστε Ηγουμενίτσα και θα περνάμε απέναντι. Χωρίς άγχη, ανησυχίες και άλλα τέτοια ωραία.
Ήδη είχαμε παρεκκλίνει από το αρχικό πρόγραμμα για να είμαστε εκεί κατά τη 1:00 το μεσημέρι, αλλά μικρό το κακό. Κάθε 1 ώρα είχε καράβι για Κέρκυρα.

Η πρώτη στάση στο Ρίο έγινε κατά τις 10 παρά(3 ώρες μετά). Γενικότερα είχα προσέξει πως ο Άσσος οδηγούσε σχετικά αργά αλλά λέω, πρωί είναι, την διαδρομή δεν την ξέρει, λογικό. Καθόμαστε, τρώμε ένα τοστάκι, πίνουμε έναν χυμό, καφέ, νερό, κάτι ρε αδερφέ και συνεχίζουμε. Α, ναι, κάποιοι έκαναν και τσιγάρο(μέσα στο αυτοκίνητο απαγορεύεται δια ροπάλου…).

Η δεύτερη στάση στην Αμφιλοχία ήταν λίγο πιο επεισοδιακή καθώς 10χλμ. πριν φτάσουμε συναντάμε την ουρά που έχει δημιουργήσει μία μπετονιέρα η οποία μας άφησε σχεδόν ακίνητους και ο δρόμος είχε μία λωρίδα για κάθε ρεύμα έτσι η προσπέραση ήταν αδύνατη…Πρακτικά όλοι οι επιβάτες είχαν βγει από τα αυτοκίνητα και περπατούσαν δίπλα μας... Όχι δεν είναι κάποιο αστείο, πραγματικά περπατούσαν δίπλα στα αυτοκίνητα και έκαναν τσιγάρο. Μετά από 1:30 ώρα φτάνουμε στην Αμφιλοχία(μέσος όρος ταχύτητας 6,6 χλμ/ώρα). Αφού έχουμε πάρει απόφαση πως το αρχικό πρόγραμμα έχει πάει περίπατο(η ώρα έχει πάει 2:00…) καθόμαστε λίγο παραπάνω για να ηρεμήσουμε και λίγο. Μετά από μισή ωρίτσα ξεκινάμε ξανά.

Ο δρόμος από εδώ και έπειτα δεν έχει πολλές ευθείες και αυτές τις λίγες που έχει προσπαθούμε να τις εκμεταλλευτούμε όσο γίνετε. Κάθε φορά όμως που επιτάχυνα λιγάκι έβλεπα στον καθρέφτη τον άλλο οδηγό να μένει πολύ πίσω, έτσι μετά τις 3 προσπάθειες παραιτήθηκα. Κάπου στα μισά της διαδρομής ο δρόμος φτιάχνει, από Αμφιλοχία πρός Ηγουμενίτσα, ο δρόμος ανοίγει λίγο και γίνετε ποιό ξεκούραστος από τις συνεχείς στροφές. Κάνω ξανά 1-2 προσπάθειες να τρέξω αλλά πλέον έχουμε καταλαβεί πως ο Άσσος δεν τα πάει καλά με την ταχύτητα. Μα καθόλου καλά όμως... Κάπου εκεί καταλάβαμε πως είχαμε χάσει αρκετά πλοία ήδη(η ώρα είχε φτάσει αισίως 4:00...) Προσπάθησα να τρέξω λίγο παραπάνω για να προλαβαίναμε των 5, αλλά δεν έβλεπα και πολύ ανταπόκριση από τον άλλο οδηγό... Τελικά φτάνουμε καθυστερημένοι, φυσικά έχουμε χάσει και των 5 και περιμένουμε για το επόμενο. Ήδη έχουμε καταλάβει πως με τον συγκεκριμένο οδηγό οι διαδρομές θα είναι..περίεργες. Έρχεται η ώρα λοιπόν και περνάμε απέναντι. Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι, επιτέλους, βλέπουμε την Κερκυρά(σαν Ιθάκη μας φάνηκε).

Αυτό το οποίο κανείς μας δεν γνώριζε εκείνη τη στιγμή είναι πως τα βάσανα μας μόλις είχαν αρχίσει...

Και εδώ ολοκληρώνετε το 1ο μέρος. Θα προσπαθήσω στο 2ο μέρος να είμαι πιό περιληπτικός, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα...