Γουόρ στόρις: Παρτ ουάν - Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;

Και αφού τις έχω μοιραστεί με τους φίλους μου πάρα πολλές φορές, ήρθε και η δική σας ώρα! Ναι καλά καταλάβατε! Θα πούμε ιστορίες από την θητεία μου στην μεγάλη, τρισμέγιστη, ανεπανάληπτη.. *drum roll* Πολεμική Αεροπορία!!!! Γι' αυτό λοιπόν καθίστε αναπαυτικά, πάρτε ποπκόρν και αναψυκτικό και ετοιμαστείτε! Ξεκινάει το σόου! 18 μήνες κάψιμο είναι αυτό!

Σωτήριον έτος 2001. Τρίπολη. Χειμώνας. Πιο συγκεκριμένα η εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Ότι έχουν σκάσει οι μεταθέσεις για τις ειδικότητες, ουσιαστικά τι άχρηστο θα μάθουμε να κάνουμε, και καλά, για τους επόμενους 17 μήνες. Εμένα λοιπόν μου έκατσε η ΜΑΦ. Μπατζής. Πυροβολητής. Σκοπάνθρωπος. Νομίζω το πιάσατε το νόημα. Εμείς λοιπόν ήμασταν η μόνη ειδικότητα που παρέμενε στην Τρίπολη. Χειμώνα. ΑΦΟΎ έφυγαν όοοολοι οι νεοσύλλεκτοι Από 2.000+ άτομα που ήμασταν, μείναμε περίπου 200. Και μάντεψε ποιοί θα έκαναν όλες τις αγγαρείες; Μπράβο βρε, εμείς!
Τώρα την μεγάλη πλάκα την είχαν οι εκπαιδευτές, που νόμιζαν πως ανέλαβαν καμία επίλεκτη μοίρα λοκατζήδων! Ναι, αμε! Μας έτρεξαν, μας φώναξαν, μας έτρεξαν λίγο ακόμη, και μετά μας έβαλαν μέσα. Μεγαλεία λέμε!
Και γίνετε καλύτερο! Θυμάστε που σας είπα πως είναι Χριστούγεννα; Μάντεψε πότε ήθελαν να φύγουν όλοι οι χεσμένοι. Χριστούγεννα! Εγώ πάντως δήλωσα Πρωτοχρονιά για άδεια, είχα και το κορίτσι να δω στο ρεβεγιόν! Και έτσι έγινε. Έφυγαν οι μισοί την μία βδομάδα και οι άλλοι μισοί την επόμενη. 200 άτομα έλεγα; Ναι, 100 πλέον.

Σκοπιές, καθαριότητες, θαλαμοφυλίκι, και φυσικά να έχουμε και το τραπέζι των Χριστουγέννων να ετοιμαστεί! Μία κατάσταση ΌΛΕ! Και εννοείτε ο ύπνος να είναι λίγος έως ανύπαρκτος... Κάπου εκεί λοιπόν στην αϋπνία, με χώνουν στα μαγειρεία. Τώρα να είμαστε 5 μαλάκες, και ο Αρχιμαλάκας(ναι, με βαθμό) να καθόμαστε και να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Μην έχοντας κάτι να κάνω ξαπλώνω στο παγκάκι, ίσα ίσα να χαλαρώσω λίγο.
"Σμηνίτη, σήκω."
"Δεν κοιμάμαι."
"Δεν με νοιάζει, σήκω."
Μικρή πληροφορία: Όσο κουρασμένος και άυπνος κι αν είμαι, αν ξεπεράσω τις 24 ώρες όρθιος χτυπάει η υπερένταση. Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε πως αυτό ΔΕΝ είναι καλό...

"Άντε σηκώθηκα. Τι θα κάνουμε;"
"Ετοιμάστε φαγητό και σαλάτα."
"ΟΚ, αναλαμβάνω εγώ την σαλάτα."
1ο λάθος! Μου δίνουν εμένα μαχαίρι. Εμένα! ΜΑΧΑΊΡΙ!!! Μισό να πάρω ύφος Μαμαλάκη. Οκ, πάμε.

Εδώ έχουμε ένα λάχανο, το οποίο θα κόψουμε για την σαλάτα μας. Σηκώνουμε το λάχανο στα πλάγια για να κόψουμε το κοτσάνι.
ΧΑΙΙΙΙΓΙΑ!!!!
Ωραία. Τώρα αφήνουμε το λάχανο στον πάγκο και το κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια. Με το ένα χέρι.
ΧΟΟοοοιιιιΓΙΑ!!!!!
Αν μείνει πάνω στο μαχαίρι, το σηκώνουμε και τα χτυπάμε στον πάγκο μέχρι να κοπεί. Φυσικά με το ένα χέρι.
ΓΙΑ! ΓΙΑ! ΓΙΑ!

Πραγματικά, το μόνο που έλειπε από την αναμέτρηση μου με το λάχανο ήταν ντουμπλαρισμένοι διάλογοι σαν καμία κατεστραμένη ασιατική ταινία!!!
Δυστυχώς η λεπτή και διακριτική φωνούλα μου, έφερε τον Αρχιμαλάκα προς το μέρος μου, όπου με τρόμο μου παίρνει το μαχαίρι από τα χέρια και με στέλνει στο ψυγείο να βγάζω τα κυπελάκια με το ριζότο για επιδόρπιο.
Αφού έφαγα 5 κυπελάκια, είχε έρθει η ώρα για το συσσίτιο. Παίρνουμε λοιπόν κουτάλα, ποδιά και θέση μπροστά στα ταψιά για να μοιράσουμε. Ετοιμοπόλεμα καμάρια!!! Και εκεί έρχεται ο Αξ.Υπ.(Αξιωματικός Υπηρεσίας) ο οποίος λέει σε όλους:
"Παιδιά, να βάζετε μικρές μερίδες γιατί δεν υπάρχει αρκετό φαγητό."
"Μα, βεβαίως!"
5 λεπτά μετά, από τις 3 σειρές που υπήρχαν είχε μείνει μόνο μία. Η δική μου. Γιατί ΠΡΟΦΑΝΏΣ έβαζα σε όλους διπλή μερίδα! Και μετά ερχόντουσαν να ξαναβάλουν! Μερικοί, λίγο πιο θεριά από τους υπόλοιπους, έβαλαν και τρίτη!!!
Και επειδή, οι μερίδες ήταν μετρημένες ακριβώς(ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) το υπόλοιπο το πετάξαμε! Αφού φάγαμε όλοι του σκασμού!!!

Όπως καταλάβατε, αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου στα μαγειρεία για όλη μου την θητεία!

Την επόμενη φορά θα σας πω για την πρώτη μου άδεια στο νησί! It will be legen--wait for it...