Κάνε μου λίγο ΜΜΜ...

Και για να ξεκινήσουμε σωστά

Κατάρα στα Μέσα Μαζικής Μαλακίας!!!

Ωχ, το είπα και ξέσκασα. Λοιπόν, ώρα να σοβαρευτούμε τώρα. Για όσους δεν το γνωρίζουν τον τελευταίο μήνα έχω μείνει χωρίς δικό μου μεταφορικό. Ναι, ναι, πάει η Yota, πάει και η Sara. Πάνε τα κορίτσια μου, βρίσκονται σε ξένα χέρια πια!!! (Κλαψ-λυγμ)
Αλλά ας αφήσουμε το προσωπικό μου δράμα και ας μπούμε στο ψητό.
Χωρίς λοιπόν μεταφορικό, αναγκάζομαι και χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ(Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). Για κάθε είδους μετακίνηση. Οκ, καλά και χρυσά, χρήσιμα(θεωρητικά) αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Εμένα δοκιμάζονται συνεχώς...

1. Μέσα σε λεωφορείο, να συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα της Σαρδέλας ενάντια στην ιμπεριαλιστική καταπίεση της Κονσέρβας!!! Όπου ξαφνικά μπαίνει η γιαγιά(η κλασσική ξερόλα) όπου πετάει το Απίστευτο:
"Έλα, πηγαίνετε λίγο πιο μέσα να μπούμε κι εμείς!"
Ε, δεν κρατήθηκα, της απάντησα.
"Συγνώμη κυρία μου, αλλά η σκάλα για την οροφή έχει χαλάσει, αν θέλετε κρεμαστήτε από το παράθυρο."
Για λίγα λεπτά υπήρξε ένα μείγμα γέλιων και κάτι ακατάληπτων που γάβγιζε ο δεινόσαυρος.

2. Πιστεύω πως όλοι μας κάποια στιγμή περάσαμε λίγες στιγμές στο περιβόητο Τραμ, που με τόσο καμάρι κρατάει σε υψηλά επίπεδα ο Δήμος Αθηναίων, λες και είναι καμία Ferrari, μη χέσω.
Για όσους δεν είχαν αυτή τη χαρά λοιπόν, μέσα σε κάθε βαγόνι έχει μία οθονούλα όπου σου δείχνει το δρομολόγιο, σου λέει σε ποια στάση βρίσκεσαι, προς τα που κινήτε το Τραμ κλπ. Όλα μια χαρά, και πολύ ωραίο σύστημα(wait for it...).
Αλλά(told you). Όλα αυτά καλά μέχρι την στιγμή που θα κρασάρουν τα Windows. Ναι, ναι, σε Windows τρέχει το υπερσύγχρονο μεταφορικό διαμάντι του Δήμου μας. Και όχι ότι κι ότι Windows. Σε Windows 98 παρακαλώ!!!! Ναι, ναι, Windows 98! Φυσικά όταν είδα και το error message στην οθονούλα ήταν που δεν κρατήθηκα και γελούσα μέσα στο Τραμ σαν κάποιος παρανοϊκός δολοφόνος από b-movie.

3. Και τα προγραμματιστικά fail δεν τελειώνουν εδώ φυσικά(τί έτσι θα σας άφηνα;).
Προαστιακός Κατεύθυνση πρός Άνω Λιόσια όπου αλλάζεις γραμμή για να πας προς Κιάτο ή Αεροδρόμιο.
"Ντιν-ντον. Επόμενη Στάση Άνω Λιόσια. Τερματικός Σταθμός. Παρακαλώ αποβιβαστήτε από τον συρμό."
Όπως είναι λογικό, κατεβαίνουνε οι περισσότεροι Και ρωτάω 1-2 περαστικούς:
"Συγνώμη, για την γραμμή προς Κιάτο, εδώ θα περιμένω;"
"Η γραμμή αλλάζει στα Άνω Λιόσια."
Oh crap.
"Και εδώ τί είναι;;;"
"Άγιοι Ανάργυροι."
Πραγματικά, στο μυαλό μου ήρθε η σκηνή από τον ΘΒ-000 όπου ο Βέγγος μαθαίνει πως είναι(πίσω) στην Αθήνα και αρπάζει τον τύπο από γιακά φωνάζοντας"ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ!?!?!?!?!"
Και φυσικά μετά λιποθυμά.
Οκ, ψυχραιμία, ο Αντίχρεεεεεε... ο άνθρωπος δεν μου φταίει σε κάτι. Ας ρωτήσουμε κάποιον στα εισιτήρια. Ναι καλά. Ο σταθμός ήταν πιο έρημος κι από γουέστερν πριν τις 12. Μόνο η αχυρόμπαλα έλειπε, ειλικρινά! Και άντε, να γίνει στο Τραμ, στο Μετρό, κάπου αλλού πάει στο διάολο, μετά από 10-15 λεπτά θα περάσει το επόμενο. Αλλά είναι ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ!!! Το επόμενο είναι 1 ώρα μετά! Και άντε, να πώ πως πήγαινα παραλία πάει κι έρχεται. Αλλά πήγαινα σε δουλειά!!! Λεωφορεία; Μπαααα. Να πάρω ταξί δεν παίζει με τίποτα δεν υπάρχει χρήμα. Τώρα; Περιμένουμε... Και φυσικά τηλέφωνο στην δουλειά για να ενημερώσουμε και να ελπίζουμε πως δεν θα φάμε άκυρο.

4. Πάμε στην μεγάλη μου αγάπη. Στην κίτρινη φυλή. Στα ζώα της ασφάλτου. Στους...*drum roll* ΤΑΡΙΦΕΣ!!! Αν και γενικότερα δεν είμαι ρατσιστής πρός φύλα, έθνη κλπ, ενάντια στους ταξιτζήδες τρέφω μία μεγάλη αντιπάθεια. Πολύ οι λόγοι, αλλά στην πορεία ανακαλύπτω πως δεν είναι όλοι τους τόσο ζώα. Φυσικά αυτοί που οντως είναι ζώα με δίπλωμα, φροντίζουν ώστε να κρατάνε τον πήχη ψηλά! Τρομάρα τους.
Μιλάμε για τον κλασσικό ταρίφα με το κίτρινο πουκάμισο(λευκό το αγόρασε), την χρυσή αλυσίδα μπλεγμένη με το δασύτριχο στήθος του, το τσιγάρο να ανάβει πρίν σβήσει το προηγούμενο, και φυσικά έχει την σωστή άποψη για πολιτικούς και μπάλα. Α! Και στο ραδιόφωνο παίζει ότι πιο σκυλέ κυκλοφορεί στην πιάτσα. Πάει με το πάσο του. Βρίζει όποιον τύχει να τον κόψει στο φανάρι ή να να αλλάξει λωρίδα χωρίς να τον ρωτήσει, ασχέτως αν αυτός τα έκανε πρίν 2 λεπτά. Αυτός ξέρει... Κάνει κύκλους, θεωρώντας πως δεν γνωρίζω την διαδρομή, και όταν το ταξίμετρο γράψει 4,70 κρατάει 5. Έτσι, για τον κόπο του...
Ναι, εγώ είμαι κομπλεξικός, δεν είναι αυτοί ηλίθιοι...

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως μαζεύω λεφτά για να πάρω μηχανούλα ξανά. Ούτε καν αυτοκίνητο, ΜΗΧΑΝΗ! Και θα παίζει μόνιμα ο Κουρσάρος του Βασίλη, έτσι για τσαμπουκά ρε!!!

Ύμνος στον Μεγάλο Κάγκουρα!

Χμ, είχα καιρό να γράψω κάτι... Πρέπει να πάρω πάλι φόρα μου φαίνεται. Και τί καλύτερο να ξεκινήσουμε από ένα αγαπημένο δούλεμα προς κάθε δυνατή κατεύθυνση!!!

Ύμνος στον Μεγάλο Κάγκουρα λοιπόν.

Όλοι μας τους έχουμε γνωρίσει, τουλάχιστον μία φορά στην ζωή μας. Αλλά για να δούμε κάποια κλασσικά παραδείγματα!

Κάγκουρας 1: Ο Σφήχτης. Φυσικά έχουμε τον γνωστό σε όλους μας σφίχτη. Ναι, τον τύπο όπου ο λαιμός του έχει φύγει διακοπές, και που μονίμως ουρλιάζει σαν τον Hulk που του τραβάνε τα αχαμνά όταν σηκώνει την μπάρα, ασχέτως βάρους! Μάλιστα την πρώτη φορά που το ζεις αυτό αρχίζεις και ρωτάς τον/την γυμναστή/στρια "Τι έγινε ρε παιδιά, ποιος χτύπησε;" μέχρι που βλέπεις το βλέμμα απελπισίας στο πρόσωπο τους... Η μοναδική κουβέντα που ακούς είναι για πρωτεΐνες και για το πόσο γαμάτος είναι. Οι κινήσεις τους μάλιστα είναι ειδικά μελετημένες ώστε να σφίγγονται όσο περισσότεροι μύες γίνεται!

Κάγκουρας 2: Γυαλάκιας. Όχι ο αγαπημένος μας Nerd, ο Καγκουρογυαλάκιας(δική μου έμπνευση) είναι ο τύπος που δεν βγάζει τα γυαλιά ηλίου. Ποτέ.
Μέρα, νύχτα, στο σπίτι, στην καφετέρια, στο γυμναστήριο, μέσα στο club, μέσα στην τουαλέτα ενώ σφίγγεται, όταν κάνει μπάνιο, όταν πηδάει(φυσικά!) ίσως ακόμη και όταν κοιμάται, δεν ξέρω και φοβάμαι να υποθέσω... Κάτι σαν φιγούρες για μπρελόκ του Terminator ένα πράγμα. Βιδωμένα τα έχουν; Έπεσε Logo στιγμής και ντρέπονται να το πούνε; Άγνωστες αι βουλαί του Κάγκουρα...

Κάγκουρας 3: Ο Παπάκιας. Ναί... Αυτός που οδηγεί το απαρχαιωμένο GLXάκι και νομίζει πως οδηγεί την Hayabusa. Εκτός βέβαια από τις απίστευτες συζητήσεις με την παρέα για τις κόντρες που πήγε και είδε στην παραλιακή(σιγά μην έπαιρνε και μέρος) μεγαλύτερη πλάκα έχει ο τρόπος που οδηγούν! Ξέρετε, αυτή η στάση που θυμίζει εγκεφαλικό ενώ κατουριέσαι ένα πράγμα! Μάλιστα οι λίγοι που μπορεί να έχουν κράνος μαζί τους(σοκ) την έχουν δει "Μπίλυ δε Κίνγκ οφ δε Ρόουντ να πούμε", γιατί φοράνε το κράνος σαν στέμμα, ίσα-ίσα που καλύπτει την φράντζα δεν πέφτει πιο κάτω! Θα πρέπει να έχουν βάλει την ίδια κόλλα με του Γυαλάκια...

Κάγκουρας 4: Ο πασαρέλας. Ο τύπος που 5 μέτρα πριν περάσει από την "πασαρέλα"(το πέρασμα που έχει 5-6 καφετέριες στην σειρά) φουσκώνει στήθος, κατεβάζει γυαλί και παίρνει υφάκι μπήχτη μπάς και ψαρώσει καμιά μικρούλα(ξέρετε, αυτό το στιλ που είναι λες και έχουν καεί οι μασχάλες του και σηκώνει τα χέρια για να πάρουν αέρα)... Η αγαπημένη μου ατάκα σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν πάντα να φωνάζω:
"Ανάσα! Πάρε ΑΝΑΣΑ!!!" Για κάποιο παράξενο λόγο πάντοτε επιτάχυναν το βήμα τους, γιατί άραγε;...

Κάγκουρας 5: Ο Κάγκουρας! Ο μέγας! Η επιτομή του Κάγκουρα λέμε! Αναφέρομαι στο παλικάρι που παρκάρει την Porsche έξω από το TOP Club της παραλιακής και βγαίνει έξω(φυσικά με μαύρο γυαλί) φορώντας το μάρκα μπλουζάκι, τη μάρκα βερμούδα(!) και σαγιονάρα με διχάλα(φυσικά μάρκα!)... Πραγματικά δεν ξέρω τι να σχολιάσω πάνω σε αυτό. Ειλικρινά, δεν έχω λόγια!

Κάγκουρας 6: Ο Κουφός(αφού μου το θύμισε ο Kak). Αναφέρομαι στον τύπο ο οποίος έχει ξοδέψει 3.000 ευρώ για το αυτοκίνητο και 5.000 για το ηχοσύστημα που έχει μέσα! Και φυσικά για να το αποσβέσει και να πει πως έβγαλε τα λεφτά του φροντίζει να παίζει οτιδήποτε έχει τέρμα μπάσα, στη διαπασών. Είναι η στιγμή που ακούς το μπάσο να βαράει και μετά από 10-15 λεπτά βλέπεις το κουβαδάκι να περνάει... Σαν τις καταιγίδες ένα πράμα! Τώρα που το σκέφτομαι είναι η αναβάθμιση του Παπάκια Κάγκουρα. όταν πούλησε το παπί και πήρε αυτοκίνητο...

Κάγκουρας 7: Ο (wannabe)Μπήχτης. Αν και είναι ένας συνδυασμός κάποιων των από πάνω και εύκολα θα τον μπερδέψετε με ΤΟΝ Κάγκουρα, το συμβούλιο αποφάσισε πως του αξίζει μία ξεχωριστή κατηγορία. Ο Μπήχτης(λέμε τώρα) είναι ο τύπος ο οποίος θα κάνει ότι μπορεί για να το παίξει έξυπνος, μάγκας, μπήχτης, λεφτάς, και φυσικά όλα αυτά στην ίδια συζήτηση! Ο τύπος που σκάει με το μαιμού iPhone(που αντί για μηλαράκι έχει λεμονάκι), με το μπρελόκ της Porsche(αλλά ΧΩΡΙΣ την Porsche), και που φυσικά όλες οι πρώην τον κυνηγάνε αλλά αυτός δεν καταδέχεται καμία...

Αυτά είναι κάποια κλασσικά παραδείγματα, παρακαλώ αν έχετε να προσθέσετε κάτι περιμένω τις εμπειρίες σας!

Υ.Γ.: Θα κάνω μία προσπάθεια για εβδομαδιαία πόστ από εδώ και πέρα. Αν το καταφέρω μπράβο μου. Αν όχι; Και πάλι μπράβο μου, δεν κατάλαβα!!!!

Technologicaly Stupid

Τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία, με βασικότερο κομμάτι αυτό των υπολογιστών, ήταν μέρος της δουλειάς μου και της ζωής μου κατ'επέκταση. Δυστυχώς, μέρος της δουλειάς μου ήταν και άτομα τα οποία δεν είχαν την παραμικρή ιδέα περί τεχνολογίας...

Και ξεκινάμε με τον κλασσικό "Must Have". Είναι ο τύπος ο οποίος θα πάει και θα αγοράσει ότι καλύτερο και πιο εξελιγμένο υπάρχει σε κινητό/υπολογιστή/δονητή, θα κάνει τον μάγκα σε όλους τους γνωστούς και φίλους, και τελικά το μόνο που θα κάνει με αυτό θα είναι να στέλνει μηνυματάκια/να μπαίνει facebook/να κάνει μασάζ στις πατούσες του... Φυσικά δεν γνωρίζει τί κάνουν όλα τα υπόλοιπα εικονίδια, πέραν από αυτά που του είπε ο πωλητής όταν το αγόραζε... Τώρα θα με ρωτήσετε, γιατί το πήρε τότε; Μα, φυσικά, γιατί πρέπει να το έχει!!! Και γιατί έχει και το χρήμα.

Μετά έχουμε τον κλασσικό "Εγώ ξέρω, όχι εσύ". Σε αυτή τη περίπτωση ακούμε συνεχώς ατάκες του στυλ "Εγώ ξέρω.","Έτσι γίνετε!", "Μου το είπε ο ξάδερφος μου που είναι χάκερ!", σε οποιονδήποτε συνδυασμό μεταξύ τους. Παράδειγμα:

Πελάτης:"Θα ήθελα να ενεργοποιήσω το iPhone μέσω των iTunes."
Εγώ:"Φυσικά, μισό λεπτό να τα κατεβάσουμε(και ξεκινάω να κάνω όλη την διαδικασία)"
Πελάτης:"Ξέρω πως να το κάνω, απλά χρειάζομαι το email σας για να τα ξανακατεβάσω."
Εγώ: ??o_0?? "Τί εννοείτε πως θέλετε το email μου; Μπορείτε να το κατεβάσετε και με το δικό σας."
Πελάτης:"Όχι δεν μπορώ, με κάθε email μπορώ να το κατεβάσω μόνο μία φορά και μόνο για έναν υπολογιστή."
Εγώ: (?????) "Είμαι σίγουρος πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο--"(καθώς το έχω κάνει άπειρες φορές σε διαφορετικά PC με το ίδιο email)
Πελάτης: "Εγώ ξέρω, δεν ξέρεις εσύ.(άργησε αλλά το είπε)Έτσι γίνεται."
Εγώ: "Όπως νομίζετε."
Με τα πολλά το κατεβάζουμε. Το κάνει εγκατάσταση(καθώς ήξερε) και ενεργοποιεί το iPhone.
Πελάτης:"Τώρα όμως θα πρέπει να σβήσετε τα αρχεία από τον σκληρό για να μην μου τα κλέψουν."
Εγώ:"Μην ανησυχείτε, το κάνει αυτόματα ο υπολογιστής όταν κάνει restart.(Ζήτω το Deppfreeze!!!!)"
Πελάτης:"Όχι!Θα μείνουν όλα μέσα στον υπολογιστή και θα μπορεί να τα πάρει ο οποιοσδήποτε και να μου χακάρει το κινητό!"(strike 2!)
Εγώ:"Πιστέψτε με, ακριβώς για τους ίδιους λόγους, το σύστημα επαναφέρετε στην αρχική του κατάσταση κάθε φορά που κάνει restart."
Πελάτης: "Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω(προφανώς μιλούσε κάποια χαμένη διάλεκτο από την αυτοκρατορία των Μάγιας...), όλα τα αρχεία μένουν μέσα στον υπολογιστή και θα μπορεί να τα δει ο καθένας, θα πρέπει να κάνεις πλήρη απεγκατάσταση από το BIOS!"
Αν και είμαι ακόμη νέος για εγκεφαλικό, ένιωσα την φλέβα να πάει να σκάσει...
Εγώ(Με όση ψυχραιμία είχα διαθέσιμη):"Κύριε μου, 1ον:δεν μπορώ να επέμβω στους υπολογιστές με τέτοιο τρόπο(μιλάμε για internet cafe υπενθυμίζω)αλλά και πάλι δεν χρειάζεται!"
Πελάτης:"Καλά, θα σου δείξω εγώ πως γίνετε να το ξέρεις και για τους υπόλοιπους πελάτες!"
Φυσικά μετά από αρκετά λεπτά, και αφού έχει ψάξει τα πάντα(ναι, καλά)αρχίζει και αναρωτιέται που είναι ο C: και οι ρυθμίσεις. Τα οποία φυσικά είναι κλειδωμένα, ακριβώς για να μην πειράζει ο καθένας ότι του καπνίσει!
Πελάτης: "Μα καλά! Που είναι τα program files;;;;"
Εγώ:"Μισό λεπτό." Το ξεκλειδώνω, του δείχνω τα αρχεία των iTunes, σβήνω ολόκληρο τον φάκελο και του λέω με φυσικότητα: "Αυτό ήταν, τώρα δεν υπάρχει τίποτα."
Πελάτης:"Όχι, όταν ανοίξει ξανά ο υπολογιστής θα είναι μέσα, κάτσε να στο δείξω!"
Κάνω restart τον υπολογιστή και φυσικά, δεν βρίσκει τίποτα και κανένα αρχείο μέσα που να έχει την παραμικρή σχέση με iTunes."
Εγώ:"Είδατε, δεν χρειαζόταν να ανησυχείτε για κάτι."
Πελάτης:"Μα επιτρέπετε να σου δείχνω εγώ πως θα κάνεις σωστά την δουλειά σου;;;;"
Must...contain...rage....

Ας ηρεμήσουμε και ας πάμε παρακάτω. Περίπτωσάρα Νο3: "Θεωρίες Συνωμοσίας".
Όλοι εσένα παρακολουθούν, βλέπουν τα δικά σου email, ξέρουν τι γράφεις στο Facebook και ποια γκόμενα σου μιλάει στο chat! Φυσικά!
Αν κατεβάσεις ένα παράνομο τραγούδι; Μέσα στην εβδομάδα θα σκάσει η ασφάλεια, η ΣΔΟΕ και η εθνοφυλακή και θα σε ψάχνουν λες και είσαι εξωγήινος που το έσκασε από την Area 51! Εννοείτε!
Η μεγαλύτερη πλάκα είναι όταν αυτά τα ακούς από άτομα που θεωρούνται(θεωρητικά) σπουδασμένοι και πανεπιστημιακοί.. Ή ακόμη καλύτερα, από στρατιωτικούς και αστυνομικούς! Και μετά είναι να απορεί κανείς...

Περιπτωσάρα Νο4(φυσικά και είναι τα μεγαλύτερα νούμερα....): "Ανεπίδεκτος μαθήσεως"
Μιλάμε για το άτομο το οποίο όσες φορές κι αν του δείξεις κάτι(έτσι κάνετε login στο Facebook) κάθε, μα ΚΑΘΕ φορά θα σε φωνάζει για να το κάνεις εσύ. Το καλύτερο της υπόθεσης είναι όταν παραπονιούνται για "τεχνικά θέματα", όπως ο "αργός υπολογιστής" και "η σύνδεση που σέρνεται"! Ρε φιλαράκι, όταν έχεις ανοίξει ταυτόχρονα, 5 φορές τον Internet Explorer(όπαγε οπίσω μου) και έχεις 10+chat ανοιχτά, φωτογραφίες, status KAI θέλεις να δείς και τσόντα στο YouJizz, έ κάπου θα κολλήσει το μηχάνημα ρε φιλαράκι! Το ότι ο δίπλα σου παίζει WoW στο FULL δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι;;;;

Μία ακόμη περίπτωση(νομίζω είμαστε στο 5, σωστά;) είναι με τους καθημερινούς άσχετους. Όπως παράδειγμα ο τύπος που έχει στο κινητό το Hands Free(Ελέυθερα Χέρια κατά το ελληνικότερον) ο οποίος όμως, αντί να αφήσει το κινητό στην τσάντα/τσέπη/ταμπλό αυτοκινήτου, το κρατάει στο ένα χέρι, με το άλλο έχει πιάσει το μικρόφωνο και ουρλιάζει σε αυτό. Φιλαράκι, εδώ που κάθεσε πιάνει σήμα μόνο η μαλακία που σε δέρνει, τράβα παρακάτω!

Ζούμε στο έτος 2011, και πλησιάζουμε στο 2012! Ε, πρίν καταστραφεί ο κόσμος φροντίστε να μάθετε κάτι χρήσιμο! Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον γι'αυτό θα καταστραφεί ο κόσμος σε ένα χρόνο(και κάτι ψιλά) από τώρα! Κάποιος ηλίθιος θα μπερδέψει τους κωδικούς των πυρηνικών πυραύλων της Αμέρικα(ΟΥΣΤ!) με τον νέο διαγωνισμό της Πάττυ! Ασταδιάλα! Ζώα! Ε ζώα!

Ή όπως λέει και ο Mikeius ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ!

Ντεν εκω τιλεορασι καρντια μου.

"Μα καλά, δεν το είδες στην τηλεόραση;"
"Στο Ταδε κανάλι έχει αυτή την ταινία."
"Το δείχνει στην τηλεόραση απόψε."

Όλες οι παραπάνω κουβέντες που απευθύνονται προς εμένα έχουν την απάντηση που έβαλα ως τίτλο.
Και φυσικά ακολουθούν άλλες ερωτήσεις μετά:"Χάλασε;", "Τί έπαθε;", "Μα, γιατί;"
Τίποτα από τα παραπάνω. Πολύ απλά δεν βρίσκω πως υπάρχει κάτι σημαντικό να δώ.
Σειρές; Οι περισσότερες σειρές πλέον είναι βραζιλιάνικες/αργεντίνικες/μεξικάνικες μεταγλωτισμένες σαπουνόπερες(μακρία από εμάς), και οι λίγες καλές σειρές που μπορεί να υπάρχουν, καταλήγουν κουραστικές από το πρόγραμμα των καναλιών. Είτε θα τις δείχνουν άκυρες ώρες(πολύ νωρίς ή πολύ αργά), είτε θα δείχνουν διαφημίσεις κάθε 10-15 λεπτά ή θα αλλάζουν κάθε τόσο κανάλια/ώρες/σεζόν με αποτέλεσμα έτσι και χάσεις ένα επεισόδιο να χάνεις και τον μπούσουλα...
Το τελευταίο το είχαμε ζήσει τόσο με τα X-files όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα, με το Lost, και με πολλές ακόμη σειρές ανά τα χρόνια.
Ταινίες; Λίγο πολύ τα ίδια με τις σειρές σε θέμα προγράμματος. Άπειρες διακοπές για διαφημίσεις, με το κλασσικότερο διάλλειμα 5 λεπτά πρίν τελειώσει η ταινία να δείχνουν 15 ΛΕΠΤΑ διαφημίσεις!!!! Όχι, να μου λείπει, προτιμώ να την νοικιάσω και να την δώ όποτε θέλω, με την παρέα μου, και φυσικά, χωρίς διακοπές!
Όσοι δεν θυμάστε την ΕΠΙΚΗ ατάκα από την διαφήμιση με τον NESCAFE, την Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας.

We wish you a Merry X-mas - 2010 edition

Αυτές τις εορταστικές ημέρες αναπολώ τα χρόνια που οργανώναμε ομάδα 3-4 ατόμων, με τρίγωνα, φυσαρμόνικα, αρμόνιο(από εκείνα τα μικρότερα που τα στήριζες στον λαιμό και έπαιζες) μαθαίναμε τους στίχους, όχι διόρθωση, ΌΛΟΥΣ του στίχους και βγαίναμε έξω να πούμε τα Κάλαντα. Όπα, άλλη μία διόρθωση, τα ΣΩΣΤΆ κάλαντα!!! Αααχχ, ωραίες εποχές... (ξυπνάει και βλέπει το ημερολόγιο που γράφει 2010 και όχι 1994)

Πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα, βέβαια. Πριν αρχίσω να ξεκαθαρίσω κάτι. Το "πνεύμα των εορτών" δεν είναι και πολύ ζωντανό σε εμένα. Θα έλεγα πως το κρατάω διασωληνωμένος και με αναπνευστήρα καλύτερα. Αλλά παρ' όλα αυτά δεν έχω φτάσει σε τραγικό σημείο, μου αρέσουν οι γιορτές όταν γίνονται σωστά και με κάποιο σεβασμό σε κάποια έθιμα. Αλλά για να δούμε λίγο τα "νέα" έθιμα...

Πέρασαν πολλοί και διάφοροι για να πούνε τα κάλαντα, αρχίζοντας από τις 22/12. Ναι, 3 μέρες πριν τα Χριστούγεννα..

Ξεκινάμε με τους κλασσικούς πλανόδιους οι οποίοι μπαίνουν σε έναν χώρο/μαγαζί, αρχίσουν και βαράνε τα τα τύμπανα, ντέφια, τρομπέτες(ναι, με τον ήχο που έβγαζε μάλλον την βαρούσε, δεν την φυσούσε...), ΌΣΟ πιο δυνατά μπορούν, σε έναν ρυθμό ο οποίος θύμιζε τα Κάλαντα τόσο όσο θυμίζει το The Wall των Pink Floyd το τελευταίο σουξέ της Βίσση(δεν ξέρω ποιο είναι και ευχαριστώ τους θεούς για αυτό). Φυσικά υπάρχει και ο "αρχηγός" της "μπάντας που παίζει τα πάντα"* ο οποίος γυρνάει με ένα καπέλο/χαλασμένο ντέφι/χαρτόνι, λέει ένα χρόνια πολλά σε όλους και περιμένει τον οβολό μας...
*μπάντα που παίζει τα πάντα=εκτός από αναφορά στο Comfouzio(εκπομπή της ΕΤ-3 με Κανάκη, Παραρά, Καλυβάτση) είναι οι κλασικοί πλανόδιοι οι οποίοι όπου κι αν τους πετύχεις, σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, θα παίζουν το ίδιο δυνατά, με τον ίδιο ρυθμό...

Και συνεχίζουμε, στις 23 και 24 του μηνός. Πιτσιρίκια γυρνάνε από μαγαζί σε πολυκατοικία σε μαγαζί, ρωτάνε "να τα πούμε;" και αν ακούσουν καταφατική απάντηση ξεκινάνε. Παλεύσιμο, δεν λέω. Αν πάλι τα έχεις ακούσει 35 φορές, κάπου λες κι εσύ "Μας τα είπαν". Εκεί είναι που είτε θα σου βγάλουν γλώσσα και θα αρχίσουν να τρέχουν ή θα κλείσουν την πόρτα και θα αρχίσουν να βρίζουν.
Άντε και λες να τα πούνε, ετοιμάζεις μερικά ψιλά και περιμένεις να ακούσεις τα κάλαντα των Χριστουγέννων
"Τρίγωνα κάλαντα, μες στη γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η πρωτοχρονιά ΧΕΙ!!! Τρίγωνα κάλαντα, σκόρπισαν παντού, κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού ΧΕΙ!!!"
Ο_ο
Κοιτάς τα παιδιά, κοιτάς τριγύρω σου, δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις ακριβώς αλλά σίγουρα πρέπει να κάνεις, να πεις κάτι, ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ!!! Τελικά κάνεις την καρδιά σου πέτρα, τους δίνεις τα λίγα ψιλά που κρατάς, τους λες χρόνια πολλά και απλά τους υπενθυμίζεις πως "παιδιά, αυτά δεν είναι τα κανονικά Κάλαντα"...
"Και στο είπα ρε μαλάκα, τα άλλα έπρεπε να λέμε. Δεν πειράζει, τα βγάλαμε αυτά που θέλαμε."

Πολλά παρόμοια σκηνικά, τα περισσότερα τα απέφυγα με ένα χαμόγελο και ένα ευγενικό "Μας τα είπαν", με τις ανάλογες αντιδράσεις όπως έγραψα παραπάνω.
Βέβαια, επειδή εμείς είμαστε πίσω, δεν ξέραμε πως το να ρωτάς πλέον είναι κακή συνήθεια, κατάλοιπο από τους αρχαίους χρόνους, όταν ο Άνθρωπος, πρωτόγονος ακόμη τότε, έφτιαχνε όπλα από ξύλο και πέτρα και κυνηγούσε μαμούθ...
Υπήρξαν λοιπόν και οι εξής Καλαντοπαίχτες(Χα! Βρήκα όνομα!), μία ομάδα από 3 πιτσιρίκια, όχι μεγαλύτερα από 11-12 χρονών τα οποία ανοίγουν την πόρτα, μπαίνουν μέσα, και πριν προλάβει να κλείσει η πόρτα και να αντιδράσω(i curse thee d20!!!!) ξεκινάνε και τραγουδούν, χωρίς ούτε καν τρίγωνα ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο, το Τρίγωνα-Κάλαντα... Μάλιστα έκαναν και τακτική ανάπτυξη ομάδας, καλύπτοντας έτσι όλο το μαγαζί με τις μικρές, γλυκές, φάλτσες τους αγριοφωνάρες Αφού λοιπόν τελείωσε η συναυλία των Motorhead(η οποία κράτησε ένα ΟΛΌΚΛΗΡΟ στοίχο, ούτε καν στον 2ο δεν φτάσαμε...) άρχισαν να πηγαίνουν σε κάθε πελάτη, να απλώνουν το ένα χέρι, να τον σκουντάν με το άλλο λέγοντας "χρόνια πολλά" και να σε κοιτάνε με ένα βλέμμα του στιλ "ξέρω που μένεις γι' αυτό πρόσεξε τι θα δώσεις...".
Η δική μου απάντηση ήταν η εξής:
"Πρώτον, αυτά δεν είναι τα κανονικά κάλαντα. Δεύτερον, δεν ρωτήσατε αν θέλετε να μας τα πείτε"
"Και τρίτον;"
"Δεν είπα ποτέ πως υπάρχει τρίτον, καλημέρα." και τους δείχνω την πόρτα.

Φυσικά πλέον είχα φτάσει στα όριο μου και δεν τα ξανά είπε κανένας άλλος. Κάτι μου λέει πως αν αντιγράψω το παρών post και απλά αλλάξω το "Χριστούγεννα" με "Πρωτοχρονιά" θα είναι ακριβώς το ίδιο. Περαστικά μας...


Υ.Γ.: ΄Άλλη μία ωραία ανάμνηση που θυμήθηκα γράφοντας το παραπάνω post ήταν όταν ήμουν σπίτι μου τέτοιες μέρες και υποδεχόμουν τα πιτσιρίκια με τους εξής τρόπους:
Μέθοδος 1: "Να τα πούμε;" "Είμαι βουδιστής." ΓΚΝΤΟΥΠ
Μέθοδος 2: "Να τα πού--"(κάπου εκεί προσέχουν το σπαθί του 1+ μέτρου που έχω στηρίξει στον ώμο μου..." "Τι θέλατε παιδιά;" "Τίποτα, τίποτα..." ΓΚΝΤΟΥΠ
Σε δημόσιους χώρους δυστυχώς δεν πιάνουν, υπάρχουν πολλοί μάρτυρες...

Της νύχτας τα καμώματα...

...Τα βλέπει η μέρα και γελά, λέει ο λαός. Σίγουρα υπάρχει λόγος. Μάλλον λόγοι, πληθυντικός... Αλλά ας περάσουμε στην ιστορία μας σιγά σιγά.

Πρίν από λίγες μέρες, τα έφερε έτσι η ζωή όπου βρέθηκα με μία παλιοσειρά από τις ηρωικές εποχές ώς εκπαιδευόμενοι σμηνίτες. Ναι, Αεροπορία υπηρέτησα.
Αυτό το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να θυμηθώ πολλά και διάφορα σκηνικά από εκείνους τους ιστορικούς 18 μήνες. Ένα από αυτά, συνέβη ενώ ήμουν ακόμη ψαράκι στην εκπαίδευση, μάλιστα στην πρώτη μου άδεια, έτσι έχει μείνει καλά χαραγμένο στην μνήμη μου.


Τελευταίες μέρες αγγαρίας πρίν την μαγική πρώτη άδεια... Συγκεκριμένα ήμουν στις καθαριότητες στο Διοικητήριο και φυσικά κάναμε χαβαλέ στο γραφείο του Διοικητή. Ευτυχώς δεν είχαμε κανένα απρόοπτο... Φυσικά το μόνο που λέγαμε ήταν για τις άδειας! Είμαστε, λοιπόν, σχεδόν 1 μήνα στην βασική εκπαίδευση, μέχρι που έρχεται η ρημαδιασμένη μέρα, για την ρημαδιασμένη ορκομωσία και την ρημαδιασμένη πρώτη μας άδεια. Να πάμε λίγο σπίτια μας ρε αδερφέ!

Κάθε βράδυ της άδειας το περνάγαμε πίνοντας και χορεύοντας. Με την τότε παρέα είχαμε βρεί ένα μαγαζί στον Ν.Κόσμο, στο οποίο μάλιστα μας είχαν μάθει και κάθε βράδυ γινόταν χαμός!
Φυσικά σαν νέο παιδί, και μάλιστα φανταράκι, το μάτι μου έπαιζε συνεχώς, ειδικά όταν υπήρχαν γυναικοπαρέες κοντά, όπως εκείνο το βράδυ.
Τελευταία βραδιά στην Αθήνα. Όλη η παρέα μαζεμένη. Τα ποτά να ρέουν άφθονα. Και οι χοροί καλά κρατούν. Και όλο να πέφτουν ατάκες με την διπλανή γυναικοπαρέα. Χοροί. Σφηνάκια κερασμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή με την μία κοπέλα έχουμε πιάσει κουβέντα για καλά. Άννα το όνομα της.
Πιάνουμε μία γενική κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Αρκετοί φαντάροι πολλές φορές δεν λένε πως είναι φαντάροι, θεωρώντας πως οι κοπέλες ξενερώνουν. Ποτέ δεν το πίστεψα, ποτέ δεν το έκρυψα.
Άννα: Γιορτάζετε κάτι; Βλέπω πολλά κεράσματα.
Εγώ: Ναι, είμαι με άδεια ορκομωσίας και την Δευτέρα μπαίνω μέσα.
Άννα: Α, ναι; Πού θα πάς;
Εγώ: Τρίπολη.
Άννα: Αεροπορία;
Μου φάνηκε περίεργο που ανέφερε απευθείας Αεροπορία, και καθόλου Πεζικό, καθώς υπάρχουν μονάδες εκπείδευσης και από τα 2 Σώματα στην Τρίπολη. Ώς περίεργος από κούνια αποφάσισα να ρωτήσω.
Εγώ: Ναί.(παύση) Πώς και σκέφτηκες απευθείας την Αεροπορία;
Άννα: Δεν ξέρω, έτσι.
Δεν το έχαψα. Άρχισα να αναλύω πιθανότητες.
Εγώ: Έχεις κάποιον γνωστό μέσα;
Άννα: Ε, περίπου...
Εγώ: Σμηνίτης; Μπορεί και να τον ξέρω.(σιγά μην τον ήξερα, κουβέντα ήθελα να κάνω)
Άννα: Ε, όχι, άσ'το μωρέ.(έπρεπε να την ακούσω...)
Εγώ: Έλα μωρέ, λέγε τώρα. Τί, είναι βαθμοφόρος, κανάς Σμηνίας;
Άννα: Ε, περίπου...
Έγω: Βρέ έλα, τί ντρέπεσαι, πές μου. Σου λέω, ξέρω πολύ κόσμο μέσα, μπορεί να γνωριζόμαστε(παραμύθι!!!)
Άννα: Άσ'το μωρέ τώρα...
Έγώ: Έλα τί είναι; Σμηνίας;
Η Άννα γνέφει αρνητικά.
Εγώ: Τί, ποιό μεγάλος;
Άννα: Αρκετά.
Εγώ: Πόσο ποιό μεγάλος;
Άννα: Πολύ.
Έγω: Τί πολύ, λέγε!
Άννα: Πολύ... 'Ασ'το καλύτερα...
Έγω: Έλα μωρέ, ποιό μεγάλος και ποιό μεγάλος, σιγά μην είναι και ο Διοικητής!...
Η Άννα με κοιτάει. ΔΕΝ γνέφει αρνητικά.
Και εκείνη τη στιγμή θυμάμαι.
Πρίν μία εβδομάδα.
Στο γραφείο του Διοικητή.
Την φωτογραφία με την γυναίκα και τα 2 παιδιά... Ήταν αυτή...

Μένω σαν βλάκας να κρατάω την μπύρα μου. Μετά από 1 λεπτό(το οποίο φάνηκε σαν ώρα) ξεκολλάω και γυρνάω στο τραπέζι μας σαν να είδα φάντασμα. Όταν με ρώτησαν τί έπαθα και είμαι έτσι η απάντηση μου ήταν απλή.
"Μόλις τα έριξα στην κόρη του Διοικητή μου..."
Αυτό όπως καταλάβατε ήταν το δούλεμα που άκουγα για τουλάχιστον 1 μήνα...

Μετά από λίγο βρήκα το κουράγιο και πήγα και της ξαναμίλησα, αλλά το φλέρτ είχε πάει περίπατο όταν η Άννα απέκτησε επίθετο...

Από φαντάρους, ενώ υπηρετούσα, το είχα πεί μόνο σε ένα άτομο και το οποίο εμπιστευόμουν, από τον φόβο και μόνο μην τυχών μαθευτεί παρα έξω, και φυσικά, μην φτάσει στα αυτιά του Διοικητή...

Έτσι την επόμενη φορά που θα πείτε "Μα πόσο μικρός είναι ο κόσμος" να θυμάστε πως δεν είστε οι μόνοι που το πιστεύετε...

EDIT: Ενώ βρισκόμουν στην Ρόδο, είχαν έρθει καινούργιοι, 1 σειρά (2 μήνες) μετά από εμάς. Ρωτόντας τους πως είναι τα πράγματα στην εκπαίδευση, μας είπαν πως ο διοικητής τους είχε γαμήσει.
-"Πώς έτσι, εμείς ήμασταν ακρετά χαλαρά."
-"Μάθαμε πως κάποιος σμηνίτης την είχε πέσει στην κόρη του, και τα είχε πάρει."
Ναι, έψαχνα τρύπα να κρυφτώ...

Το έπος ενός (Ν)Άσου - Μέρος 3ο(Και φαρμακερό)

Ναι. Ήρθε η ώρα. Η ώρα που όλοι περιμένατε.
Σε όσους είναι καινούργιοι(καλημέρα Γιώργο) θα πρότεινα να πάνε λίγο πιο κάτω και να διαβάσουν το 1ο και το 2ο μέρος. Τα διαβάσατε κιόλλας; Άντε πάμε να τελειώνουμε.

Μέχρι τώρα έχετε πάρει μία ιδέα από τις "χαλαρωτικές" διακοπές μας. Το 3ο μέρος θα είναι γεμάτο αγωνία, δράση, μυστήριο, έναν(παραλίγο)φόνο και φυσικά, υπέροχη, γλυκιά εκδίκηση...

Την επόμενη μέρα είπαμε να τιμήσουμε την πισίνα της Λευκίμης. Άλλωστε μόνοι μας είμασταν, δεν είχαμε κάποιον άλλον να ενοχλούμε, όπως καταλάβατε του δώσαμε να καταλάβει. Πραγματικά, ήταν από τις πιό χαλαρές μέρες της παρέας, κυρίως γιατί την οδήγηση την κάναμε εγώ και οι Κερκυραίοι...
Ομαδικές βόμβες στην πισίνα, βουτιές, κινητά να πετάνε,ένα χάος. Τρελά γέλια. Καθώς ερχόταν και η μέρα να φύγουμε σιγά σιγά, μιλάμε με την υπόλοιπη παρέα και κανονίζουμε την τελευταία μέρα να κοιμηθούμε όλοι στη Λευκίμη και να φύγουμε από το διπλανό λιμάνι.

Την τελευταία μας βραδιά στην Κέρκυρα κανονίζουμε μία μεγάλη έξοδο όλη η παρέα μαζί σε ένα oriental μαγαζί. Η παρέα της Λευκίμης ήρθε με οδηγό τον Παπαγάλο(δεν νομίζω να έφταναν αλλιώς) και καλά νέα! Ο Άσος φορούσε δικά του ρούχα! Καταφέρνουμε και βρίσκουμε να καθίσουμε(μιλάμε για κοντά 15 άτομα παρέα). Καθόμαστε πιάνουμε κουβέντα και φυσικά, ξεκινάμε και περιγράφουμε στους υπόλοιπους, τις τραγελαφικές καταστάσεις που ζήσαμε. Μιλάμε για την οδήγηση, για τις παραλίες, για το μπάνιο... Ναι, εκείνο το μπάνιο...
Ξυλουργός:"Καλά ρε, εδώ πήρε το σφουγγάρι της Καίτης(η κοπέλα που μας φιλοξενούσε)!"
Εγώ:"Ε, οχι! Καλά, και η Καίτη δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;Ποιό ήταν το σφουγγάρι της;"
Ξυλουργός:"Δεν ξέρω, μάλλον δεν το πρόσεξε. Ένα πράσινο." Θυμάμαι το μπάνιο και τί είχε μέσα.
Εγώ:"Κάτσε ρε, το μόνο πράσινο σφουγγάρι εκεί μέσα ήταν το δικό μου."Και εκείνη την στιγμή καταλαβαίνω τί είπα... Ευτηχώς ήρθαν ποτά, ήρθαν ναργιλέδες, ήρθαν και οι χορεύτριες και το γλέντι ξεκίνησε, κι έτσι είπαμε να δώσουμε τόπο στην οργή(η μία κοπέλα ήδη κρατούσε τον Ξυλουργό να μην του ορμίσει...)
Αφού ολοκληρώνετε η βραδιά μαζευόμαστε σιγά σιγά, την επόμενη μέρα έπρεπε να πάμε Λευκίμη.

Την επόμενη μέρα ετοιμάζουμε τα πράγματα, φορτώνουμε το αυτοκίνητο, ο Παπαγάλος έχει επιστρέψει και το σκούτερ και πάμε κάτω.
Φτάνουμε Λευκίμη(45 λεπτά, χωρίς να τρέχουμε), αράζουμε, ρίχνουμε καμιά βουτιά στην πισίνα, χαλαρώνουμε, πάμε καμιά βόλτα, ωραία, χαλαρά πράγματα.
Τελευταία μέρα λοιπόν. Αύριο φεύγουμε. Μαθαίνουμε δρομολόγια πλοίων και κανονίζουμε να φύγουμε με των 14:00, έτσι ώστε να σηκωθούμε με την ησυχία μας, να μαζέψουμε τα πράγματα, μην είμαστε με την ψυχή στο στόμα.
Σηκωνόμαστε πρώτοι το ζευγάρι των παπαγάλων και εγώ. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω το κασέρι και τις(ηρωικές όπως προανέφερα)φέτες σικάλεως.
Εγώ:"Καλά ρε, αφού δεν είχατε τίποτα γιατί δεν κανονίσαμε να αγοράσουμε χθές;"
Παπαγάλος:"Λάθος πόρτα."
Εγώ:"???ο_Ο???"
Παπαγάλος:"Άνοιξε το δίπλα πορτάκι, στα δεξιά."
Ανοίγω και βλέπω όλα τα τρόφιμα στο δίπλα κομμάτι του ψυγείου, του οποίου η πόρτα μοιάζει σαν ντουλάπι!!! Μου εξηγεί τί τραβήξανε και μόλις ανακάλυψαν το δίπλα πορτάκι σώθηκαν! Κάπως έτσι πρέπει να ένοιωθαν επί κατοχής...
Ετοιμάζουμε ένα βασιλικό πρωινό, με όλα τα πράγματα(μην πάνε χαμένα, κρίμα είναι), ξυπνάνε και όλοι οι υπόλοιποι εκτός φυσικά του Άσου. Εμείς είμασταν έτοιμοι, είχαμε μαζέψει κρεβάτια, είχαμε κατεβάσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και καθήσαμε να φάμε. Κάπου εκεί ξυπνάει κι αυτός... Αφού πέρνει ένα απορημένο βλέμμα(που βρέθηκαν όλα αυτά τα πράγματα;;;)κάθεται να φάει.
Πάει να πάρει μαρμελάδα, την πέρνω εγώ. Απλώνει χέρι στο ψωμί, το τραβάει ο Ξυλουργός. Προσπαθεί να φτάσει κασέρια και αλλαντικά, τα τραβάει με τρόπο ο κ.Πουλόβερ πρός το μέρος του.
Άσος:"Ρε παιδιά, δεν έμεινε τίποτα για εμένα;;"
Παπαγάλος:"Νομίζω πως έχει κάτι ακόμη στο ψυγείο."
Ναι, οι φέτες σικάλεως. Η εκδίκηση μας είχε ξεκινήσει...

Αφού λοιπόν, τρώμε, καθαρίζουμε ότι έχει μείνει και είμαστε όλοι έτοιμοι. Όλοι είπα; Λάθος μου, ο Άσος ακόμη το σκεφτόταν. Αφού τρώει ένα κράξιμο από τους υπόλοιπους ανοίγει το πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου και κατεβάζει τα πράγματα. Τα βάζει μέσα και κλείνει την πόρτα.(Έλα, πες την αλήθεια, ξέρεις τί ακολουθεί.)
Κάνουμε έναν τελευταίο έλεγχο μην ξεχάσαμε κάτι, χαιρετάμε τον κόσμο και ετοιμαζόμαστε. Μπαίνουμε στο δικό μου αυτοκίνητο και πάμε πρός τον δρόμο. Βλέπω πως οι υπόλοιποι δεν ακολουθούν. Περιμένω. Περιμένω. Τελικά πέρνω ένα τηλέφωνο.
Εγώ:"Τί έγινε ρε παιδιά, όλα καλά;"
Παπαγάλος:"Ο Άσος δεν βρίσκει τα κλειδιά."
Γυρνάμε πίσω. Βγαίνουμε όλοι, και πιάνουμε να ψάχνουμε για τα κλειδιά.
Στα ρούχα, καμία έξτρα τσέπη; Όχι.
Στο κρεβάτι; Όχι.
Στο τραπέζι; Όχι.
Στο δικό μου αυτοκίνητο; Όχι.
Στην πισίνα; Όχι.
Στο έδαφος γύρω από το αυτοκίνητο; Όχι.
Μέχρι που κάποια στιγμή τα βλέπω. Στο αυτοκίνητο. Όχι πάνω, όχι δίπλα, μέσα στο αυτοκίνητο. Ναι, αυτό που είναι κλειδωμένο...
Εγώ:"Άσο, αυτά είναι τα κλειδιά;"
Άσος:Ώχ, πως βρέθηκαν εκεί;"(Ξέρετε, συννεφάκι, γροθιές, συμβολάκια, Αστερίξ, μην τα ξαναλέμε)
Προσπαθώ να κάνω το καλό και να βάλω τις γνώσεις μου σε εφαρμογή και να ανοίξω το αυτοκίνητο με ποιό...πλάγιο τρόπο. Όχι δεν ήμουν διαρρήκτης, φανοποιός ήμουν.
Βέβαια, το συγκεκριμένο μοντέλο έχει προστασία από τέτοιου είδους διαρρήξεις, έτσι καταλήγουμε στην όχι τόσο πλάγια οδό. Τζαμάκι.
Βλέπουμε τον Παπαγάλο, πέρνει ένα κομμάτι τσιμεντόλιθο που υπήρχε εκεί κοντά και βαράει το τζαμάκι. Για κάποιο λόγο(αστοχία, γερό τζάμι, η μοίρα που γελάει μαζί μας)δεν σπάει. Κοκκινίζει το μάτι του, λέει κάτι του στύλ"α, δεν θέλω τέτοια" και βάζει λίγη παραπάνω δύναμη. Κομμάτια το τζαμάκι. Εκδικήση 2:Η επιστροφή.
Πέρνει τα κλειδιά, του τα δίνει(ο Άσος αν έχει μείνει κάπως έτσι -->ο_Ο<-- και να ψελίζει κάτι)και τελικά ξεκινάμε.
Α, ναι, των 14:00 το είχαμε χάσει ήδη. Ευτηχώς το λιμάνι ήταν γύρω στα 10 λεπτά από εκεί που μέναμε(δηλαδή κάναμε κανα 20λεπτο).
Φτάνουμε λιμάνι, αφήνουμε τον πολύ κόσμο να κλείσει εισητήρια και πάμε Άσος, Παπαγάλος και εγώ στην σειρά των αυτοκινήτων για το πλοίο. Ο Άσος, φυσικά, αγνοεί την σειρά των 20+ αυτοκινήτων και πάει να μπεί μέσα. Αφού ακούει 20+ εξοργισμένα ατομα και έναν καπετάνιο να του φωνάζουν καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και κάνει πίσω. Αφού του εξηγούμε τί γίνετε και πως πρέπει να περιμένουμε αφήνουμε το αυτοκίνητο και πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους. Όσο περιμένουμε πάμε και βγάζουμε μερικές φωτογραφίες στο λιμάνι. Κάποια στιγμή γυρνάμε Παπαγάλος κι εγώ πρός το αυτοκίνητο. Που είναι ο Άσος;...
Πουθενά Άσος, πουθενά αυτοκίνητο...
Ψάχνουμε αριστερά. Τίποτα.
Δεξιά. Τίποτα. Ρωτάμε σε ένα άλλο πλοίο που είχε έρθει. Τίποτα.
Πέρνουμε τηλέφωνο. Κλειστό.
Ρωτάμε τους υπόλοιπους στην καντίνα αν τον είδαν, του μίλησαν, κάτι. Τίποτα.
Φάρο, προβλήτες, κυματοθραύστες, μέσα στο λιμάνι, έξω από το λιμάνι. Τίποτα.
Δεν κάνω πλάκα, ορκίζομαι σε ότι θέλετε, ψάξαμε για κυματισμούς στο λιμάνι γιατί σκεφτήκαμε πως μπορεί να έπεσε μέσα!!!! ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Και πάνω που έχουμε απελπιστεί, τα νεύρα μας είναι στα όρια(το αν ψάχνεις κάποιον μέσα στον ήλιο, μέρα μεσημέρι δεν βοηθάει)βλέπουμε να εμφανίζετε στην πύλη του λιμανιού ο Άσος με το αυτοκίνητο και να έρχετε στην σειρά.(ο_Ο ο_Ο!!!)
Ψυχραιμία Νίκο, σκέφτομαι, κάποια καλή εξήγηση θα υπάρχει.
Εγώ:"Που ήσουνα ρε Άσο;;;"
Άσος:"Α, είδα πως δεν είχα λεφτά και πήγα μέχρι την Λευκίμη να πάρω."Απόλυτη φυσικότητα.
Οδήγησηπαραλίαμπάνιοσφουγγάρι, όλες οι τελευταίες μέρες μαζεύτηκαν και με το σημερινό να έχουν έρθει τα νεύρα μου στα όρια τους και να τα βλέπω πράσινα(HULK SMASH!!!)
Ορμάω μπροστά, τον πιάνω απαλά από τον λαιμό και πολυ ευγενικά και ψύχραιμα των ρωτάω:
"ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΜΕ;;;;;;;"
Κάπου εκεί, και πρίν προχωρήσω στην ολοκλήρωση των σκέψεων μου να(λόγω υπερβολικής βίας οι σκέψεις του συγγραφέα λογοκρίθηκαν) νοιώθω το χέρι του Παπαγάλου να με σηκώνει και να με πηγαίνει στην άκρη.
Με ήρεμο ύφος του λέει να κάτσει εκεί που είναι και να μην κουνηθεί παρα μόνο για να βάλει το αυτοκίνητο στο πλοίο.

Με τα πολλά φέυγουμε με το πλοίο των 18:00(απο το συγκεκριμένο λιμάνι δεν έχει τόσο συχνά δρομολόγια και το ferry boat που ήταν ήδη εκεί είχε γεμίσει).
Οι μοιρασιές για την επιστροφή ήταν ώς εξής:
Αυτοκίνητο Νίκου:Εγώ, Ξυλουργός, Παπαγαλάκια.
Αυτοκίνητο Άσου:Άσος, Φωνή και ο ήρωας κ.Πουλόβερ.

Αμέσως μόλις πατάμε στεριά χαιρετάμε τους υπόλοιπους και φεύγουμε. Γρήγορα.
Φυσικά δεν πρόκειτε να ξαναπερνούσαμε τα ίδια ΚΑΙ στον γυρισμό.
Οι στάσεις ήταν λίγο πολύ οι ίδιες. Παγωτάκι στην Αμφιλοχία(πλέον έχει γίνει θεσμός), ο Ξυλουργός ΑΚΟΜΗ να μην έχει φάει μία βάφλα που την είχε άχτι σε όλο το ταξίδι. Επειδή πεινάσαμε, κάνουμε μία στάση στο Ρίο, πέρνουμε 2-3 σουβλάκια στο χέρι και αράζουμε στο γρασίδι μπροστά στην θάλασσα να χαλαρώσουμε. Μιλάω με μία φίλη που ήταν Πατρα, μπαίνουμε κέντρο, πάμε να την δώ στο μαγαζί που δούλευε, αλλά επειδή θα μας έπερνε πολύ αργά, με σηκώνει σαν τσουβάλι ο Παπαγάλος(δεν κάνω πλάκα) και με πάνε στο αυτοκίνητο. Φεύγουμε και από Πάτρα. Λόγω πολυετούς διαμονής του Παπαγάλου στην Πάτρα ήξερε όλα τα μπλόκα, όλα τα κρυφά σημεία, τα πάντα στα οποία θα μπορούσαν να μας πιάσουν. Με συνοδηγό λοιπόν αν μου λέει που να κόβω και που μπορούσα να τρέξω φτάνουμε Πεντέλη, όπου αφήνουμε την Παπαγαλίνα, μετά από 1:47. Φυσικά και είχα κρατήσει την απόδειξη απο τα διόδια. Μετά σταματάμε Αγ. Παρασκευή όπου αφήνουμε τον Ξυλουργό, και τέλος στην Ν.Σμύρνη όπου αφήνω τον Παπαγάλο. Τελικά φτάνω Παγκράτι, παρκάρω(άθλος να καταφέρεις κάτι τέτοιο στην περιοχή) και 5 μέτρα πρίν φτάσω σπίτι χτυπάει το κινητό.(?!?!?)
Ο κ.Πουλόβερ...
Εγώ:"Τί έγινε ρε Πουλόβερ, όλα καλά;"
κ.Πουλόβερ:"Τώρα με άφησε σπίτι...Καληνύχτα..."

Φυσικά, την επόμενη μέρα..όχι, όχι λάθος. Όλη την υπόλοιπη εβδομάδα ακούγαμε την ιστορία της επιστροφής του άλλου αυτοκινήτου...
Όπως θυμάστε είχε σπάσει το πίσω τζαμάκι για να πάρουμε τα κλειδιά. Φυσικά κάτι έπρεπε να γίνει με αυτό. Αρχικά να έχει κάτσει πίσω η Φωνή, ήθελε να έχει και την άπλα της. Αλλά την ενοχλούσε ο αέρας από το τζάμι. Σταματάνε και αλλάζουνε. Μετά την ενοχλούσε ο αέρας που την χτυπούσε στον σβέρκο, και φυσικά ο θόρυβος.
Φωνή:"Βρε Πουλοβεράκι μου, βάλε μία μπλούζα εκεί πέρα να μην μπαίνει αέρας."
Αλλά η μπλούζα μόνη της δεν μπορεί να κρατηθεί, κάποιος πρέπει αν την κρατάει...
Ναι, καλά καταλάβατε, σχεδόν σε όλη την διαδρομή ο Ηρωικός(ναι, με κεφαλαίο)κ. Πουλόβερ κρατούσε με το ένα χέρι μία μπλούζα στο σπασμένο τζάμι...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τις Απόκριες της επόμενης χρονιάς αποφασίσαμε να κάνουμε εκδρομή στην Πάτρα(καρναβάλι κι έτσι). Εκεί είχαμε άλλη μία συνάντηση με τον Άσο.
Αλλά αυτό, αγαπητά μου παιδιά, είναι μία άλλη ιστορία...