Is it the Journey or the Destination?

Οκ, καταρχήν θα πρέπει να καταλάβεις κάτι. Τις περισσότερες φορές, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζεις, ο στόχος, ο προορισμός σου, δεν είναι ξεκάθαρος. Ίσως να μην έχει και καμία σχέση με αυτό που αρχικά αναζητούσες.

Την ιδανική δουλειά.
Την έμπνευση για την νέα σου ιστορία.
Το αυτοκίνητο που πάντα ήθελες.
Το παιδί που πάντα ήθελες!
Η σχολή που πάντα ήθελες να σπουδάσεις

Επίσης, όποιος σου πεί πως "τα υλικά αγαθά δεν είναι πραγματικοί στόχοι", ρώτα τους πόσες φορές το έχουν γράψει από το smartphone τους αυτό.

Γιατί αν πραγματικά θέλεις κάτι, προσπαθείς. Ματώνεις, παλεύεις, περνάς νύχτες γράφοντας, ξυπνάς χαράματα για να τρέξεις στο αεροδρόμιο, μπαίνεις στο αυτοκίνητο και οδηγείς για εκατοντάδες χιλιόμετρα, περνάς κύματα, διασχίζεις βουνά και σπάς παγόβουνα.

Όχι όλα στο πρώτο σου βήμα, όχι. Ξεκινάς με το να σηκωθείς. Με το να το πάρεις απόφαση και να κάνεις την πρώτη σου αυτή κίνηση που θα σε βάλει στον δρόμο που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις να πάς.
Ποιός είναι; Φιλαράκι, αν το ήξερα δεν θα καθόμουν να γράφω εδώ. Πολλές φορές άλλωστε δεν είναι κάν ξεκάθαρος, μέχρι να φτάσεις στο τέλος και να δείς τον προορισμό σου, το τέλος του ταξιδιού.

Μάλιστα, αν είσαι από τους τυχερούς, θα έχεις κι άλλο ένα άτομο να σε βοηθάει. Να σε στηρίζει όταν κουράζεσαι.

Ο φίλος που ψάχνετε μαζί αγγελίες και μαγαζιά.
Ο κολλητός που σε βοηθάει δίνωντας σου ιδέες ή ακόμη και γράφοντας μαζί σου.
Η αδερφή σου που βάζετε μαζί λεφτά για το αυτοκίνητο.
Η γυναίκα σου που προσπαθείτε για το παιδί σας, και ο πατέρας σου που σε βοηθάει να διαβάσεις.

Ή μπορεί να είσαι κι εσύ αυτό το άτομο! Άλλωστε ένα ταξίδι είναι πάντα καλύτερο με παρέα.

Τώρα θα μου πείς, "και αφού δεν ξέρω καν αν είμαι στον σωστό δρόμο!" Δεν έχει σημασία.
Αν πηγαίνεις σωστά, θα το καταλάβεις. Αν νοιώθεις πως κάνεις λάθος, βγάλε τον χάρτη και ψάξε για ένα άλλο μονοπάτι. Γιατί ο δρόμος αυτό είναι μαγικός. Η μαγεία του είναι η κατάρα και το δώρο του. Δεν έχει γυρισμό. Ότι κι αν κάνεις, όπου κι αν φτάσεις, δεν θα ξαναπερπατήσεις στα ίδια μονοπάτια. Σίγουρα, αρκετές στροφές θα μοιάζουν ίδιες, αλλά δεν είναι.

Κάθε βήμα που κάνεις γίνεσαι σοφότερος, ισχυρότερος, ψηλώνεις, η φωνή σου γίνεται βρυχηθμός. Γιατί αν δεν γίνει τίποτα από όλα αυτά, τότε φίλε μου δεν έμαθες ποτέ να περπατάς, και δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί που θέλεις. Δεν έχεις κάτι να σε οδηγεί, απλά... Πας.

 Επίσης, αν δεν το έχεις σημειώσει ήδη στον χάρτη σου, στο λέω τώρα να το ξέρεις. Ο Δρόμος έχει και πολλά πανδοχεία, που μπορείς να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις με φίλους, να βρεθείς με την οικογένεια. Ναι, έχει και αρκετούς βάλτους που σε καθηστερούν. Βουνά που μοιάζουν απροσπέλαστα, μέχρι να βρείς το σωστό μονοπάτι ή να αποφασίσεις πως μπορείς να κολυμπήσεις από το ποτάμι που περνάει δίπλα.

Το μονάδικο πράγμα που έχει σημασία είναι το εξής: Έχε εμπιστοσύνη σε εσένα. Δεν λέω να μην ακούς καμία άλλη γνώμη, αλλά άκου γνώμη, μην ακολουθείς μονοπάτια άλλων εκτός κι αν θεωρείς πως όντως θα σε βοηθήσει, θα σε φέρει πιό κοντά στον στόχο σου.
Γιατί στην τελική, αν έκανες εσύ λάθος, ξέρεις τί έκανες και πως να το διορθώσεις.
Αν έκανε άλλος το λάθος για σένα; Οκ, κατηγόρησε τον, τί κέρδισες;
Όχι, θα πάρεις μία απόφαση και θα υποστείς ότι συνέπειες κι αν έχει, καλές ή κακές.
Γι'αυτό τώρα τράβα για ύπνο και ξεκουράσου. Άυριο έχεις χαρτογράφηση!

Εγώ; Εγώ αυτή τη στιγμή περνάω το πρώτο κύμα μου. Ευτυχώς έχω φροντίσει να έχω βάρκα μαζί! Τα λέμε στο επόμενο παγόβουνο φιλαράκι.

Καλό Ταξίδι.

Απλά, μία ιστορία

"-Πραγματικά, δεν θεωρώ πως η ιστορία για την οποία ακούσατε ήταν κάτι ιδιαίτερο. Υπάρχουν πολλοί ακόμη εκεί έξω που μπορούν να σας πούν ιστορίες από πολέμους, επικές μάχες, κυνήγι τεράτων...
-Κάνε μας έστω την χάρη να μας πείς τί αφορούσε. Έχουμε ακούσει για την ιστορία αυτή, αλλά ποτέ την ίδια την ιστορία.
-Έστω. Αφορά για μία κοπέλα κοπέλα που είχα γνωρίσει στην πατρίδα μου, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος.
Τα αμυγδαλωτά της μάτια, σαν δύο λίμνες που καθρέφτιζαν τον καταγάλανο ουρανό.
Το χαμόγελο της πλατύ και γεμάτο χαρά, ικανό να κάνει ακόμη και τον μεγαλύτερο στρατηγό να παύσει την έφοδο του στρατού του.
Τα μακριά, μαύρα μαλλιά της, να πέφτουν γύρω από το λεπτό της πρόσωπο, σαν να ντρέπονται να το κρύψουν.
Τα λεπτεπύλεπτα χέρια της να ρέουν μέσα από μαλλιά της, σαν να περνάνε μέσα από τα δροσερά νερά ενός ποταμού.
Τα πόδια της να πατάνε στις πλάκες της πλατείας σαν να αιωρείτε, γεμάτη ενέργεια για τις νέες εμπειρίες που την περιμένουν σήμερα.
Τα μυτερά αυτιά της με τα σκουλαρίκια, να τραβάνε κάθε ήχο, κάθε μελωδία, κάθε τραγούδι.
Το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει με κάθε ανάσα, σαν να παίρνει κάθε φορά για πρώτη φορά.
Η λεπτή της μύτη να ενθουσιάζεται με κάθε νέα μυρωδιά, σαν κάθε μπαχαρικό, λουλούδι ή ποτό να λέει την δική του ιστορία από έναν άλλο κόσμο.

Και όλα αυτά σταμάτησαν όταν δεν πρόλαβα να την σώσω. Όταν οι φρουροί μπήκαν στο σπίτι της. 'Οταν την βρήκα να κοίτεται νεκρή στο πάτωμα, με τα πόδια της να μην χορεύουν πλέον, τα μάτια της να μην λάμπουν..."

Όλοι έχουν μία ιστορία να πούν, όσο μικρή ή ασύμαντη και αν μοιάζει. Ακόμη και αν δεν μπορείς να της δώσεις λόγο ή ρυθμό, πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει.

                                                                                        - Άγνωστος, City of Hewett

Η λεπτομέρεια είναι το πάν.

Πάντα μου άρεσαν βιβλία, σειρές και ταινίες με θέματα το Φανταστικό(Forgotten Realms, Άρχοντας των Δαχτιλιδιών) αλλά και Επιστημονικής Φαντασίας(Star Trek, Star Wars).
Όπως ίσως να έχετε βιώσει και κάποιοι από εσάς, έτσι κι εγώ κατα διαστήματα έχω βρεθεί σε κάποια συζήτηση/διαφωνία για κάποια λεπτομέρεια η οποία είτε δεν αναλύεται από τους δημιουργούς, είτε υπάρχουν τόσες διαφορετικές εκδοχές, που ο καθένας έχει την δική του άποψη (ή και πολλές).

Έπιασα τον εαυτό μου λοιπόν, να προσπαθεί να κατανοήσει όρους για διαστημικό ταξίδι όπως Warp travel(Star Trek), F.T.L.(Faster Than Light) travel, Hyperspace(Star Wars), Worm-hole gate κλπ, που κατα διαστήματα έχουν εμφανιστεί στα παραπάνω μέσα. Για να ξεκαθαρίσω κάτι, πρίν ξεκινήσει το δούλεμα. Δεν προσπαθώ να κατανοήσω το πώς αυτό θα ήταν εφικτό(αν και σύμφωνα με επιστήμονες στην Κβαντική Μηχανική, είναι εφικτό, αλλά όχι ακόμη) με υπολογισμούς, φόρμουλες και πίνακες επι πινάκων για να να δώ πως μπορούμε να σπάσουμε μερικούς νόμους της Φυσικής ώστε να το καταφέρουμε, όχι όχι.

Το ενδιαφέρον μου είναι καθαρά βασισμένο στην ιστορία του θέματος, στο πώς θα το κατανοούσε και τί θα αφορούσε έναν απλό άνθρωπο που θα βρισκόταν σε μία τέτοια στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει τις επιστημονικές λεπτομέρειες πίσω από αυτό.

Παράδειγμα, η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το σκάφος, επιρεάζει μόνο το σκάφος;
Σίγουρα όχι, καθώς μεταφέρονται και τα άτομα αλλά και τα πράγματα που βρίσκονται μέσα σε αυτό.
Πρέπει όμως να το αγγίζεις; Επηρεάζει τον σκελετό του σκάφους ή όλο το κήτος του; Η τεχνολογία που χρησιμοποιείτε, δημιουργεί και κάποιο πεδίο γύρω από το σκάφος; Κάποιος ο οποίος θα βρισκόταν έξω από αυτό, με μία στολή, θα μεταφορόταν το ίδιο ασφαλής; Τί γίνετε αν είναι έξω από το σκάφος, σε απόσταση 1 μέτρου; 2, 3, 10, 20 μέτρων;;;

Στην Anime σειρά Robotech του 80' το Super Dimension Fortress(ήταν Anime του 80', μην περιμένετε προτοτυπείες στα ονόματα) γνωστότερο ώς SDF-1 έκανε ένα άλμα στην άκρη του Πλανητικού μας συστήματος, πέρνωντας όμως μαζί του και την πόλη που βρισκόταν από κάτω, καθώς δημιουργούσε μία "φούσκα" γύρω από το σκάφος.

Αν το ταξίδι αφορά Worm-holes(σκουληκότρυπες) τότε είναι σαν να μπαίνεις σε μία διαστημική λεωφόρο, σωστά; Περίπου, καθώς ο κάθε συγγραφέας ή σεναριογράφος μπορεί να έχει δικούς του κανόνες για την φύση αυτών. Μπορεί να είναι ασφαλες το ταξίδι εκεί μέσα, όπως μέσα από το μάτι ενός κυκλώνα, αλλά μπορεί να λούζετε σε τέτοιο βαθμό από ακτινοβολία ώστε οτιδήποτε δεν είναι προστατευμένο μέσα σε ειδικά κατασκευασμένα σκάφη, να γίνεται σκόνη.

Στην περίπτωση του Υπερδιαστήματος, υπάρχουν άλλοι που λένε πως μπαίνεις σε κάτι σαν "παράδρομο" του γνωστού μας διαστήματος, ενώ άλλοι απλά χρησιμοποιούν ένα διαφορετικό όνομα για το F.T.L.

Στην σειρά Stargate:Atlantis, ένας πιλότος κολλάει το μαχητικό του σε ένα μεγαλύτερο σκάφος, καταφέρνοντας έτσι να φύγει μαζί του στο Υπερδιάστημα, ώστε να μπορέσει να κάνει μία αιφνίδια επίθεση. Το ερώτημα του αργότερα ήταν αν θα ήταν ασφαλές να κλείσει τις μαγνητικές κλειδαριές και να ελευθερωθεί, καθώς δεν είχε ακούσει την αντίστοιχη κουβέντα που είχαν 2 επιστήμονες στην καντίνα(θα πρέπει να ήταν πολύ καλό το σάντουιτς)!

 Αλλά πως λειτουργεί όσων αφορά το πλήρωμα; Απλά μπαίνουν και βγαίνουν όπου και όποτε θέλουν; Στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται κάποιου είδους χαρτογράφηση, ώστε "Να μην καταλήξουμε μέσα σε κάποιον ήλιο". Άρα το ταξίδι στην ουσία δεν είναι μία ευθεία, αλλά μία σειρά από πολλές μικρότερες διαδρομές οι οποίες αποφεύγουν επικίνδυνα σημεία, και οι οποίες εκτελούνται αυτομάτως από τον υπολογιστή του σκάφους, χωρίς αυτές οι αλλαγές να γίνονται αντιληπτές από το πλήρωμα.

Τα ταξίδια αυτά επηρεάζονται από μαγνητικά πεδία; Αν ναι σε ποιό βαθμό; Αρκεί το μαγνητικό πεδίο ενός πλανήτη ή φεγγαριού, ή μόνο η βαρύτητα που προέρχεται από έναν ήλιο μπορεί να το επηρρεάσει; Σε αυτή την περίπτωση πως θα ήταν δυνατόν ένα ταξίδι κοντά σε έναν πλανήτη, ή ακόμη και μέσα σε ένα ηλιακό σύστημα. Αν εγώ, ο μεγάλος κακός της ιστορίας, γνωρίζω την διαδρομή που θα ακολουθήσουν οι ήρωες της ιστορίας, και κατασκευάσω ένα τεράστιο ηλεκτρομαγνήτη στην πορεία αυτής της διαδρομής, θα τους επηρέαζε;

Πολλές από αυτές τις απορίες λύνονται απλά με το να γράφουν πως "Ο υπολογιστής πλοήγησης τρέχει πάνω σε ειδικό λογισμικό, το οποίο μετράει και υπολογίζει όλα τα παραπάνω." και από μένα θα ήταν αποδεκτό. Όμως όλα αυτά το ερωτήματα έρχονται και σου χτυπάνε την πόρτα όταν κάτι ΔΕΝ πάει όπως θα έπρεπε, π.χ. όταν ο υπολογιστής υποστεί μία βλάβη, ή όταν η ρυπή από ένα εχθρικό σκάφος προκαλέσει ζημιά στον κινητήρα του σκάφους!

Παραμένεις μέσα; Σε πετάει ξανά στις κανονικές ταχύτητες/διάστημα; Τι επιπτώσεις θα έχει μία τέτοια επιβράδυνση; Τί επιπτώσεις θα έχει μία τέτοια επιβράδυνση στο διάστημα, όπου δεν υπάρχει τριβή;

Αυτές και πολλές άλλες απορίες μου τριβελίζουν το μυαλό αρκετές φορές, σε αρκετές περιπτώσεις.
Και όχι μονο για διαστημικά ταξίδια! Για διάφορα θέματα του πως λειτουργουν και ποιοι "κανόνες" διέπουν εναν φανταστικό κοσμο.

Όλοι ξέρουν πως για να τελειώσει ένας αγώνας Κουίντιτς θα πρεπει να πιάσεις εκείνη την φτερωτή μπαλιτσα (δεν θυμαμαι πως λέγεται) αν και όταν ο Χάρρυ Πόττερ την κατάπιε, έγινε αποδεκτό.

Μονον ένας απόγονος του Ισίλντουρ μπορεί να στεφθεί Βασιλιάς της Γκόντορ. Ακόμη και ο Ντένεθορ, που αποφασίζει να αναλάβει την εξουσία, ανακοινώνει πως δεν χρειάζονται Βασιλια, αντί να ανακηρύξει τον εαυτό του Βασιλια.

Είναι αυτές οι λεπτομέρειες που κάνουν εναν κοσμο να μοιάζει πραγματικός, και να καταφέρνει να σε απορροφήσει με τις ιστορίες που διαδραματίζονται μέσα σε αυτον. Και ειδικα όταν μιλάμε για εναν κοσμο με παίκτες μέσα, όπως είναι στην περιπτωση μου, αυτές οι μικρες , ασήμαντες λεπτομέρειες θα βρεθούν κάτω απο το μικροσκόπιο αρκετά συχνα...

Εγώ τι φταιω;;;

"Μωρο μου;"
"Ελα μου."
"Τι ελα μου;"
"Ειπες μωρο μου."
"Ναι;"
"Ναι! Τι ήθελες;"
"Δεν θυμάμαι. "
"Τι ήθελες;"
"Όχι, οτι το είπα..."

Και μετα φταιω εγώ που πεφτω στα βαριά...

Have you woken up?

"We wake up. No, that's not right.

We live? No, that's not right either.

We are given birth. Yeap, that's it!

We are given birth. We need help to even start living. We need help to take our first breath.

And then, we need help to start walking. Start talking. We are children, young-lings, little boys and girls, incapable of doing their own thinking.

Selecting their own religion.

Choose their way of thinking.

Making decisions, that will change our lives, or even, the lives of others!

Or are we?

You see, the one true fact about life, is not that it's a circle.

It's not a bitch.

No, it's not money, love, adrenaline rush.

It's not cool mojitos in a beach in Bora-Bora either!

It's a school. The only school we all get to join, and the only one we all get to check out from.

Everyone you meet is a tutor, and like it or not, they all get to teach you something. How to talk, how to walk, how to breath, how to drive, how to fight, how to love, how to read, write, run, play, act, pilot, fix, break, survive...

Survive. Survival of the fittest some say. Well, who is the judge of that? I mean, you see brilliant people that die. I'm guessing their not fit. Or leaders! Not fit either, huh? Well, i'm guessing the strong in body, right? Nope, still wrong.

You see, none of the above is "the fittest". You don't survive by being any of the above, alone. You get to survive when you learn to play the game. When you take a look behind the glass, under the hood. When you see how it all works, how the game mechanics are running.

That is when you survive. It's not God, or any other deity or power, that whispers in your ear. It's you.

Name it subconscious, soul, instinct, whatever you like.

It. Is. You.

And this is why you need to take care of your self, first and foremost. Trust you, listen to you. Even when you are wrong, get to learn from those mistakes. It's not madness when you're "talking to your self". It's madness when you don't listen back. So you need to move on and don't break. Cause if you break your self, then you break your God, soul, etc.

This is when you have lost, and you are no longer fit.

So, the questions remains.

Have you woken up?

Ο άντρας ο σωστός!

Ο άντρας ο σωστός πλένει τα πιάτα χωρίς γάντια!

Ο άντρας ο σωστός βάζει σκούπα και μετά τις 22:00!

Ο άντρας ο σωστός απλώνει την μπουγάδα έξω και τον χειμώνα!

Ο άντρας ο σωστός διαλέγει μόνος του τα μπαχαρικά όταν μαγειρεύει!

Ο άντρας ο σωστός ξεσκονίζει και πάνω από τα βιβλία!

Ο άντρας ο σωστός βγάζει το μεικ-απ ΚΑΙ με μαντηλάκια με οινόπνευμα!

Ο άντρας ο σωστός αερίζει και με μείον βαθμούς κελσίου!

Ο άντρας ο σωστός χρησιμοποιεί ΜΟΝΟ χλωρίνη!

Ο άντρας ο σωστός κάνει τσάκιση ΚΑΙ στα σεντόνια!

Ο άντρας ο σωστός βάζει φαγητό στην γάτα 1 φορά την ημέρα!

Ο άντρας ο σωστός πάει και πέρνει γάτα πρώτα!

Ο άντρας ο σωστός κάνει παρκέ ΜΕ τα παπούτσια!

Ο άντρας ο σωστός δεν μαγειρεύει ΠΟΤΕ με ποδιά!

Ο άντρας ο σωστός τρώει το ψωμί ακόμη και μπαγιάτικο!

Ο άντρας ο σωστός αφαιρεί τα λίπη χωρίς Φέρι! Και συμφέρει!

Ο άντρας ο σωστός όταν βράζει μακαρόνια κρατάει μόνο ΕΝΑΝ πυροσβεστήρα!

Ο άντρας ο σωστός όταν πληρώνει τα κοινόχρηστα αφήνει και μπουρμπουάρ!

Άντε, πάλι έβγαλα την αντρίλλα από μέσα μου να ξεθυμάνει!

Stages of personal brain damage.

Although i wanted to have a number up in that title, i just decided to leave it like this, since i'm writing this post one sentence at a time. Let's do this.

Stage 1: Inspiration.

In contrast to popular belief, inspiration is just a small part of the whole process. It usually lasts for a few minutes, at most, but this is the first step to a completed idea. This is when your sensors get something from your environment that triggers your brain. Something you smelt or felt, someone you saw, a conversation that just took place, it can be anything or anyone.

This is when you fingers itch, you start looking for a piece of paper and something to write or draw with. This is the moment of true inspiration.

Stage 2: Idea. After the moment of inspiration, comes the time that you seat down take a look at the scrambled letters and drawings from last night/week/month. This is when you look at it with a clearer mind, and you try to bring yourself back to the moment that triggered all that. You see that this part is nothing but lame, while that part is actually pretty good. While that other part might just do the trick!

This is when you start getting a more complete look at things, add and subtract from your inspiration, and it's more like the story you want to tell.

Stage 3: Brainstorming. Oh, that's a nasty part! It usually doesn't last more than a month or so, but then again, there are always exceptions. It's when you start thinking of the idea, advancing it, rethinking and remodeling it, with everything new you encounter.

Common symptoms are excessive writing and talking, usually with some(or a lot) of stutter when you talk about this idea. It's when you are overwhelmed with ideas, you brain is surging with new things to add, to change, to do!

Stage 4: Completion. I think it's time to seat down(yes, again!) and write all of that, with a more comprehensive way than before. Try out COMPLETE SENTENCES for change! Start putting all these in some order(even a chaotic one, as long as you get it) and start making some calls.

Bonus Stage. The Final Draft. The moment of truth. The part where you take a deep breath, and get ready to actually introduce your idea to others, not for more ideas to add, but as a completed work.

Whether they like it or not, will determine one thing. Either it was the wrong idea, or the wrong audience.

Stage 5: Repeat. What, did you really think that was it? No, no my friend. Trust me, a mind that is able to get inspired once, will do so again. And again. And yes, again. So, take that block and start writing!

See you back in Stage 1!

;-)