Yo-ho-ho and a bottle of torrents!

Και καθώς έχει γίνει Ο χαμός τις τελευταίες μέρες με το S.O.P.A. (Stop Online Piracy Act) σε κάθε forum, τοίχο και social media εκεί έξω, είπα να πώ κι εγώ την γνώμη μου.

Για αρχή, αυτοί που λένε πως η πειρατεία τους καταστρέφει ανεπανόρθωτα είναι αυτοί που βγάζουν το περισσότερο χρήμα από κάθε CD, game, ταινία, σειρά κλπ.

Ποτέ μία εταιρία δεν έκλεισε γιατί τα προϊόντα της κυκλοφορούσαν πειρατικά! Έκλεισαν γιατί έκαναν λάθος διαχείριση, γιατί τα προϊόντα τους ήταν από χάλια εώς χάλια μαύρα, αλλά ποτέ λόγω πειρατείας!

Τώρα θα ρωτήσετε, "καλά ρε φίλε, εσύ πόσα έχεις αντιγράψει/κατεβάσει χωρίς να πληρώσεις;".
Πολλά. Αν άξιζε η ταινία πήγα και την είδα στο σινεμά.
Αν το CD άξιζε πήγα και το αγόρασα αυθεντικό να κοσμεί την συλλογή μου.
Αν το pc game ήταν όντως καλό, τότε το πήρα αυθεντικό!
Απόδειξη σε όλα τα παραπάνω, η(όχι μικρή) συλλογή μου από μουσικά CD, DVD ταινιών και αυθεντικά παιχνίδια.
Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε, είπα "Πάλι καλά που δεν πλήρωσα!" και το διέγραψα από τον σκληρό μου να μην πιάνει και χώρο!

Τα "κατεβασμένα" για πάρα πολύ κόσμο λειτουργούν ως demo(ελλείψη καλύτερου όρου) γιατί ειλικρινά, κανείς δεν πάει να δώσει όχι 50-60 ευρώ, ούτε 5, αν αυτό που κατέβασε είναι πατάτα!
Γιατί να δώσω τα, σκληρά αποκτώμενα, λεφτουδάκια μου για ένα CD που από τα 10 κομμάτια που θα έχει, θα αξίζουν τα 2;;;
Γιατί να σκάσω 50+ ευρώ για ένα game που σε 2-3 ώρες θα έχω τερματίσει, και δεν θα έχει κανένα νόημα να ξαναπαίξω;
Γιατί να κλείσω το βράδυ μου για σινεμά με φίλους, όταν η ταινία δεν θα αξίζει ούτε για DVD στο σπίτι;;;;

Με λίγα λόγια; Αγαπητές εταιρίες, βγάλτε σοβαρές και καλές δουλειές, και εγώ πρώτος θα κάψω τον σκληρό μου με τα πειρατικά!
Όσο συνεχίζετε να μας δουλεύετε και να μας θεωρείτε ζώα, άλλο τόσο θα σας αγνοούμε επιδεικτικά!

Αυτά τα ολίγα. Τα είπα και ξέσκασα!

Ένα γράμμα από το παρελθόν...

"Αγαπητοί μου φίλοι,

Ελπίζω όταν θα έρθει η ώρα να διαβάσετε αυτό το γράμμα να είστε όλοι καλά και σώοι. Αν σας έφερε εδώ πέρα το γράμμα που άφησα στο γραφείο μου ελπίζω να σας δυσκόλεψα αρκετά. Αν όχι, τότε φροντίστε να είστε καλά προστατευμένοι ενάντια σε μαγεία αν πάτε να το πάρετε…

Λίγο πρίν έρθω για την συνάντηση μας και την πρόκληση του Dremord ενάντια στον Αυτοκράτορα, μία Mariltih εμφανίστηκε στο γραφείο μου η οποία μου επιτέθηκε. Η επίθεση της δεν είχε σκοπό τον θάνατο μου, αλλά να με παγιδέψει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορώ να ξεφύγω. Αυτό το κατάφερε με ένα κομμάτι μετεωρίτη προερχόμενο από τους ίδιους μετεωρίτες που έφεραν και τα Daelkyr στον κόσμο μας(έτσι ονομάζουν την φυλή τους). Φαίνεται πως ακατέργαστο αυτό το υλικό εμφανίζει μία καθαρή μαγεία, χωρίς να ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία ή σχολή. Επίσης, σε συνδυασμό με μαγεία επηρεάζει τον χρόνο, με απρόβλεπτα όμως αποτελέσματα.

Εδώ είναι που ξεκινάει το δικό μου ταξίδι. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, συγκεκριμένα 4237 χρόνια πρίν, πάνω κάτω. Εκεί γνώρισα νέα άτομα, γεμάτα δύναμη, ενέργεια και περιέργεια για έναν κόσμο ανεξερεύνητο. Γνώρισα σοφούς μάγους και γέροντες, με δεκαετίες, ακόμη και αιώνες, στους ώμους τους και στα βιβλία τους. Γνώρισα την οργή των αρχαίων θεών και την καταστροφή που έσπειραν στον διάβα τους. Υπήρξα ενας από τους 8 που δημιουργήσαμε και ολοκληρώσαμε το τελετουργικό που φυλάκισε τους 6 αρχαίους θεούς. Επίσης υπήρξα ο πρώτος Νεκρομάντης του τότε κόσμου.

Έζησα ένα σύνολο 1574 χρόνων, και δεν μετανιώνω πλέον ούτε λεπτό από τον μακροχρώνιο αυτό περίπατο. Λίγα χρόνια πρίν πεθάνω, κατάφερα να αντιστρέψω την τρομερή αλλαγή στο σώμα μου, και να ξαναγίνω άνθρωπος. Εκανα οικογένεια, έκανα 2 υπέροχα κορίτσια, και πέθανα περιτρυγιρισμένος από 5 υγειέστατα εγγόνια.

Σε εσάς εύχομαι τόση, και άλλη τόση ευτυχία στην ζωή σας, όπου και αν σας οδηγήσει…
Μέσα σε αυτό το κουτί έχω αφήσει μερικά δώρα για τον καθένα σας, ως αναμνηστικά των 2+ χρόνων που με δεχτήκατε στην μικρή σας «οικογένεια».

Με εκτίμηση και μεγάλη αγάπη
Lord Brymman Kyanus"

Η παραπάνω επιστολή "γράφτηκε" από έναν χαρακτήρα που δημιούργησα πρίν από περίπου 4 χρόνια για την ιστορία που τρέχω κάθε Δευτέρα. Μετά από 4 χρόνια λοιπόν, οι παίκτες μου βρήκαν αυτό το γράμμα. Οφείλω να ομολογήσω πως ανεδήχθει σε έναν από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες, αλλά η ιστορία απαιτούσε πως έπρεπε να αποχωρήσει.
Θεωρώ πως το να δημοσιεύσω αυτή την επιστολή θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω, ώστε να τον γνωρίσει ακόμη περισσότερος κόσμος.

Αντίο καλέ μου φίλε. Θα είσαι για πάντα μαζί μας, στις ιστορίες μας...

Γουόρ Στορις: Παρτ τού - Έλα να πάμε στο νησί...

3 μήνες στην Τρίπολη... Χειμώνα... Αυτό σημαίνει πως η μεγαλύτερη θερμοκρασία που είδαμε ήταν γύρω στους 7-8 βαθμούς! Ναι ρε έξυπνε, Κελσίου!
Έρχεται λοιπόν η αποφράδα ημέρα να πάρουμε μεταθέσεις για όπου σκατά μας στείλουν. Που πήγα εγώ; Στην αγαπημένη Ρόδο! Από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Αύγουστο! Δεν ξέρω πως το λέτε εσείς, εγώ πάντως το λέω 6μήνες διακοπές με έξοδα του κράτους!!! Και φυσικά μέσα σε 6 μήνες μπορούν να συμβούν ΠΑΡΑ πολλά!!!! Ξαναγεμίστε αναψυκτικό και ποπκόρν και αράξτε! Ξεκινάμε!

30 μέρες στο νησί, ήρθε η ώρα της πρώτης άδειας! 9 μερούλες, κόλλησα και μία από την δική μου(έτσι να είναι στρογγυλό νούμερο) και έφυγα για Αθήνα για 10 μέρες! Φυσικά με αεροπλάνο! Μεγάααααλο ρεμάλιασμα, ποτά, έξοδοι άστε λέμε! Το γέλιο όμως ξεκινάει ΜΕΤΑ την άδεια.
Την ίδια μέρα που θα επιστρέφαμε, θα έπρεπε να ξαναφύγουμε για Ελευσίνα για να πάμε για εκπαιδευτική βολή με αντιαεροπικό(διάβασε το 1ο μέρος ρε!). Έχουμε κανονίσει λοιπόν με τον Μοίραρχο Μανώλη(κρητικός, γαμώ τα άτομα) αντί να γυρνάμε Ρόδο, και να ερχόμαστε ξανά Αθήνα, να τους βρούμε όλους πρωί πρωί στην Ελευσίνα. Σωστός;;;; Έλα όμως που υπήρχε ανώτερος(και σε βαθμό και σε μαλακία) που μας ήθελε όλους εκεί...
Κάνουμε λοιπόν την καρδιά μας πέτρα, φεύγουμε πρωί πρωί για το νησί(φυσικά με αεροπλάνο, μην τα ξαναλέμε!) μπαίνουμε στην μονάδα, αλλάζουμε από τα πολιτικά στις παραλλαγές, αδειάζουμε τσάντες και περιμένουμε το C-130 να έρθει. Έρχεται, φεύγουμε και πάμε ΞΑΝΆ Αθήνα!
Μέσα σε 2 ώρες κάναμε το Αθήνα-Ρόδο-Αθήνα! Περαστικά μας! Φτάνουμε Ελευσίνα, οι αξιωματικοί να γκαρίζουν διάφορα, βρίσκουμε και κόσμο που ήταν σε εμάς παλιότερα, πάλι γέλια! Τελικά επειδή υπήρχε πρόβλημα με το C-130 θα μας πήγαινε στην βολή καταλήγουμε να μείνουμε εκεί. Και σιγά που θα μέναμε στην μονάδα!!!! Όπως είμαστε αλλάζουμε, και φεύγουμε για κέντρο! Μετά τα 45' ποδαρόδρομο(μικρή μονάδα....) φτάνουμε έξω, παίρνουμε ταξί και φτάνουμε κάτω. Κανονίζουμε νέο ρεμάλιασμα, φαγητό και ύπνο στο σπίτι, και ξανά ποτά! Το πρωί γυρνάμε μέσα, αλλάζουμε, και περιμένουμε μαζί με όλους τους υπόλοιπους. 5 ώρες απόλυτης βαρεμάρας μετά(Ο_ο) μας λένε πως τελικά το C-130 που θα μας πήγαινε έπαθε βλάβη και θα καθόμασταν άλλη μία μέρα!
"Σήμερα δεν έχει έξοδο, θα μείνετε όλοι μέσα!"
Suuuure, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι!!! Ίδια γεύση με την προηγούμενη μέρα/νύχτα! Αλλά τώρα πιο οργανωμένοι, πήραμε και την τσάντα στην έξοδο για να αλλάξουμε!!!
Φτάνει λοιπόν το επόμενο ξημέρωμα(ακόμη πίναμε, ανοίγει το Μετρό και την κάνουμε για πίσω! Μετρό-ταξί και ένας Επισμηνίας να φωνάζει σαν τρελός γιατί δεν ήμασταν ακόμη μέσα!
"Τώρα, ερχόμαστε..."
"ΘΑΕΠΡΕΠΕΝΑΕΙΣΑΣΤΑΝΗΔΗΕΔΩΤΣΑΚΙΣΤΕΙΤΕ!!!!!!!"

Με τα πολλά φτάνουμε Ελευσίνα. Περνάμε την πύλη και ξεκινάμε τον καταραμένο ποδαρόδρομο. 5 λεπτά μετά ακούμε έναν γνώριμο θόρυβο. Κοιταζόμαστε με την σειρούλα και τον ρωτάω όλο τρόμο:
"Μαλάκα, C-130 είναι αυτό;;;"
Την ίδια διαδρομή την κάναμε σε 10 λεπτά!!! Φτάνουμε, φτύνουμε τα πνευμόνια μας στο πάτωμα, αλλάζουμε και σαν να μην τρέχει τίποτα, πάμε με τους υπόλοιπους! Και φυσικά αυτό ΔΕΝ ήταν το δικό μας, και ΦΥΣΙΚΆ περιμέναμε άλλες 3 ώρες κάνοντας απολύτως τίποτα. Και να έχουμε και τον Επισμηνία να μας έρχεται κάθε 10-15 λεπτά, σαν αεροσυνοδός της Ολυμπιακής, και να μας λέει
"Σε λίγη ώρα φεύγουμε, μην χαλαρώνετε!" Τί λέ ρε Καραμήτρο;;;;
Με τα πολλά την κάνουμε, πάμε για την βολή(που φυσικά περιμέναμε με άλλα 300-400 άτομα)άααααλη βαρεμάρα από κει Και η βολή τι ήταν; Ρίξαμε 3 σφαίρες ο καθένας στον αέρα. Ούτε στόχο, ούτε έλεγχο του όπλου, απλά σκύψαμε λίγο πάνω από την θέση και πατήσαμε την σκανδάλη!!!!
Για αυτή τη μαλακία μας έτρεχαν 3 μέρες;;;;; Σταδιάλα νούμερα!!! Αφού ξενερώσαμε την ζωή μας, τελικά φεύγουμε για Ελευσίνα. Φτάνοντας εκεί μας ενημερώνουν πως δεν θα επιστρέψουμε στη Ρόδο με C-130.
"Και πως θα πάμε ρε παιδιά;;;"
"Με πλοίο."
Ήδη αρχίζει και βραδιάζει, και ξεκινάμε το μακρινό ταξίδι για την Ρόδο... Ταξί, λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό, ηλεκτρικούς, πήγαμε τελοσπάντων Πειραιά όπως όπως. Κλείνουμε για το επόμενο καράβι. Το οποίο έφευγε στις 23:00. Άααααλη τόση βαρεμάρα. Έρχεται, μπαίνουμε, και ξεκινάμε. Κλέβαμε λίγο ύπνο κάθε τόσο στους καναπέδες(και καλά) αλλά που να την παλέψουμε;
25 ώρες μετά(ω ναι!) φτάνουμε!!! Ευτυχώς ήρθε η οδηγάρα να μας πάρει με το πουλμανάκι! Στον δρόμο με σταματάνε και κάτι τουρίστριες(μας πέρασαν για δημοτική γραμμή)
"Hi, where does this bus go?"
"Γουερ ντου γιου γουόντ του γκόου γκερλσ; Γουί καν τεικ γιου!"
Ναι, κάναμε μια μικρή(ευτυχώς) παράκαμψη! Καλές οι τουρίστριες, δεν λέω, αλλά εκείνη την στιγμή το κρεβάτι μου δεν το άλλαζα με τίποτα!
Φτάνουμε στη μονάδα, μας υποδέχεται ο Μοίραρχος, ο οποίος μας λέει τα "καλά" νέα...
"Παιδιά, λόγω λίγων ατόμων 2 από εσάς θα πρέπει να κάνετε από μία σκοπιά. Διαλέγετε εσείς την ώρα, τώρα ή την τελευταία;"
Επιλέγουμε την τελευταία μπας και προλάβουμε να κοιμηθούμε λιγάκι... Σφάλμα. Ξυπνάω λοιπόν κατά τις 6 παρά, παίρνω όπλο, εξάρτηση και τα συναφή και πάω για σκοπέτο. Δεν γαμιέται λέω, 2 ώρες είναι θα περάσουν.
Αυτό που ξέχασαν να μου πουν ήταν πως η σκοπιά μου ήταν στην πύλη. Με αλεξίσφαιρο! Όχι τα κέβλαρ που ξέρετε όλοι, όοοοχι! Μιλάμε για 10 κιλά πράγμα, το οποίο μάλιστα είχε και χαλασμένουν ιμάντες και σε κάθε μου βήμα χοροπηδούσε!!! Γαμώ την καταδίκη μου, 2 ώρες είναι...
Περνάει η πρώτη ώρα. Όλα καλά.
Περνάει 1,5 ώρα. Όλα ΟΚ.
15 λεπτά πριν την αλλαγή, καθώς κοιτάω από το πίσω τζαμάκι της σκοπιάς πού σκατά είναι η αλλαγή μου, με παίρνει ο ύπνος. Ξέρεις, εκείνο το γλυκό 1 δευτερόλεπτο που κλείνουν τα μάτια και ξυπνάς ξανά.
Ντάξει, σιγά το πράγμα θα μου πεις! Ναι, αλλά σε εκείνο το 1" που χάνω τις αισθήσεις μου, με τραβάει κάτω το αλεξίσφαιρο! Και καθώς δεν έχει και πολύ χώρο μέσα, που σκάει το κεφάλι του Νίκου; Στην γωνία στο τζαμάκι! Της τσιμεντένιας σκοπιάς!!! Πιάνω το κεφάλι μου σε μία φάση "Τι έγινε τώρα;" και νοιώθω κάτι υγρό. Ναι, κόπηκα λίγο...
Πάω στον αερονόμο που κοιμόταν 10 μέτρα πιο κάτω.
*τοκ* *τοκ*
"Ρε μαλάκα, έχεις λίγο νερό;"
"Μισό να σου δωΤΙ ΈΠΑΘΕΣ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ;;;;;;"
Ναι, εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως εμφανίστηκα μπροστά του σαν ζόμπι/κομπάρσος από ταινία! Φρικάρει, παίρνει τηλέφωνο κάτω, και έρχονται και με παίρνουν! Ντάξει, επικράτησε ένας μικρός πανικός, αλλά όλα καλά. Τουλάχιστον για την ώρα...

Την επόμενη φορά θα σας πω για την επιθεώρηση που είχαμε 1 βδομάδα μετά...

Γουόρ στόρις: Παρτ ουάν - Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;

Και αφού τις έχω μοιραστεί με τους φίλους μου πάρα πολλές φορές, ήρθε και η δική σας ώρα! Ναι καλά καταλάβατε! Θα πούμε ιστορίες από την θητεία μου στην μεγάλη, τρισμέγιστη, ανεπανάληπτη.. *drum roll* Πολεμική Αεροπορία!!!! Γι' αυτό λοιπόν καθίστε αναπαυτικά, πάρτε ποπκόρν και αναψυκτικό και ετοιμαστείτε! Ξεκινάει το σόου! 18 μήνες κάψιμο είναι αυτό!

Σωτήριον έτος 2001. Τρίπολη. Χειμώνας. Πιο συγκεκριμένα η εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Ότι έχουν σκάσει οι μεταθέσεις για τις ειδικότητες, ουσιαστικά τι άχρηστο θα μάθουμε να κάνουμε, και καλά, για τους επόμενους 17 μήνες. Εμένα λοιπόν μου έκατσε η ΜΑΦ. Μπατζής. Πυροβολητής. Σκοπάνθρωπος. Νομίζω το πιάσατε το νόημα. Εμείς λοιπόν ήμασταν η μόνη ειδικότητα που παρέμενε στην Τρίπολη. Χειμώνα. ΑΦΟΎ έφυγαν όοοολοι οι νεοσύλλεκτοι Από 2.000+ άτομα που ήμασταν, μείναμε περίπου 200. Και μάντεψε ποιοί θα έκαναν όλες τις αγγαρείες; Μπράβο βρε, εμείς!
Τώρα την μεγάλη πλάκα την είχαν οι εκπαιδευτές, που νόμιζαν πως ανέλαβαν καμία επίλεκτη μοίρα λοκατζήδων! Ναι, αμε! Μας έτρεξαν, μας φώναξαν, μας έτρεξαν λίγο ακόμη, και μετά μας έβαλαν μέσα. Μεγαλεία λέμε!
Και γίνετε καλύτερο! Θυμάστε που σας είπα πως είναι Χριστούγεννα; Μάντεψε πότε ήθελαν να φύγουν όλοι οι χεσμένοι. Χριστούγεννα! Εγώ πάντως δήλωσα Πρωτοχρονιά για άδεια, είχα και το κορίτσι να δω στο ρεβεγιόν! Και έτσι έγινε. Έφυγαν οι μισοί την μία βδομάδα και οι άλλοι μισοί την επόμενη. 200 άτομα έλεγα; Ναι, 100 πλέον.

Σκοπιές, καθαριότητες, θαλαμοφυλίκι, και φυσικά να έχουμε και το τραπέζι των Χριστουγέννων να ετοιμαστεί! Μία κατάσταση ΌΛΕ! Και εννοείτε ο ύπνος να είναι λίγος έως ανύπαρκτος... Κάπου εκεί λοιπόν στην αϋπνία, με χώνουν στα μαγειρεία. Τώρα να είμαστε 5 μαλάκες, και ο Αρχιμαλάκας(ναι, με βαθμό) να καθόμαστε και να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Μην έχοντας κάτι να κάνω ξαπλώνω στο παγκάκι, ίσα ίσα να χαλαρώσω λίγο.
"Σμηνίτη, σήκω."
"Δεν κοιμάμαι."
"Δεν με νοιάζει, σήκω."
Μικρή πληροφορία: Όσο κουρασμένος και άυπνος κι αν είμαι, αν ξεπεράσω τις 24 ώρες όρθιος χτυπάει η υπερένταση. Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε πως αυτό ΔΕΝ είναι καλό...

"Άντε σηκώθηκα. Τι θα κάνουμε;"
"Ετοιμάστε φαγητό και σαλάτα."
"ΟΚ, αναλαμβάνω εγώ την σαλάτα."
1ο λάθος! Μου δίνουν εμένα μαχαίρι. Εμένα! ΜΑΧΑΊΡΙ!!! Μισό να πάρω ύφος Μαμαλάκη. Οκ, πάμε.

Εδώ έχουμε ένα λάχανο, το οποίο θα κόψουμε για την σαλάτα μας. Σηκώνουμε το λάχανο στα πλάγια για να κόψουμε το κοτσάνι.
ΧΑΙΙΙΙΓΙΑ!!!!
Ωραία. Τώρα αφήνουμε το λάχανο στον πάγκο και το κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια. Με το ένα χέρι.
ΧΟΟοοοιιιιΓΙΑ!!!!!
Αν μείνει πάνω στο μαχαίρι, το σηκώνουμε και τα χτυπάμε στον πάγκο μέχρι να κοπεί. Φυσικά με το ένα χέρι.
ΓΙΑ! ΓΙΑ! ΓΙΑ!

Πραγματικά, το μόνο που έλειπε από την αναμέτρηση μου με το λάχανο ήταν ντουμπλαρισμένοι διάλογοι σαν καμία κατεστραμένη ασιατική ταινία!!!
Δυστυχώς η λεπτή και διακριτική φωνούλα μου, έφερε τον Αρχιμαλάκα προς το μέρος μου, όπου με τρόμο μου παίρνει το μαχαίρι από τα χέρια και με στέλνει στο ψυγείο να βγάζω τα κυπελάκια με το ριζότο για επιδόρπιο.
Αφού έφαγα 5 κυπελάκια, είχε έρθει η ώρα για το συσσίτιο. Παίρνουμε λοιπόν κουτάλα, ποδιά και θέση μπροστά στα ταψιά για να μοιράσουμε. Ετοιμοπόλεμα καμάρια!!! Και εκεί έρχεται ο Αξ.Υπ.(Αξιωματικός Υπηρεσίας) ο οποίος λέει σε όλους:
"Παιδιά, να βάζετε μικρές μερίδες γιατί δεν υπάρχει αρκετό φαγητό."
"Μα, βεβαίως!"
5 λεπτά μετά, από τις 3 σειρές που υπήρχαν είχε μείνει μόνο μία. Η δική μου. Γιατί ΠΡΟΦΑΝΏΣ έβαζα σε όλους διπλή μερίδα! Και μετά ερχόντουσαν να ξαναβάλουν! Μερικοί, λίγο πιο θεριά από τους υπόλοιπους, έβαλαν και τρίτη!!!
Και επειδή, οι μερίδες ήταν μετρημένες ακριβώς(ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) το υπόλοιπο το πετάξαμε! Αφού φάγαμε όλοι του σκασμού!!!

Όπως καταλάβατε, αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου στα μαγειρεία για όλη μου την θητεία!

Την επόμενη φορά θα σας πω για την πρώτη μου άδεια στο νησί! It will be legen--wait for it...

R.P.G. Όχι το όπλο, τα παιχνίδια.

Καθώς ο κύκλος μου τον τελευταίο καιρό έχει επεκταθεί αρκετά(και χαίρομαι πάρα πολύ γι'αυτό) έχει ώς συνέπεια να υπάρχουν και άτομα που δεν γνωρίζουν τί εστί RPG, ή κατά το ελληνικότερον, Παιχνίδια Ρόλων. Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.

Για αρχή να ΜΗΝ τα μπερδέψουμε με τα παιχνίδια των υπολογιστών, όπως τα διάφορα MMO. Κάποια βασίζονται ή διαδραματίζονται σε ίδιους κόσμους, είτε είναι εμπνευσμένα το ένα από το άλλο. Τα Παιχνίδια Ρόλων στα οποία αναφέρομαι δεν θέλουν ούτε σύνδεση ίντερνετ, ούτε υπολογιστή. Είναι επιτραπέζια(κατά κύριο λόγο), και παίζονται πρόσωπο με πρόσωπο με τους υπόλοιπους παίκτες, καθώς και τον Αφηγητή.

Σε γενικές γραμμές, σε ένα παιχνίδι ρόλων έχουμε μία παρέα παικτών, όπου ένας από αυτούς θα κάνει τον Αφηγητή, ο οποίος θα λέει την ιστορία, θα χειρίζεται τον κόσμο, και θα εξελίσει την πλοκή, αναλόγως πάντα με τις κινήσεις των υπόλοιπων παικτών.
Οι υπόλοιποι παίκτες λοιπόν, ο καθένας επιλέγει έναν χαρακτήρα/ρόλο, αναλόγως την εποχή, τον κόσμο και τις επιλογές που έχουν, βάση του παιχνιδιού. Μάγοι, πολεμιστές, ερευνητές, εφευρέτες, μηχανικοί, ιχνηλάτες, Ξωτικά, Νάνοι, πραγματικά οι επιλογές είναι πάρα πολλές για ένα μόνο post!

Τώρα, εκτός από την καλή παρέα(το σημαντικότερο), χρειάζονται και κάποια μικρά πραγματάκια. Όπως ειδικά ζάρια(όχι τα κλασσικά που ξέρετε όλοι για το τάβλι και το μπαρμπούτι!) με λιγότερες ή επιπλέον πλευρές από τις γνωστές 6.
Ένα Φύλλο Χαρακτήρα, όπου εκεί θα γράφονται όλες οι ιδιότητες και ικανότητες του χαρακτήρα που παίζεται, όπως πόσο δυνατός, γρήγορος ή έξυπνος είναι. Τί γνώσεις έχει, τί πράγματα του ανήκουν κλπ. Φυσικά μολύβια, γόμες και καλό είναι να υπάρχει και ένα χαρτί για γενικές σημειώσεις. Και φυσικά ένα μεγάλο τραπέζι για να ακουμπάτε όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης νερά, αναψυκτικά, καφέδες, πατατάκια, πόπκορν, φαγητό... Τί, χωρίς καύσιμο δεν πάς πουθενά!

Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε τώρα είναι μπόλικη φαντασία και καλή διάθεση. Γιατί να θυμάστε, η πιο εξελιγμένη κάρτα γραφικών είναι η φαντασία μας!

Και είμαστε έτοιμοι! Έχοντας όλα τα παραπάνω, η ιστορία μπορεί να ξεκινήσει. Το πού θα σας οδηγήσει η ιστορία βέβαια είναι άλλου παππά ευαγγέλιο. Αυτό εξαρτάται από όλους τους παίκτες στο τραπέζι, Αφηγητή και χαρακτήρες.

Κατά την εξέλιξη της ιστορίας εμφανίζονται χαρακτήρες, γεγονότα και καταστάσεις(όλα χειριζόμενα από τον Αφηγητή) όπου οι παίκτες καλούνται να αλληλεπιδράσουν, να ενεργήσουν πάνω σε αυτές. Αναλόγως τον χαρακτήρα που έχουν, ο καθένας μπορεί να ενεργήσει διαφορετικά ή να έχει άλλη γνώμη από τους υπόλοιπους. Αλλά κάθε ενέργεια έχει και κάποιο αντίκτυπο στον υπόλοιπο κόσμο, μικρό ή μεγάλο, καθώς φυσικά και στους ίδιους τους χαρακτήρες των παικτών.

Απο εκεί και πέρα, μέσα από ένα post, δεν είμαι σίγουρος το κατα πόσο μπορώ να σας δώσω να καταλάβετε ακριβώς πως είναι και πώς παίζεται. Ελπίζω πάντως να βοήθησα κάποιους αρχάριους ώστε να πάρουν μία, έστω μικρή, ιδέα.

Για τυχών λεπτομέρειες και ερωτήσεις, πληροφορίες εντός! :P

Κάνε μου λίγο ΜΜΜ...

Και για να ξεκινήσουμε σωστά

Κατάρα στα Μέσα Μαζικής Μαλακίας!!!

Ωχ, το είπα και ξέσκασα. Λοιπόν, ώρα να σοβαρευτούμε τώρα. Για όσους δεν το γνωρίζουν τον τελευταίο μήνα έχω μείνει χωρίς δικό μου μεταφορικό. Ναι, ναι, πάει η Yota, πάει και η Sara. Πάνε τα κορίτσια μου, βρίσκονται σε ξένα χέρια πια!!! (Κλαψ-λυγμ)
Αλλά ας αφήσουμε το προσωπικό μου δράμα και ας μπούμε στο ψητό.
Χωρίς λοιπόν μεταφορικό, αναγκάζομαι και χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ(Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). Για κάθε είδους μετακίνηση. Οκ, καλά και χρυσά, χρήσιμα(θεωρητικά) αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Εμένα δοκιμάζονται συνεχώς...

1. Μέσα σε λεωφορείο, να συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα της Σαρδέλας ενάντια στην ιμπεριαλιστική καταπίεση της Κονσέρβας!!! Όπου ξαφνικά μπαίνει η γιαγιά(η κλασσική ξερόλα) όπου πετάει το Απίστευτο:
"Έλα, πηγαίνετε λίγο πιο μέσα να μπούμε κι εμείς!"
Ε, δεν κρατήθηκα, της απάντησα.
"Συγνώμη κυρία μου, αλλά η σκάλα για την οροφή έχει χαλάσει, αν θέλετε κρεμαστήτε από το παράθυρο."
Για λίγα λεπτά υπήρξε ένα μείγμα γέλιων και κάτι ακατάληπτων που γάβγιζε ο δεινόσαυρος.

2. Πιστεύω πως όλοι μας κάποια στιγμή περάσαμε λίγες στιγμές στο περιβόητο Τραμ, που με τόσο καμάρι κρατάει σε υψηλά επίπεδα ο Δήμος Αθηναίων, λες και είναι καμία Ferrari, μη χέσω.
Για όσους δεν είχαν αυτή τη χαρά λοιπόν, μέσα σε κάθε βαγόνι έχει μία οθονούλα όπου σου δείχνει το δρομολόγιο, σου λέει σε ποια στάση βρίσκεσαι, προς τα που κινήτε το Τραμ κλπ. Όλα μια χαρά, και πολύ ωραίο σύστημα(wait for it...).
Αλλά(told you). Όλα αυτά καλά μέχρι την στιγμή που θα κρασάρουν τα Windows. Ναι, ναι, σε Windows τρέχει το υπερσύγχρονο μεταφορικό διαμάντι του Δήμου μας. Και όχι ότι κι ότι Windows. Σε Windows 98 παρακαλώ!!!! Ναι, ναι, Windows 98! Φυσικά όταν είδα και το error message στην οθονούλα ήταν που δεν κρατήθηκα και γελούσα μέσα στο Τραμ σαν κάποιος παρανοϊκός δολοφόνος από b-movie.

3. Και τα προγραμματιστικά fail δεν τελειώνουν εδώ φυσικά(τί έτσι θα σας άφηνα;).
Προαστιακός Κατεύθυνση πρός Άνω Λιόσια όπου αλλάζεις γραμμή για να πας προς Κιάτο ή Αεροδρόμιο.
"Ντιν-ντον. Επόμενη Στάση Άνω Λιόσια. Τερματικός Σταθμός. Παρακαλώ αποβιβαστήτε από τον συρμό."
Όπως είναι λογικό, κατεβαίνουνε οι περισσότεροι Και ρωτάω 1-2 περαστικούς:
"Συγνώμη, για την γραμμή προς Κιάτο, εδώ θα περιμένω;"
"Η γραμμή αλλάζει στα Άνω Λιόσια."
Oh crap.
"Και εδώ τί είναι;;;"
"Άγιοι Ανάργυροι."
Πραγματικά, στο μυαλό μου ήρθε η σκηνή από τον ΘΒ-000 όπου ο Βέγγος μαθαίνει πως είναι(πίσω) στην Αθήνα και αρπάζει τον τύπο από γιακά φωνάζοντας"ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ!?!?!?!?!"
Και φυσικά μετά λιποθυμά.
Οκ, ψυχραιμία, ο Αντίχρεεεεεε... ο άνθρωπος δεν μου φταίει σε κάτι. Ας ρωτήσουμε κάποιον στα εισιτήρια. Ναι καλά. Ο σταθμός ήταν πιο έρημος κι από γουέστερν πριν τις 12. Μόνο η αχυρόμπαλα έλειπε, ειλικρινά! Και άντε, να γίνει στο Τραμ, στο Μετρό, κάπου αλλού πάει στο διάολο, μετά από 10-15 λεπτά θα περάσει το επόμενο. Αλλά είναι ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ!!! Το επόμενο είναι 1 ώρα μετά! Και άντε, να πώ πως πήγαινα παραλία πάει κι έρχεται. Αλλά πήγαινα σε δουλειά!!! Λεωφορεία; Μπαααα. Να πάρω ταξί δεν παίζει με τίποτα δεν υπάρχει χρήμα. Τώρα; Περιμένουμε... Και φυσικά τηλέφωνο στην δουλειά για να ενημερώσουμε και να ελπίζουμε πως δεν θα φάμε άκυρο.

4. Πάμε στην μεγάλη μου αγάπη. Στην κίτρινη φυλή. Στα ζώα της ασφάλτου. Στους...*drum roll* ΤΑΡΙΦΕΣ!!! Αν και γενικότερα δεν είμαι ρατσιστής πρός φύλα, έθνη κλπ, ενάντια στους ταξιτζήδες τρέφω μία μεγάλη αντιπάθεια. Πολύ οι λόγοι, αλλά στην πορεία ανακαλύπτω πως δεν είναι όλοι τους τόσο ζώα. Φυσικά αυτοί που οντως είναι ζώα με δίπλωμα, φροντίζουν ώστε να κρατάνε τον πήχη ψηλά! Τρομάρα τους.
Μιλάμε για τον κλασσικό ταρίφα με το κίτρινο πουκάμισο(λευκό το αγόρασε), την χρυσή αλυσίδα μπλεγμένη με το δασύτριχο στήθος του, το τσιγάρο να ανάβει πρίν σβήσει το προηγούμενο, και φυσικά έχει την σωστή άποψη για πολιτικούς και μπάλα. Α! Και στο ραδιόφωνο παίζει ότι πιο σκυλέ κυκλοφορεί στην πιάτσα. Πάει με το πάσο του. Βρίζει όποιον τύχει να τον κόψει στο φανάρι ή να να αλλάξει λωρίδα χωρίς να τον ρωτήσει, ασχέτως αν αυτός τα έκανε πρίν 2 λεπτά. Αυτός ξέρει... Κάνει κύκλους, θεωρώντας πως δεν γνωρίζω την διαδρομή, και όταν το ταξίμετρο γράψει 4,70 κρατάει 5. Έτσι, για τον κόπο του...
Ναι, εγώ είμαι κομπλεξικός, δεν είναι αυτοί ηλίθιοι...

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως μαζεύω λεφτά για να πάρω μηχανούλα ξανά. Ούτε καν αυτοκίνητο, ΜΗΧΑΝΗ! Και θα παίζει μόνιμα ο Κουρσάρος του Βασίλη, έτσι για τσαμπουκά ρε!!!

Ύμνος στον Μεγάλο Κάγκουρα!

Χμ, είχα καιρό να γράψω κάτι... Πρέπει να πάρω πάλι φόρα μου φαίνεται. Και τί καλύτερο να ξεκινήσουμε από ένα αγαπημένο δούλεμα προς κάθε δυνατή κατεύθυνση!!!

Ύμνος στον Μεγάλο Κάγκουρα λοιπόν.

Όλοι μας τους έχουμε γνωρίσει, τουλάχιστον μία φορά στην ζωή μας. Αλλά για να δούμε κάποια κλασσικά παραδείγματα!

Κάγκουρας 1: Ο Σφήχτης. Φυσικά έχουμε τον γνωστό σε όλους μας σφίχτη. Ναι, τον τύπο όπου ο λαιμός του έχει φύγει διακοπές, και που μονίμως ουρλιάζει σαν τον Hulk που του τραβάνε τα αχαμνά όταν σηκώνει την μπάρα, ασχέτως βάρους! Μάλιστα την πρώτη φορά που το ζεις αυτό αρχίζεις και ρωτάς τον/την γυμναστή/στρια "Τι έγινε ρε παιδιά, ποιος χτύπησε;" μέχρι που βλέπεις το βλέμμα απελπισίας στο πρόσωπο τους... Η μοναδική κουβέντα που ακούς είναι για πρωτεΐνες και για το πόσο γαμάτος είναι. Οι κινήσεις τους μάλιστα είναι ειδικά μελετημένες ώστε να σφίγγονται όσο περισσότεροι μύες γίνεται!

Κάγκουρας 2: Γυαλάκιας. Όχι ο αγαπημένος μας Nerd, ο Καγκουρογυαλάκιας(δική μου έμπνευση) είναι ο τύπος που δεν βγάζει τα γυαλιά ηλίου. Ποτέ.
Μέρα, νύχτα, στο σπίτι, στην καφετέρια, στο γυμναστήριο, μέσα στο club, μέσα στην τουαλέτα ενώ σφίγγεται, όταν κάνει μπάνιο, όταν πηδάει(φυσικά!) ίσως ακόμη και όταν κοιμάται, δεν ξέρω και φοβάμαι να υποθέσω... Κάτι σαν φιγούρες για μπρελόκ του Terminator ένα πράγμα. Βιδωμένα τα έχουν; Έπεσε Logo στιγμής και ντρέπονται να το πούνε; Άγνωστες αι βουλαί του Κάγκουρα...

Κάγκουρας 3: Ο Παπάκιας. Ναί... Αυτός που οδηγεί το απαρχαιωμένο GLXάκι και νομίζει πως οδηγεί την Hayabusa. Εκτός βέβαια από τις απίστευτες συζητήσεις με την παρέα για τις κόντρες που πήγε και είδε στην παραλιακή(σιγά μην έπαιρνε και μέρος) μεγαλύτερη πλάκα έχει ο τρόπος που οδηγούν! Ξέρετε, αυτή η στάση που θυμίζει εγκεφαλικό ενώ κατουριέσαι ένα πράγμα! Μάλιστα οι λίγοι που μπορεί να έχουν κράνος μαζί τους(σοκ) την έχουν δει "Μπίλυ δε Κίνγκ οφ δε Ρόουντ να πούμε", γιατί φοράνε το κράνος σαν στέμμα, ίσα-ίσα που καλύπτει την φράντζα δεν πέφτει πιο κάτω! Θα πρέπει να έχουν βάλει την ίδια κόλλα με του Γυαλάκια...

Κάγκουρας 4: Ο πασαρέλας. Ο τύπος που 5 μέτρα πριν περάσει από την "πασαρέλα"(το πέρασμα που έχει 5-6 καφετέριες στην σειρά) φουσκώνει στήθος, κατεβάζει γυαλί και παίρνει υφάκι μπήχτη μπάς και ψαρώσει καμιά μικρούλα(ξέρετε, αυτό το στιλ που είναι λες και έχουν καεί οι μασχάλες του και σηκώνει τα χέρια για να πάρουν αέρα)... Η αγαπημένη μου ατάκα σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν πάντα να φωνάζω:
"Ανάσα! Πάρε ΑΝΑΣΑ!!!" Για κάποιο παράξενο λόγο πάντοτε επιτάχυναν το βήμα τους, γιατί άραγε;...

Κάγκουρας 5: Ο Κάγκουρας! Ο μέγας! Η επιτομή του Κάγκουρα λέμε! Αναφέρομαι στο παλικάρι που παρκάρει την Porsche έξω από το TOP Club της παραλιακής και βγαίνει έξω(φυσικά με μαύρο γυαλί) φορώντας το μάρκα μπλουζάκι, τη μάρκα βερμούδα(!) και σαγιονάρα με διχάλα(φυσικά μάρκα!)... Πραγματικά δεν ξέρω τι να σχολιάσω πάνω σε αυτό. Ειλικρινά, δεν έχω λόγια!

Κάγκουρας 6: Ο Κουφός(αφού μου το θύμισε ο Kak). Αναφέρομαι στον τύπο ο οποίος έχει ξοδέψει 3.000 ευρώ για το αυτοκίνητο και 5.000 για το ηχοσύστημα που έχει μέσα! Και φυσικά για να το αποσβέσει και να πει πως έβγαλε τα λεφτά του φροντίζει να παίζει οτιδήποτε έχει τέρμα μπάσα, στη διαπασών. Είναι η στιγμή που ακούς το μπάσο να βαράει και μετά από 10-15 λεπτά βλέπεις το κουβαδάκι να περνάει... Σαν τις καταιγίδες ένα πράμα! Τώρα που το σκέφτομαι είναι η αναβάθμιση του Παπάκια Κάγκουρα. όταν πούλησε το παπί και πήρε αυτοκίνητο...

Κάγκουρας 7: Ο (wannabe)Μπήχτης. Αν και είναι ένας συνδυασμός κάποιων των από πάνω και εύκολα θα τον μπερδέψετε με ΤΟΝ Κάγκουρα, το συμβούλιο αποφάσισε πως του αξίζει μία ξεχωριστή κατηγορία. Ο Μπήχτης(λέμε τώρα) είναι ο τύπος ο οποίος θα κάνει ότι μπορεί για να το παίξει έξυπνος, μάγκας, μπήχτης, λεφτάς, και φυσικά όλα αυτά στην ίδια συζήτηση! Ο τύπος που σκάει με το μαιμού iPhone(που αντί για μηλαράκι έχει λεμονάκι), με το μπρελόκ της Porsche(αλλά ΧΩΡΙΣ την Porsche), και που φυσικά όλες οι πρώην τον κυνηγάνε αλλά αυτός δεν καταδέχεται καμία...

Αυτά είναι κάποια κλασσικά παραδείγματα, παρακαλώ αν έχετε να προσθέσετε κάτι περιμένω τις εμπειρίες σας!

Υ.Γ.: Θα κάνω μία προσπάθεια για εβδομαδιαία πόστ από εδώ και πέρα. Αν το καταφέρω μπράβο μου. Αν όχι; Και πάλι μπράβο μου, δεν κατάλαβα!!!!